[στο λόφο Γκαμηλοράχη, στο Λαύριο, 05.04.2025]

Μετά από τρία χρόνια και ένα σχεδόν μήνα, βρέθηκα στη Λαυρεωτική για μια χαλαρή πεζοπορία προς και στους λόφους «Χάος» και «Γκαμηλοράχη».

Η διαδρομή την οποία ακολούθησα, με αφετηρία και επιστροφή το γήπεδο δίπλα στο περίφημο «Έγκοιλον Χάος»:

Ακολουθούν εικόνες από τη διαδρομή:

To «Έγκοιλον Χάος»:

O λόφος «Χάος». Υποθέτω ότι ονομάστηκε έτσι λόγω τής θέσης του πολύ κοντά στο «Έγκοιλον Χάος». Το όνομά του πάντως το τιμά καθώς, πλην των δύο φαρδιών χωματόδρομων και του ενός μικρού μονοπατιού, που τον διασχίζουν, το αναγεννημένο πευκοδάσος είναι, σε όλο του τον όγκο, τόσο πυκνό που είναι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια να προχωρήσεις μέσα του.

Ένα από τα πάρα πολλά, διάσπαρτα σε όλο το χώρο τής Λαυρεωτικής, ερειπωμένο σπίτι μεταλλωρύχου:

Κομμάτι μάρμαρο:

Στο βάθος το Λαύριο και πέρα στον ορίζοντα η Μακρόνησος:

Μεταξύ άλλων διακρίνονται το χωριό Αγ. Κωνσταντίνος (Καμάριζα) και οριακά δεξιά το «Έγκοιλον Χάος»:

          

Περίπου στο κέντρο τής εικόνας διακρίνεται ο λόφος «Γκαμηλοράχη»:

Ο λόφος «Χάος» από δυτικά:

Πέτρινο τοιχίο στήριξης παλιού δρόμου πνιγμένου πια στο πράσινο:

Στις δύο επόμενες, παλιός δρόμος ανάμεσα σε ερειπωμένα κτίρια μεταλλωρύχων:

Σμιλευμένη πέτρα:

Στις επόμενες ο λόφος «Γκαμηλοράχη». Να σημειωθεί ότι η πιο εύκολη διαδρομή για να ανέβει κανείς είναι μέσω του μονοπατιού, στα νότια τού λόφου, και της βατής πλαγιάς βόρεια τής κορυφής του, από το σημείο που βρίσκονται δυο δεξαμενές νερού πυρόσβεσης. Στην κορυφή του, με αρκετά καλή πανοραμική θέα, υπάρχουν αφενός ένας χαμηλός (ύψους έως 1,5 μ.) πέτρινος συμπαγής πύργος διαμέτρου πάνω από 1 μ. αφετέρου ένα κολονάκι τής ΓΥΣ.

Από εκεί κατέβηκα στον χωματόδρομο μέσω ενός σχετικά βατού περάσματος κάτω από την κορυφή, η οποία, όπως και όλος ο λόφος, αποτελείται από ηφαιστειακά πετρώματα με διάσπαρτα ασβεστολιθικά, δείγμα ότι σχηματίστηκε υποθαλάσσια όταν το ηφαιστειακό τόξο τού Αιγαίου περνούσε από εδώ.

Στο σημείο που ο χωματόδρομος που έρχεται από βόρεια στην «Γκαμηλοράχη» διακλαδίζεται σχηματίζοντας έναν χωματόδρομο ο οποίος διατρέχει, στο ίδιο σχεδόν ύψος, όλη την πλαγιά, υπάρχουν ερείπια παλιάς μεγάλης στάνης.

Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι στον χωματόδρομο που έρχεται από βόρεια / βορειοδυτικά, από τον Αγ. Κωνσταντίνο (Καμάριζα), στα 350 μ. πριν την ανωτέρω διακλάδωση, υπάρχει περιφραγμένος χώρος με ένα σωρό παλιοσίδερα και κατεστραμμένα οχήματα (έχει σημειωθεί με κόκκινο κύκλο στον ανωτέρω χάρτη). Στον υπόψη χώρο ο ιδιοκτήτης έχει τέσσερα τουλάχιστον ιδιαίτερα επιθετικά σκυλιά και αφήνει την πόρτα τής περίφραξης ανοιχτή. Τα αντιλήφθηκα πολύ πριν και για αυτό επέστρεψα μέσω της διαδρομής που ήρθα κόβοντας δρόμο μέσω ενός υποτυπώδους μονοπατιού, ανατολικά της προηγούμενης εγκαταλελειμμένης παλιάς στάνης. Σε συζήτηση με ζευγάρι πεζοπόρων από την περιοχή, μου είπαν ότι έχουνε κατ’ επανάληψη, ανύποπτοι πεζοπόροι, δεχθεί επίθεση και οδηγηθεί στο νοσοκομείο, από τα εν λόγω σκυλιά, χωρίς να έχει γίνει τίποτα από τους αρμόδιους. Υποθέτω οι αρμόδιοι περιμένουνε τα σκυλιά να σκοτώσουνε κανέναν, πρώτα.     

Συναίνεση: Αναγκαία είναι. Ικανή είναι;

Ότι στο Dubai, και κατά πάσα πιθανότητα και σε άλλες χώρες, πολυεκατομμυριούχοι από όλο τον πλανήτη, ικανοποιούνται κάνοντας βασανιστήρια και ακραίες πράξεις εξευτελισμού σε καλλίγραμμες νεαρές γυναίκες από την Αφρική, την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική κ.λπ. έναντι πολύ μεγάλων χρηματικών ποσών είναι κοινό μυστικό εδώ και δεκαετίες, αν και τελευταία, φαίνεται ότι, το θέμα έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις και επιπλέον αυτά τα οποία γίνονται σε βάρος των γυναικών αυτών μόνο με βασανιστήρια που γινόντουσαν το μεσαίωνα ή γίνονται και σήμερα σε ειδικές φυλακές απολυταρχικών καθεστώτων θα μπορούσανε να συγκριθούν (σ.σ. μιλάμε και για κατάποση κοπράνων, ακρωτηριασμούς, σπασίματα οστών, βγάλσιμο δοντιών με τανάλιες κ.λπ.). Όλα αυτά δεν γίνονται εν αγνοία των νεαρών αυτών γυναικών, αλλά σε γνώση τους. Στα συμβόλαια που υπογράφουν, εκτός από την υποχρέωση απόλυτης εχεμύθειας (σ.σ. λόγω τού νομικού καθεστώτος στις χώρες αυτές, αν τολμήσουνε να καταγγείλουνε τι τους συνέβη, τις περιμένουνε βαρύτατες ποινές ενώ οι θύτες απολαμβάνουνε καθεστώς πλήρους ασυλίας) περιλαμβάνεται και όρος ότι «για κάποιες ώρες το σώμα τους δεν τους ανήκει». Ό,τι πρόκειται να τους συμβεί γίνεται με την προηγούμενη συναίνεσή τους.

Η απαίτηση για (ελεύθερη) συναίνεση, για τη συμμετοχή ενός ατόμου σε ερωτικές πράξεις και ποιες θα είναι (σ.σ. αφορά τους πάντες αλλά κυρίως τις γυναίκες αφού είναι τα συνήθη θύματα πράξεων βιασμού) θεωρείται και σωστά ως αναγκαία συνθήκη. Μόνο που πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μια αναγκαία συνθήκη δεν είναι και ικανή. Η τυπική στεγνή λογική των μαθηματικών, για το πότε μια συνθήκη είναι «αναγκαία αλλά όχι ικανή» (η συνεπαγωγή) και πότε «αναγκαία και ικανή» (η διπλή συνεπαγωγή), που έχουμε ξεχάσει, βοηθάει. Το ζητούμενο είναι η απελευθέρωση τού ατόμου από καταναγκασμούς κάθε είδους άρα και στις ερωτικές του επιλογές. Η συναίνεση είναι αναμφίβολα μια αναγκαία συνθήκη. Δεν είναι όμως και ικανή και αυτό φαίνεται διαφεύγει από όσους ισχυρίζονται ότι δεν βλέπουνε κάποιο πρόβλημα σε αυτά που ηθελημένα παθαίνουν οι νεαρές κοπέλες στα «porta potty parties» (σ.σ. porta potty σημαίνει φορητή τουαλέτα) αφού γίνεται με τη συναίνεσή τους. Αυτά τα εξευτελιστικά και καταστροφικά για την υγεία, ψυχική και σωματική, των νεαρών γυναικών δεν υπηρετούνε παρά την πιο χυδαία, ταξική και ρατσιστική μορφή εξουσίας. Όταν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ξεκινά και τελειώνει στη «συναίνεση», θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα περιττά, τότε γίνεται ο καλύτερος στυλοβάτης τής πιο χυδαίας ταξικής κοινωνίας. Και ποια είναι τα «υπόλοιπα»; Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και σε μια υγιή ανθρώπινη κοινωνία όλα τα μέλη της πρέπει να είναι εκπαιδευμένα να απαιτούν αξιοπρέπεια για τον εαυτό τους και για όλους. Η αξιοπρέπεια είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα στη συναίνεση για να γίνει και ικανή συνθήκη. Και η αξιοπρέπεια απαιτεί να μην δέχεσαι να σε ξευτελίζουνε με ακραίους τρόπους για να «απολαύσεις» υλικά πράγματα. Όποια και αν είναι. Όχι, δεν ανακαλύφτηκε τώρα ο τροχός, αλλά η αξιοπρέπεια, από ό,τι φαίνεται, δεν συνάδει με τον κόσμο – βιτρίνα και δυστυχώς πόλο έλξης των influencer.

[στην Πάρνηθα, 03.04.2025]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη σύντομη κυκλική πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή, την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 3ης Απρίλη 2025, στην Πάρνηθα, από την Αγ. Τριάδα μέχρι το χώρο τού Casino, κατά μήκος ενός μονοπατιού που κινείται παράλληλα στο δρόμο και πίσω.

Η διαδρομή, εικόνες από την οποία δεν έχουνε παρουσιαστεί παλαιότερα στο παρόν, έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Στις επόμενες (η 2η κατά την επιστροφή) από αριστερά προς τα δεξιά: το Δασοφυλάκιο Πάρνηθας, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και το κατεστραμμένο από τη φωτιά τού 2007 μικρό ξενοδοχείο «Κυκλάμινα».

Η θέα από το μονοπάτι, σηματοδοτημένο με κόκκινα σημάδια και κούκους, είναι εξαιρετική:

Το πευκοδάσος στην περιοχή έχει αναγεννηθεί…

… ενώ τα έλατα, προϊόντα δενδροφύτευσης, έχουνε πια μεγαλώσει:

Στο βάθος η Πεντέλη με καλυμμένη την κορυφή της με σύννεφο:

Οι δύο ψηλότερες κορυφές τής Πάρνηθας καλυμμένες με σύννεφα:

Φτάνοντας στο Casino κινήθηκα δυτικά, εκτός μονοπατιού, σε μια βατή έκταση που οριοθετείται, δυτικά και νότια, από τα απόκρημνα ή κακοτράχαλα όρια τής ρεματιάς «Αγ. Τριάδα», προσφέροντας μια από τις ωραιότερες θέες προς το λεκανοπέδιο τής Αθήνας. 

Στην επόμενη η ωραιότερη δυνατή θέα προς τον ορεινό όγκο Αέρας, με τις ανατολικές του παρυφές να χύνονται στη ρεματιά «Αγ. Τριάδα».

---

Στις δυο επόμενες, στα δεξιά, κάτω, της πρώτης εικόνας, ένα ρέμα (που εκβάλλει στο ρέμα «Αγ. Τριάδας») το οποίο διέσχισα κάθετα στα ανάντη του, για να συναντήσω το μονοπάτι ψηλά στην απέναντι όχθη του.

Μια σκέψη μου, να το κατέβω κατά μήκος τής κοίτης του με σκοπό να βγω στη ρεματιά Αγ. Τριάδας, δεν την ακολούθησα γιατί μπορεί, η κοίτη του, να έδειχνε σχετικά βατή ανάντη, αλλά δεν είχα ιδέα για το αν συνέχιζε το ίδιο ή γινότανε χαμηλά απόκρημνη.

Η τελευταία από απέναντι, από τον ασφαλτόδρομο. Έχουνε σημειωθεί η περιοχή δυτικά τού Casino και τα ρέματα που αναφέρθηκαν ανωτέρω.   

   

Τα Τετράστιχα ν.34-35-36-37 (Quatrain XXXIV-XXXV-XXXVI-XXXVII) από το Diwan τού Abu al-Ala al-Maarri

XXXIV

Ah! We may never hope to win release

      Before we that unripeness overthrow, --

      So must the corn in agitation grow

Before the sickle sings the songs of peace.

Αχ! Μπορεί την απελευθέρωση ποτέ, να μην ελπίζουμε να κατακτήσουμε, 

Προτού την ανωριμότητα αυτήν ανατρέψουμε, –

Έτσι πρέπει το καλαμπόκι σ’ αναταραχή να μεγαλώνει 

Προτού το δρεπάνι τα τραγούδια τής ειρήνης τραγουδήσει.

XXXV

Lo! There are many ways and many traps

      And many guides, and which of them is lord?

      For verily Mahomet has the sword,

And he may have the truth – perhaps! – perhaps! –

Να! πολλοί τρόποι υπάρχουνε και παγίδες πολλές

Και οδηγοί πολλοί, μα ποιος απ’ αυτούς έχει την εξουσία;

Γιατί πραγματικά ο Μωάμεθ έχει το σπαθί,

Και την αλήθεια να κατέχει μπορεί – ίσως! – ίσως! –

  

XXXVI

Now this religion happens to prevail

      Until by that religion overthrown, -

      Because men dare not live with men alone,

But always with another fairy tale.

Τώρα αυτή η θρησκεία δείχνει να επικρατεί

Μέχρι από εκείνη τη θρησκεία να ανατραπεί, –

Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουνε το θάρρος να ζήσουνε με τους ανθρώπους μόνο

Αλλά πάντοτε μ’ ένα άλλο παραμύθι.  

XXXVII

Religion is a charming girl, I say;

      But over this poor threshold will not pass,

      For I may not unveil her, and alas!

The bridal gift I can't afford to pay.

Η θρησκεία, λέω, είναι μια κοπέλα γοητευτική· 

– Αλλά από το φτωχικό αυτό κατώφλι δεν θα περάσει,

Γιατί μπορώ να μην το πέπλο της αφαιρέσω, και αλίμονο! –

Το νυφικό δώρο που δεν αντέχω να πληρώσω.

Πηγή: gutenberg.org. 

Τέσσερα haiku τού Takahama Kyoshi

Φθινοπωρινός

Αέρας – Στα μάτια μου

Όλα χαϊκού

autumn wind –

in my eyes,

everything is haiku

από την ανθολογία: The Art of Haiku τού Stephen Addiss

Βαθύ το νερό

Στον ωκεανό –

Ξερό το χώμα στη γη

The water is deep

ln the ocean;

Drought in the land

Πηγή: kyoshi.or.jp/work 

Ο ήλιος λάμπει

Πέρα στα βουνά –

Ξεραμένο χωράφι  

The sun shines

On the distant mountains:

Withered field

Πηγή: kyoshi.or.jp/work 

Να μια λευκή παιώνια 

Λέμε, μα νιώθω

Το αχνό της ροζ  

A white peony

We say, yet I sense

Faint pink

Πηγή: kyoshi.or.jp/work 

Ο Kyoshi Takahama (高浜 虚子, κατά κόσμο Takahama Kiyoshi , 22.02.1874 – 08.04.1959) ήταν ιάπωνας ποιητής χαϊκού. Μέντοράς του ήταν ο Masaoka Shiki, στον οποίο οφείλει το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο.

Γεννήθηκε στην πόλη Matsuyama στην επαρχία Ehime. Ο πατέρας του, Ikenouchi Masatada, ήτανε πρώην σαμουράι και δάσκαλος τής ξιφασκίας και επίσης λάτρης τού παραδοσιακού δράματος noh. Ωστόσο, με την αποκατάσταση τού Meiji, έχασε τα αξιώματά του και συνταξιοδοτήθηκε σαν αγρότης. Ο Kyoshi μεγάλωσε σε αγροτικό περιβάλλον, το οποίο επηρέασε τη σχέση του με τη φύση. Σε ηλικία 9 ετών πήρε το επίθετο τής γιαγιά του Takahama καθώς κληρονόμησε από την οικογένεια τής γιαγιάς του. Γνωρίστηκε με τον Masaoka Shiki μέσω ενός συμμαθητή του.

Παρά τις συμβουλές τού Shiki, εγκατέλειψε το σχολείο, το 1894, και πήγε στο Τόκιο για να σπουδάσει ιαπωνική λογοτεχνία τής περιόδου Έντο. Το 1895, γράφτηκε στο Tōkyō Senmon Gakkō (σημερινό Πανεπιστήμιο Waseda), αλλά σύντομα το εγκατέλειψε για να εργαστεί ως εκδότης και κριτικός στο λογοτεχνικό περιοδικό Nihonjin. Ταυτόχρονα πειραματιζότανε με το χαϊκού με ακανόνιστους αριθμούς συλλαβών.

Παντρεύτηκε το 1897. Ο συνθέτης Tomojiro Ikenouchi ήτανε γιο του.

Το 1898, ανέλαβε τη διαχείριση τού περιοδικό χαϊκού Hototogisu, το οποίο είχε επιμεληθεί προηγούμενα ο Shiki, στο οποίο εκτός από  χαϊκού περιέλαβε ποιήματα και πεζά waka, έτσι ώστε να γίνει ένα γενικό λογοτεχνικό περιοδικό. 

Ο Kyoshi έγραψε, στη διάρκεια της ζωής του, 40.000 έως 50.000 χαϊκού καθώς και μυθιστορήματα με πιο σημαντικό το Niji (Ουράνιο τόξο) το 1947.

Το 1954, του απονεμήθηκε το «Παράσημο τού Πολιτισμού» από την ιαπωνική κυβέρνηση. Ως εκδότης του Hototogisu, ανέδειξε πολλούς νέους συγγραφείς και ποιητές, όπως τους Mizuhara Shuoshi , Yamaguchi Seishi και Takano Suju. Ενθάρρυνε επίσης τη δεύτερη κόρη του, Hoshino Tatsuko, να εκδώσει το δικό της περιοδικό χαϊκού, το Tamamo.

Πέθανε το 1954 στην πόλη Kamakura, στην οποία είχε μετακομίσει από το 1910 χάρη τής υγείας των παιδιών του και για μια νέα αρχή για τον εαυτό του. Μετά θάνατον τού απονεμήθηκε το «Τάγμα του Ιερού Θησαυρού – 1ης τάξης», από την ιαπωνική κυβέρνηση.

Πηγή πληροφοριών: wikipedia.org. 

[στον Υμηττό, 30.03.2025]

Σε προηγούμενες αναρτήσεις*, είχε γίνει αναφορά για το παλιό (ίσως αρχαίο) δρόμο λιθαγωγίας, στον Υμηττό, τον οποίο διασχίζει, ως μονοπάτι πια, κάποιος ανεβαίνοντας προς τη Γιδοσπηλιά. Το εν λόγω μονοπάτι κινείται στη νότια, κακοτράχαλη, όχθη μιας ρεματιάς, η οποία βρίσκεται βορειοανατολικά από τη θέση «Τυριά» και νοτιοανατολικά από τις εγκαταστάσεις τού εκτός λειτουργίας πλέον λατομείου «Εργάνη». Το σωζόμενο εμφανές μέρος του ως δρόμος λιθαγωγίας, στο ανωτέρω μονοπάτι, ξεκινά περί τα 150 μ. μετά το ανατολικότερο, από τα δύο παρακείμενα, παλιό καμίνι (για κάρβουνα), στη θέση 37°56’32’’N 23°46’56’’E, και ανεβαίνει μέχρι που συναντά το μονοπάτι, το οποίο έρχεται από τη θέση «Στάνη», στο σημείο που διασχίζει την κοίτη τής ρεματιάς, στα 560 περίπου μ. υψόμετρο.

Περνώντας από το υπόψη μονοπάτι έβλεπα απέναντι, στη βόρεια, επίσης κακοτράχαλη, όχθη τής ρεματιάς ένα παλιό (μάλλον αρχαίο) λατομείο πέτρας και ένα μονοπάτι επίσης δρόμο λιθαγωγίας, το οποίο πήγαινε στο εν λόγω παλιό λατομείο ανεβαίνοντας από την κοίτη τής ρεματιάς:

Δεδομένου ότι από δυτικά, λόγω των εγκαταστάσεων τού λατομείου «Εργάνη», οι οποίες είναι φυλασσόμενες και απασχολείται προσωπικό, δεν είναι εφικτή η πρόσβαση ενώ από βόρεια, από το Κακόρεμα, είναι προβληματική, το πρωινό τής Κυριακής 30 Μάρτη 2025, επιχείρησα να προσεγγίσω το χώρο τού παλιού λατομείου ανεβαίνοντας από το χώρο τού Εθνικού Σκοπευτηρίου Βύρωνα. Πρακτικά ο χωματόδρομος λίγο μετά που συνεχίζει ως μονοπάτι συναντά το μονοπάτι από την Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα, από όπου επίσης μπορεί να έρθει κανείς, αλλά το επέλεξα διότι είχα αρκετό καιρό να περάσω από εκεί.

Η διαδρομή την οποία ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Αφού ανέβηκα το χωματόδρομο…

…και συνέχισα στο μονοπάτι, που έγινε λόγος ανωτέρω, έφτασα στο σημείο που συναντιέται με το μονοπάτι που έρχεται από τη θέση «Στάνη», στην κοίτη τής ρεματιάς. Από εκεί διακρινόντουσαν χαμηλά παλιοί χώροι λατόμευσης και το μονοπάτι – δρόμος λιθαγωγίας, που με ενδιαφέρανε να προσεγγίσω:

Έλπιζα, όπως έβλεπα την κοίτη ερχόμενος, ότι από εκεί θα μπορούσα να την κατέβω. Αν και έδειχνε μάλλον βατή, λόγω της πυκνής χαμηλής βλάστησης ψηλά που ενδεχόμενα θα έκρυβε παγίδες προτίμησα να μην το επιχειρήσω από εκεί.

Γύρισα πίσω μέχρι λίγο πριν το σημείο που το μονοπάτι στρέφεται νοτιότερα, εκεί που η όχθη ήτανε σαφώς πιο βατή, με λιγότερο πυκνή χαμηλή βλάστηση και λιγότερο επικλινής. Κατέβηκα προς την κοίτη και σύντομα βγήκα σε παλιό πεπλατυσμένο δρόμο – μονοπάτι, που όπως διαπίστωσα αργότερα, κατά πάσα πιθανότητα, ήτανε τμήμα παλιού δρόμου λιθαγωγίας. Τον ακολούθησα μέχρι την κοίτη και εκεί συνέχισα δυτικά κατεβαίνοντας τον παλιό αλλά ξεκάθαρα πια δρόμο λιθαγωγίας, ο οποίος διακόπτεται λίγο πριν τον υπολειμματικό χώρο τού λατομείου των νεότερων χρόνων.

Η περιοχή στην κοίτη, την οποία διέσχιζε, ήτανε χώρος λατόμευσης αλλά και, κυρίως, απόθεσης των λίθων από τη λατόμευση.

Λίγες δεκάδες μέτρα πριν το σημείο που ο παλιός δρόμος λιθαγωγίας διακόπτεται, ανέβηκα προς το μονοπάτι – επίσης παλιό δρόμο λιθαγωγίας – που πηγαίνει προς τον χώρο που με ενδιέφερε. Το μονοπάτι δεν ξεκινά από την κοίτη αφού μέρος του έχει καταστραφεί αλλά το βρίσκεις εύκολα με λίγη προσοχή.

Στην επόμενη, στην  απέναντι πλέον όχθη, διακρίνεται ο υπολειμματικός χώρος τού λατομείου των νεότερων χρόνων, πάνω από τις εγκαταστάσεις «Εργάνη».

Στις δύο επόμενες, διακρίνεται ο χώρος τού παλιού, ίσως αρχαίου, λατομείου που με ενδιέφερε.

Κατόπιν γύρισα πίσω ακολουθώντας το μονοπάτι (παλιό δρόμο λιθαγωγίας) στη βόρεια όχθη και μετά κατέβηκα στην κοίτη όπου συνέχισα στο μονοπάτι (παλιό δρόμο λιθαγωγίας). Αυτός σύντομα περνά στην απέναντι όχθη και στρίβει δυτικά. Τον ακολούθησα...

...μέχρι που διακόπηκε στο σημείο που είχε φτάσει η λατόμευση από όταν λειτουργούσε το λατομείο των νεότερων χρόνων. Στην εικόνα που ακολουθεί το τέλος του μπρος στον υπολειμματικό χώρο τού λατομείου των νεότερων χρόνων.

Από εκεί, βλέποντας ότι, με πολλή πάντως προσοχή, ήταν εφικτή η άνοδος προς το μονοπάτι, από πάνω, ανέβηκα με λίγο σκαρφάλωμα προς αυτό. Εναλλακτικά θα μπορούσα να γυρίσω μέχρι το σημείο που αρχικά είχα κατέβει, όταν άφησα το αρχικό μονοπάτι, και να ανέβω από εκεί. Κάτι σαφώς πιο εύκολο.                       

  

*Ενδεικτικά:

ανάρτηση - 30.10.2024

ανάρτηση - 06.02.2025.