The two friends who set off to travel round the world [Greenland’s Eskimos]

ΟΙ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Κάποτε ήτανε δύο άντρες που αποφασίσανε να γυρίσουν όλον τον κόσμο, για να πούνε στους άλλους πώς ήταν.

Αυτό συνέβη τότε που οι άνθρωποι ήταν ακόμα πολλοί πάνω στη γη και υπήρχαν άνθρωποι σε όλα τα μέρη. Τώρα μένουμε όλο και λιγότεροι. Το κακό και η αρρώστια πέσανε πάνω στους ανθρώπους. Δείτε πώς εγώ, που διηγούμαι αυτήν την ιστορία, σέρνω τη ζωή μου, μη μπορώντας να σταθώ στα πόδια μου.

Οι δύο άντρες, που είχανε ταξιδέψει, είχαν αποκτήσει ο καθένας μια γυναίκα αλλά δεν είχαν ακόμα αποκτήσει παιδιά. Αφού φτιάξανε, μόνοι τους, κύπελλα από κέρατο μοσχοβοδιού, φτιάχνοντας ο καθένας ένα κύπελλο για τον εαυτό του, από τη μια πλευρά τού κεφαλιού τού ίδιου θηρίου, ξεκίνησαν, φεύγοντας αντίθετα ο ένας από τον άλλον, για να ακολουθήσουνε αντιδιαμετρικούς δρόμους και να ξανασυναντηθούνε κάποια μέρα. Ταξιδεύανε με έλκηθρα και διαλέγανε τα μέρη να μείνουνε και να περνάνε τα καλοκαίρια.

Τους πήρε πολύ χρόνο για να κάνουνε τον γύρο του κόσμου. Κάνανε παιδιά, γεράσανε και μετά γεράσανε και τα παιδιά τους, ώσπου τελικά οι γονείς ήτανε τόσο μεγάλοι που δεν μπορούσανε να περπατήσουνε και τους πηγαίνανε τα παιδιά τους.

Και επιτέλους, μια μέρα, συναντήθηκαν – και από τα κέρατά τους, που πίνανε, δεν είχε μείνει παρά η λαβή γιατί είχανε πιει πάρα πολλές φορές νερό και κάθε φορά, που τα γεμίζανε, ξύνανε τα κέρατα στο έδαφος.

«Ο κόσμος είναι πραγματικά τεράστιος», είπαν όταν συναντήθηκαν.

Ξεκινήσανε νέοι και τώρα ήτανε γέροι, με επικεφαλής τα παιδιά τους.

Πραγματικά ο κόσμος είναι τεράστιος.

THE TWO FRIENDS WHO SET OFF TO TRAVEL ROUND THE WORLD

Once there were two men who desired to travel round the world, that they might tell others what was the manner of it.

This was in the days when men were still many on the earth, and there were people in all the lands. Now we grow fewer and fewer. Evil and sickness have come upon men. See how I, who tell this story, drag my life along, unable to stand upon my feet.

The two men who were setting out had each newly taken a wife, and had as yet no children. They made themselves cups of muskox horn, each making a cup for himself from one side of the same beast's head. And they set out, each going away from the other, that they might go by different ways and meet again some day. They travelled with sledges, and chose land to stay and live upon each summer.

It took them a long time to get round the world; they had children, and they grew old, and then their children also grew old, until at last the parents were so old that they could not walk, but the children led them.

And at last one day, they met – and of their drinking horns there was but the handle left, so many times had they drunk water by the way, scraping the horn against the ground as they filled them.

"The world is great indeed," they said when they met.

They had been young at their starting, and now they were old men, led by their children.

Truly the world is great.

Πηγή: gutenberg.org.  

['Ηλιος και σύννεφα, 17.01.2025]

Πρωινό παιχνίδισμα τού Ήλιου με τα σύννεφα, πάνω από την κορυφογραμμή τού Υμηττού. Οι φωτογραφίες λήφθηκαν από το λόφο Φιλοπάππου.

 

Τέσσερα haiku τού Anselm Hollo

Ο Anselm Paul Alexis Hollo, 12.04.1934 Φινλανδία – 29.01.2013 ΗΠΑ, ήτανε Φινλανδός ποιητής και μεταφραστής. Το 1967 μετακόμισε στις ΗΠΑ όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του. Εξέδωσε πάνω από 40 ποιητικές συλλογές, επηρεασμένες από την ποίηση τής Beat Generation. Μεταξύ αυτών και την πρώτη ουσιαστικά ποιητική συλλογή με haiku Φινλανδού λογοτέχνη («Near Miss Haiku: Praises, Laments, Aphorisms, Reports», εκδόσεις Yellow Press, Chicago, USA, Chicago, 1990) με τα πρωτότυπα όμως στην αγγλική γλώσσα.

Τα κατωτέρω από την ιστοσελίδα: terebess.hu.. 

night train whistles stars

over a nation under

mad temporal czars

νυχτερινό τρένο σφυρίζει αστέρια

πάνω από ‘να έθνος κάτω

από πρόσκαιρους παλαβούς τυράννους 

sweet bouzouki sound

another syntax for heads

up to the aether

γλυκός ήχος μπουζουκιού

διαφορετικός τρόπος έκφρασης

ψηλά στους αιθέρες

slow bloom inside you

the mnemonics of loving

incessant chatter

αργά ανθίζουν μέσα σου

τα μνημονικά τής αγάπης

αδιάλειπτα ψιθυρίζουν 

wind rain you and me

went looking for a new house

o the grass grows loud

ανεμοβρόχι εσύ και γω

ψάχνουμε για σπίτι

ω! φανταχτερά μεγαλώνει το γρασίδι

How sick – to wait – in any place – but thine [Emily Dickinson]

Πόση αρρωστημένο – να περιμένεις – οπουδήποτε – αλλά τον δικό σου όχι –

Χθες το βράδυ το κατάλαβα – όταν κάποιος προσπάθησε να με τυλίξει –

Σκεπτόμενος – ίσως – ότι φαινόμουνα κουρασμένη – ή μόνη – 

Ή ράκος – σχεδόν – με πόνο βουβό –

Και το βλέμμα μου απέστρεψα – με τρόπο δούκισσας –

Αυτό το δικαίωμα – ήταν δικό σου –

Ένα λιμάνι – αρκεί – για μια Φυλακή – όπως τη δική μου –

Δικό μας είναι το στριφογύρισμα – άγριο όπως η θάλασσα –

Όχι το Δέσιμο – που δεν μοιραζόμαστε

Δικό μας είναι το Φορτίο – που δεν φορτώθηκε – εδώ –

Όχι τα «παραδείσια νησιά με τ’ αρωματικά μπαχάρια –»

Και συ – όχι εκεί –

How sick – to wait – in any place – but thine –

I knew last night – when someone tried to twine –

Thinking – perhaps – that I looked tired – or alone –

Or breaking – almost – with unspoken pain –

And I turned – ducal –

That right – was thine –

One port – suffices – for a Brig – like mine –

Ours be the tossing – wild though the sea –

Rather than a Mooring – unshared by thee

Ours be the Cargo – unladen – here –

Rather than the “spicy isles –“

And thou – not there –

368

Δυο ποιήματα τού John McCrae

Ο John McCrae, 30.11.1872 – 28.01.1918, ήτανε Καναδός ποιητής, γιατρός, συγγραφέας, καλλιτέχνης. Πολέμησε στον Α'Π.Π. Στη 2η μάχη τού Ypres, στο Βέλγιο, ήτανε χειρούργος. Είναι περισσότερο γνωστός για το περίφημο ποίημα «In Flanders Fields», με αφορμή το οποίο καθιερώθηκε η παπαρούνα ως σύμβολο τής θυσίας των στρατιωτών που σκοτωθήκανε στις μάχες κατά τη διάρκεια τού Α’ΠΠ. Ο John McCrea πέθανε από πνευμονία.

Equality

I saw a King, who spent his life to weave

    Into a nation all his great heart thought,

Unsatisfied until he should achieve

    The grand ideal that his manhood sought;

Yet as he saw the end within his reach,

    Death took the sceptre from his failing hand,

And all men said, "He gave his life to teach

    The task of honour to a sordid land!"

Within his gates I saw, through all those years,

    One at his humble toil with cheery face,

Whom (being dead) the children, half in tears,

    Remembered oft, and missed him from his place.

If he be greater that his people blessed

Than he the children loved, God knoweth best.

Πηγή:

poetrysoup.com 

englishverse.com 

Ισότητα 

Είδα έναν Βασιλιά, που πέρασε τη ζωή του με τη σκέψη

να πλέξει σ’ ένα έθνος, τη μεγάλη του καρδιά,

Ανικανοποίητος μέχρι να πετύχει

το μεγάλο ιδανικό, που η αρρενωπότητά του αναζητούσε·

Ο Θάνατος ωστόσο, καθώς πλησίαζε το τέλος του, 

πήρε το σκήπτρο του απ’ το πεσμένο του χέρι,

Και όλοι είπαν: «Τη ζωή του να διδάξει έδωσε,

το καθήκον τής τιμής, σε μια βρόμικη γη!»

Μέσ’ από τις πύλες του είδα, μέσ’ απ’ όλα εκείνα τα χρόνια,

έναν, στον ταπεινό του μόχθο, με χαρούμενο πρόσωπο,

Τον οποίο (όντας νεκρό) τα παιδιά, μισοκλαμένα,

τον θυμόντουσαν συχνά, απ’ τον τόπο του να λείπει.

Αν ήταν μεγαλύτερος, αυτόν που ο λαός του ευλόγησε

απ' ό,τι αγάπησαν τα παιδιά, ο Θεός καλύτερα το ξέρει.

Anarchy

I saw a city filled with lust and shame,

    Where men, like wolves, slunk through the grim half-light;

And sudden, in the midst of it, there came

    One who spoke boldly for the cause of Right.

And speaking, fell before that brutish race

    Like some poor wren that shrieking eagles tear,

While brute Dishonour, with her bloodless face

    Stood by and smote his lips that moved in prayer.

"Speak not of God! In centuries that word

    Hath not been uttered! Our own king are we."

And God stretched forth his finger as He heard

    And o'er it cast a thousand leagues of sea.

poetrysoup.com  

englishverse.com 

Αναρχία 

Είδα μια πόλη με λαγνεία και ντροπή γεμάτη,

όπου οι άνθρωποι, σα λύκοι, σ’ ένα δυσοίωνο ημίφως ήτανε βυθισμένοι·

Και ξαφνικά, στη μέση της, εμφανίστηκε ένας

που μίλησε με τόλμη για του Δικαίου την υπόθεση.

Και καθώς μιλούσε, έπεσε μπροστά σ’ αυτή τη ζωώδη φυλή

όπως κάποιοι φτωχοί τρυποφράκτες όταν τους ξεσκίζουν οι αετοί που ουρλιάζουν,

Την ώρα που η βάρβαρη Ατιμία, με το ματοβαμμένο της πρόσωπο,

Στεκότανε δίπλα και πάτασσε τα χείλη του που προσευχόντουσαν.

«Μη μιλάς για Θεό! Αιώνες τώρα η λέξη αυτή

δεν έχει ειπωθεί! Είμαστε οι θεοί τού εαυτούς μας.»

Και ο Θεός, καθώς άκουγε, το δάκτυλό του τέντωσε

κι έριξε χίλιες λεύγες θάλασσα.

 

[στο Φαράγγι τής Αγάλης, 11.01.2025]

Το Φαράγγι τής Αγάλης βρίσκεται στις βορειοδυτικές παρυφές τού όρους Δίρφυς, στην Εύβοια, και είναι από τα ωραιότερα στον ελλαδικό χώρο. Διαρρέεται από το ρέμα «Μεγάλη Σούδα», το οποίο ανάντη σχηματίζεται από τη συμβολή διαφόρων μικρών και πιο μεγάλων ρεμάτων και μικρών ποταμιών, το κυριότερο από τα οποία έρχεται από την κορυφή τής Δίρφυος. Το φαράγγι ξεκινάει λίγο έξω από το χωριό Αγ. Αθανάσιος, ανατολικά τού γηπέδου τού ανωτέρω χωριού, και τις πλευρές του στολίζουν εντυπωσιακά βραχοσκεπή. Στην κοίτη του, στην οποία υπάρχουνε πολλά πλατάνια σε όλο της το μήκος, εκατέρωθεν τού ρέματος, κινείται ένα μονοπάτι (σ.σ. στα σημεία διασταύρωσης του με το ρέμα υπάρχουνε γεφυράκια, από τα οποία η βάδιση είναι αναγκαστική όταν θα κατεβάζει αρκετό νερό – βέβαια σε περιπτώσεις έντονων φαινομένων κατακρήμνισης η διάσχιση είναι αδύνατη), το οποίο μετά από λίγο φεύγει νότια ανεβαίνοντας και  διασχίζοντας ένα πυκνό πευκοδάσος και από ένα υψόμετρο και μετά ελατοδάσος. Το μονοπάτι βγαίνει σε ένα χωματόδρομο και μετά από λίγο διακλαδίζεται, αριστερά όπως ανεβαίνουμε, από αυτόν, προς ένα μονοπάτι που κατεβαίνει σε ρεματιά και ανεβαίνοντας καταλήγει στο Καταφύγιο Αγάλης. Ένα όμορφο ξύλινο κτίριο που εγκαταλείφθηκε και δυστυχώς βανδαλίστηκε. Να σημειωθεί ότι από το Καταφύγιο Αγάλης ξεκινάει μονοπάτι που ανεβαίνει στην κορυφή τού όρους Δίρφυς, Δέλφι, από βόρεια. Το υπόψη μονοπάτι διασχίζει την κορυφογραμμή «Ίταμος», η οποία έχει μικρότερη κλίση από τη νότια πλευρά, από την οποία είχανε παρουσιαστεί πρόσφατα εικόνες.

Ουσιαστικά το μονοπάτι – σ.σ. όλη η διαδρομή που ακολούθησα [5,5 χλμ μήκος και 661 μ. υψομετρική διαφορά - χρειάστηκα 3 ώρες και 40 λεπτά (με τις στάσεις για ξεκούραση και φωτογραφίες) για να ανέβω και 1 ώρα και 45 λεπτά για να κατέβω] έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

…μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελείται από τρία μέρη:

-από αυτό που διασχίζει το δυτικό μέρος τού φαραγγιού:

-από αυτό που, μετά που απομακρύνεται από το φαράγγι, διασχίζει το πυκνό δάσος αρχικά πεύκων και κατόπιν ελάτων:

-και από αυτό, ψηλά, από το σημείο που βγαίνει στο χωματόδρομο μέχρι το καταστραμμένο Καταφύγιο, με την εξαιρετική θέα προς τα δυτικά:

Να σημειωθεί ότι μεγάλα τμήματα τού μονοπατιού είναι πλακόστρωτα και σε άλλα, επικλινή, έχουνε κατασκευαστεί πέτρινα σκαλάκια ενώ έχουνε διαμορφωθεί / φτιαχτεί και σημεία για ανάπαυση. Έχει γίνει πολύ και ποιοτική δουλειά.

''κι αν θέλησα...'' [Θωμαή Ζορμπάκη]

''κι αν θέλησα...''

ας είναι φτώχεια

τα λουλούδια κόκκινα στις μικρές γλάστρες

κι ήρθε το μεσημέρι

μ' έναν χρυσαφένιο ήλιο για να θυμάμαι

σαν ταξίδι η διαδρομή σε κάθε γωνιά του σπιτιού

μα πού πηγαίνω;

γεμάτη χρώματα η σιωπή

γεμάτη εσένα η μοναξιά μου

γεμάτη δάκρυα η μνήμη

όχι, όχι, λέω στα όνειρά μου

με χρόνια περπατώ την απουσία

γεμάτη ποιήματα και βροχή

[τα Βραχόσπιτα πάνω από το Κακόρεμα στον Υμηττό, 09.01.2025]

Μπορεί το μυαλό μας, στο άκουσμα τής λέξης Δρακόσπιτα, να πηγαίνει (κυρίως) στα μεγαλιθικά κτίρια, στην κορυφή τού όρους Όχη, στη νότια Εύβοια, τα οποία χτιστήκανε τον 5ο π.Χ. αι. για λατρευτικούς σκοπούς, αλλά Δρακόσπιτο, χτισμένο με μεγάλους λίθους οι οποίοι έχουνε μικρότερο πάχος από τις υπόλοιπες διαστάσεις τους, υπάρχει και στον Υμηττό*, νοτιοδυτικά από το λατομείο «Το Καράβι», με τη διαφορά ότι στον Υμηττό είναι πολύ μικρότερων διαστάσεων και φτιάχτηκε από λατόμους, στα αρχαία χρόνια, ως αποθήκη για τα εργαλεία τους.

Εκτός όμως από αυτό, ανατολικότερα από «Το Καράβι», λίγες δεκάδες μέτρα σε ευθεία, πάνω από ένα άλλο, επίσης αρχαίο, λατομείο, κοντά στα χείλη τού βόρειου γκρεμού, ο οποίος προέκυψε από τη λειτουργία λατομείου, στα νεώτερα χρόνια, στο Κακόρεμα, έχουνε ταυτοποιηθεί και άλλα δύο μεγαλιθικά κτίσματα, αντίστοιχων διαστάσεων, τα οποία φτιαχτήκανε τα αρχαία χρόνια, επίσης από λατόμους για να αποθηκεύουνε τα εργαλεία τους. Είναι τα Βραχόσπιτα στην ευρύτερη περιοχή τού Κουταλά Υμηττού• διατηρούνται σε χειρότερη κατάσταση από το Δρακόσπιτο, το οποίο κατά την άποψή μου θα έπρεπε και αυτό να ονομάζεται Βραχόσπιτο. 

Προσεγγίζονται είτε από μονοπάτια αρκετά επικλινή, σε σαθρό έδαφος, που έρχονται από δυτικά, από κάτω είτε από το μονοπάτι το οποίο κατεβαίνει από το δεύτερο και νοτιότερο πέταλο τού χωματόδρομου ο οποίος ανεβαίνει οφιοειδώς και ξεκινά, λίγο βορειότερα από «Το Καράβι», συνεχίζοντας ένα μονοπάτι που έρχεται από «Το Καράβι». Το εν λόγω μονοπάτι είναι και αυτό επικλινές σε σαθρό έδαφος.

Η διαδρομή που ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ακολουθούν εικόνες

-από δύο πέτρινα, υπαίθρια, πρόχειρα προσωρινά καταλύματα (μπιβουάκ) και την πολύ στενή είσοδο, δίπλα στο πρώτο, που βρίσκεται ψηλότερα, αμέσως μετά την έξοδο από το πέταλο, μπιβουάκ, μιας τρύπας που θα μπορούσε να συνεχίζει βαθύτερα ως βάραθρο:

-από το πρώτο Βραχόσπιτο, στη θέση 37°56'59"N 23°47'39"E:

-και από το δεύτερο Βραχόσπιτο, στη θέση 37°56'59"N 23°47'38"E:  

     

Προτίμησα να επιστρέψω ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, γιατί σε τέτοια εδάφη το ανέβασμα είναι απλά κουραστικό ενώ το κατέβασμα ταλαιπωρεί ιδιαίτερα τα γόνατα. 

*

ανάρτηση - 01.12.2018

ανάρτηση - 14.12.2021.