CORONA
Aus der Hand frißt der Herbst mir sein Blatt: wir sind Freunde.
Wir schälen die Zeit aus den Nüssen und lehren sie gehn:
die Zeit kehrt zurück in die Schale.
Im Spiegel ist Sonntag,
im Traum wird geschlafen,
der Mund redet wahr.
Mein Aug steigt hinab zum Geschlecht der Geliebten:
wir sehen uns an,
wir sagen uns Dunkles,
wir lieben einander wie Mohn und Gedächtnis,
wir schlafen wie Wein in den Muscheln,
wie das Meer im Blutstrahl des Mondes.
Wir stehen umschlungen im Fenster, sie sehen uns zu von der Straße:
es ist Zeit, daß man weiß!
Es ist Zeit, daß der Stein sich zu blühen bequemt,
daß der Unrast ein Herz schlägt.
Es ist Zeit, daß es Zeit wird.
Es ist Zeit.
CORONA
Autunm eats its leaf out of my hand: we are friends.
From the nuts we shell time and we teach it to walk:
then time returns to the shell.
In the mirror it's Sunday,
in dream there is room for sleeping,
our mouths speak the truth.
My eye moves down to the sex of my loved one:
we look at each other,
we exchange dark words,
we love each other like poppy and recollection,
we sleep like wine in the conches,
like the sea in the moon's blood ray.
We stand by the window embracing, and people look up from the street:
it is time they knew!
It is time the stone made an effort to flower,
time unrest had a beating heart.
It is time it were time.
It is time.
Μετάφραση από τα γερμανικά: Michael Hamburger
Πηγή: poemhunter.com.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του: είμαστε φίλοι.
Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ' τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά:
ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα.
Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στο όνειρο ο ύπνος,
το στόμα μίλα την αλήθεια.
Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης:
κοιταζόμαστε,
μιλάμε για πράγματα σκοτεινά,
αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη,
κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού.
Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν από το δρόμο:
είναι καιρός πια να μάθουν!
Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί,
η ανησυχία να χτυπά την καρδιά.
Είναι καιρός να είναι καιρός.
Είναι καιρός.
Μετάφραση από τα γερμανικά Ιωάννα Αβραμίδου
Από το «Μήκων και Μνήμη», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2007.
-------
ΣΤΕΜΜΑ
Το φθινόπωρο τρώει απ’ το χέρι μου το φύλλο του: είμαστε φίλοι.
Απ’ τα καρύδια ξεφλουδίζουμε χρόνο και τον μαθαίνουμε να περπατά:
τότε ο χρόνος επιστρέφει στο τσόφλι.
Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στ’ όνειρο υπάρχει χώρος για ύπνο,
τα στόματά μας την αλήθεια μιλούν.
Το μάτι μου κατευθύνεται προς το φύλο τού προσώπου που αγαπώ:
κοιταζόμαστε,
ανταλλάσσουμε λόγια σκοτεινά,
αγαπάμε ο ένας τον άλλον σαν παπαρούνα και θύμηση,
κοιμόμαστε σαν το κρασί στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στο αιματοβαμμένο φως τού φεγγαριού.
Αγκαλιασμένοι στεκόμαστε, δίπλα στο παράθυρο, και ο κόσμος κοιτάζει ψηλά από το δρόμο:
ήρθε η ώρα να μάθουν!
Ήρθε η ώρα η πέτρα να παλέψει ν’ ανθίσει,
η ταραγμένη ώρα να χτυπάει η καρδιά.
Ήρθε η ώρα να είναι η ώρα.
Ήρθε η ώρα.
(μετάφραση από τα αγγλικά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου