Για τις μέρες όπως το πρωινό τής 10ης Ιούλη 2025, με προληπτική πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας, στους ορεινούς όγκους, τις δασικές εκτάσεις και σε πολλά από τα άλση, στην Αττική, λόγω μεγάλης επικινδυνότητας πρόκλησης και εξάπλωσης πυρκαγιάς, αφήνω, εφόσον μπορώ, περιοχές, εκτός ανωτέρω απαγορεύσεων, στις οποίες, όπως έχει αποδειχθεί, πάντα θα υπάρχει κάτι τουλάχιστον ενδιαφέρον, που δεν θα το έχω προσέξει, όσες φορές και αν έχω περάσει.
Έτσι λοιπόν, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με τις δεκάδων μέτρων ουρές των τουριστών, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες για την Ακρόπολη (αναφέρομαι και στην κύρια είσοδο στα δυτικά αλλά και σε αυτή, στα νοτιοανατολικά, προς το Θέατρο Διονύσου, το Ωδείο τού Περικλή, το Ιερό Διονύσου Ελευθερέως, το Ασκληπιείο, τη Στοά Ευμένους κ.λπ), πρόσεξα, νότια τού Ηρώδειου, δίπλα σε ρωμαϊκές δεξαμενές, ένα μικρό – λιτό Ιερό: το Ιερό τής Νύμφης, κρυμμένο μες στη βλάστηση. Κατέβηκα μέσω ενός μικρού μονοπατιού και βρέθηκα σε έναν ήσυχο, άγνωστο στο ευρύ κοινό, και συνάμα υποβλητικό ιερό χώρο των αρχαίων Αθηναίων. Το χώρο του Ιερού τής Νύμφης:
Για το Ιερό τής Νύμφης, διαβάζουμε στο odysseus.culture.gr (σ.σ. εκτός από τη στήλη – βωμό τού Ιερού, τα ευρήματα, που αναφέρονται κατωτέρω, βρίσκονται στο Μουσείο Ακρόπολης) :
ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΝΥΜΦΗΣ
Σε μικρή απόσταση νότια του Ασκληπιείου, στις ανασκαφές των ετών 1955-1960, αποκαλύφθηκε ένα μικρό υπαίθριο ιερό αφιερωμένο στη Νύμφη, προστάτιδα του γάμου και των γαμήλιων τελετών. Παρότι το ιερό ήταν στενά συνυφασμένο με την κοινωνική και θρησκευτική ζωή της πόλης για πέντε τουλάχιστον αιώνες (7ος-2ος αι. π.Χ.), δεν είναι γνωστό από τις γραπτές πηγές. Ταυτίστηκε όμως σύμφωνα με τις επιγραφές επάνω σε αγγεία και όστρακα, καθώς και τον «όρο» (ορόσημο) του ιερού, στήλη με την επιγραφή: «Όρος ιερού Νύμφης» (σ.σ. για την εν λόγω επιγραφή, εδώ: theacropolismuseum.gr.) Από τις επιγραφικές μαρτυρίες και τα αναθήματα προσδιορίστηκε η λατρευτική υπόσταση της θεότητας, που φαίνεται ότι σχετίζεται με την Αφροδίτη και την Ήρα προστάτριες του γάμου. Το ιερό ιδρύθηκε τον 7ο αι. π.Χ. και περιελάμβανε αρχικά ένα περίβολο και βωμό. Ανάμεσα στα πολυπληθή αφιερώματα που εκτίθενται στις εντοίχιες προθήκες κυριαρχούν οι λουτροφόροι, αγγεία με χαρακτηριστικό ψηλόλιγνο σχήμα, που συνδέονταν με τις γαμήλιες τελετές και χρησίμευαν για την μεταφορά νερού από την αθηναϊκή κρήνη Καλλιρρόη για το γαμήλιο λουτρό των νεονύμφων, τελετουργία γνωστή ως «λουτροφορία». Οι λουτροφόροι, μελανόμορφες ή ερυθρόμορφες, αφιερώνονταν μετά το γάμο στο ιερό της Νύμφης. Συνήθως εκείνες που εικονίζουν σκηνές από τις τελετουργίες του γάμου («λουτροφορία», στολισμός της νύφης, οι νεόνυμφοι σε άρμα, τα «επαύλια», δηλ. προσφορά δώρων την επομένη του γάμου κ.α.) αφιερώνονταν από τη νύφη, ενώ εκείνες που εικονίζουν διάφορα μυθολογικά θέματα πιθανόν αφιερώνονταν από το γαμπρό. Άλλα αξιόλογα είδη αφιερωμάτων είναι τα μελανόμορφα πινάκια και οι ζωγραφιστοί πίνακες με μυθολογικά ή άλλα θέματα, οι πήλινες γυναικείες προτομές, τα πήλινα ειδώλια, χειροποίητα ή κατασκευασμένα με μήτρα (καλούπι), τα μελανόγραφα σφονδύλια, τα μικρογραφικά αγγεία διαφόρων σχημάτων, κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου