07 Νοεμβρίου 2024

So glad we are – a Stranger'd deem [Emily Dickinson]

Πόσο είμαστε χαρούμενοι – μα υπό την ματιά ενός Ξένου
Πως είμαστε λυπημένοι –
Εκεί που Γιορτή ‘ναι
Εκεί πέφτει ένα Δάκρυ –
Ούτε πώς οι Εαυτοί μας δικαιολογούνται –
Μιας και μοιάζουν Θλίψη και Χαρά 
– Τόσο όμοιες, μια Χαρμολύπη –
Να αποφασίσει ένας Ξένος μεταξύ τους δεν μπορεί –


So glad we are – a Stranger'd deem
'Twas sorry, that we were –
For where the Holiday should be
There publishes a Tear –
Nor how Ourselves be justified –
Since Grief and Joy are done
So similar – An Optizan
Could not decide between –

329


Σχόλιο: Υπέροχο στη σύλληψή του ποίημα με μια εξαιρετική λεξιπλασία από την Dickinson: Optizan: αυτός που κρίνει αν κάποιος/α συναισθηματικά νοιώθει χαρά ή λύπη. Δεν επιχείρησα κάποια απόδοση στα ελληνικά, αλλά προτίμησα να παραλλάξω λίγο το ποίημα. Σε κάθε περίπτωση ο Stranger τού πρώτου στίχου και ο Optizan τού έβδομου μπορούνε να θεωρηθούν είτε ως διαφορετικά πρόσωπα (το οποίο κατά την άποψή μου είναι αυτό που εννοεί η Dickinson) είτε ως το ίδιο, το οποίο τελικά κατάληξε σε αμφιβολία λίγο μετά την πρώτη του άποψη.

06 Νοεμβρίου 2024

[στον Υμηττό, 05.11.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από την εύκολη διαδρομή την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 5ης Νοέμβρη 2024, σε οικεία μέρη, στον Υμηττό, η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:






























Ξεκίνησα πεζή από το πέταλο – φουρκέτα τού δρόμου που ανεβαίνει τον Υμηττό, περί τα 750 περίπου μ. προτού τη Μονή Αστερίου, προς το δασικό χωματόδρομο (σ.σ. ο οποίος μπροστά έχει μπάρα απαγόρευσης εισόδου των οχημάτων). Περί τα 600 μ. μετά, στο σημείο που ξεκινάνε τέσσερα μονοπάτια, συνέχισα σε αυτό (μέρος τού μονοπατιού τής διαδρομής «5») που ανεβαίνει στο διάσελο Εύζωνα – Κορακοβουνίου όπου υπάρχουν εγκαταστάσεις τού ΟΤΕ.
























Συνέχισα στο κοινό μονοπάτι των διαδρομών «8» και «10», δίπλα στις εγκαταστάσεις τού ΟΤΕ, μέχρι το σημείο που οι εν λόγω διαδρομές διαχωρίζονται.:























Από εκεί (σ.σ. στην επιστροφή κατέβηκα το μονοπάτι τής διαδρομής «8») συνέχισα βόρεια, στο μονοπάτι τής διαδρομής «10» προς την πρώτη, την πιο ψηλή, κορυφή τού Κορακοβουνίου.
Στην πρώτη εικόνα, κατωτέρω, ένα σημείο που έχει πρόχειρα διαμορφωθεί για αγνάντεμα, στη δεύτερη η πιο ψηλή κορυφή τού Κορακοβουνίου και στην τρίτη η υπέροχη θέα προς τα Μεσόγεια, ανατολικά, από το μπιβουάκ που βρίσκεται δίπλα στο μονοπάτι.

























Η κορυφή Κορακοβουνίου με τον αρχαίο πύργο – οχυρό με φρυκτωρία και το λιθοσωρό από ορειβάτες. Στην τρίτη εικόνα, κατωτέρω, ο Εύζωνας – η μέρα είχε πολύ καλή ορατότητα:




















Επιστρέφοντας στο σημείο που αναφέρθηκε νωρίτερα, κατέβηκα αρχικά το μονοπάτι τής διαδρομής «8» μέχρι που ξεκινάει ένα μονοπάτι (σηματοδοτημένο με μικρά κόκκινα πλαστικά πάνω σε λεπτά σύρματα στερεωμένα στο έδαφος) αριστερά, προς τα νοτιοδυτικά, το οποίο βγαίνει στο χωματόδρομο που φτάνει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησα.
Στην πρώτη εικόνα, κατωτέρω, μια αναβαθμίδα από ξερολιθιά που στήριζε παλιό πέρασμα, στην τρίτη ένα πρόχειρο μπιβουάκ, στην τέταρτη το σημείο που το μονοπάτι συνεχίζει ως χωματόδρομος. 



















































































Για την κατωτέρω, όπως και για την πρώτη τού παρόντος, με το δάκρυ ρετσινιού, δεν ξέρω αν θα επαρκούσαν οι λέξεις. 


















Παλαιότερες αναρτήσεις για την Κορυφή Κορακοβουνίου:

05 Νοεμβρίου 2024

[στην κορυφή Σκίπιζα, στο όρος Ολίγυρτος, 03.11.2024]

Εικόνες από το όρος Ολίγυρτος, τον κακοτράχαλο ορεινό όγκο στα σύνορα των νομών Αρκαδίας και Κορινθίας, με ένα μικρό τμήμα του (σ.σ. η περιοχή Σκάλα βόρεια τού Πρ. Ηλία) να ανήκει στην Αργολίδα, είχανε παρουσιαστεί πρόσφατα.
Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 3ης Νοέμβρη 2024, από το εκκλησάκι Πρ. Ηλίας, στο διάσελο μεταξύ Ολίγυρτου και Σκίαθι, μέχρι την κορυφή τού Ολίγυρτου με το οικείο, από την περιοχή τής Πάρνηθας δυτικά τής κορυφής Καραβόλα, όνομα Σκίπιζα. Υπάρχουνε δύο κύριες διαδρομές για να προσεγγίσει κανείς την κορυφή Σκίπιζα. Είτε από βόρεια, ανεβαίνοντας, από το χωριό Λαύκα Κορινθίας, το χωματόδρομο ή το παράλληλο μονοπάτι προς το εκκλησάκι Σωτήρας και συνεχίζοντας το μονοπάτι προς την κορυφή είτε από νότια, από Αρκαδία, στη διαδρομή που ακολουθήσαμε. Η πρώτη είναι βατή αλλά η υψομετρική διαφορά αγγίζει τα 1.200 μ ενώ η δεύτερη, όπως δικαιολογημένα χαρακτηρίζεται από το topoguide.gr, περιπετειώδης. Και δικαιολογείται όχι για τη συνεχόμενη ανηφορική διαδρομή, κατά τόπους με έντονη κλίση, ή την υψομετρική διαφορά των 676 μ. αλλά για το κακοτράχαλο μονοπάτι, το οποίο επιπλέον μπερδεύεται με τα πολλά περάσματα των κατσικιών. Μονοπάτι, όχι πάντα σαφές, ευτυχώς σηματοδοτημένο (σ.σ. σε 2-3 σημεία χρειάζονται και άλλα σημάδια) και πάνω από τα 1.620 μ. υψόμετρο, ανύπαρκτο.
Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:




































Ξεκινήσαμε από το εκκλησάκι Πρ. Ηλίας (βλέπε προηγούμενο link από τον Ολίγυρτο) και ακολουθήσαμε το σύντομο χωματόδρομο μέχρι λίγο μετά τις κεραίες που τελειώνει εδώ (μεταξύ άλλων οριακά διακρίνεται το χωριό Κανδήλα Αρκαδίας, ανάμεσα στις παρυφές των ορέων Σκίαθις και Τραχύ):   


















-στην επόμενη το όρος Σκίαθις, στα σύνορα Αργολίδας και Αρκαδίας, από δυτικά:


















Συνεχίσαμε στο ανηφορικό κακοτράχαλο, χαρχαλώδες, μονοπάτι (το οποίο απαιτεί πολύ προσοχή στο κατέβασμα).

   
















-στην επόμενη αριστερά στο βάθος η κορυφή Χιονότρυπα και ανατολικά της η πλαγιά πίσω από την οποία βρίσκεται η κορυφή Σκίπιζα:



















Φτάνοντας στα 1.620 περίπου μ. το τοπίο γίνεται σχεδόν αλπικό και από εδώ και πάνω κινούμαστε με βάση τα σημάδια σε ένα ανηφορικό αλλά λιγότερο επικίνδυνο για γλίστρημα τοπίο.
-στην επόμενη, αριστερά, η κορυφή Σκίπιζα:


















-στην επόμενη εξαιρετική θέα προς το οροπέδιο τής Κανδήλας. Αριστερά το όρος Σκίθιας, πίσω του το όρος Τραχύ και στο βάθος το Μαίναλο:







Μια πηγή στην οποία έχει κατασκευαστεί δεξαμενή νερού και ποτίστρα για το πότισμα ζώων (κατσικιών):




















Κατόπιν ακολουθήσαμε τα σημάδια προς την κορυφή Σκίπιζα:




















-στην επόμενη, μεταξύ άλλων διακρίνονται, αριστερά στο βάθος η Ζήρεια, το οροπέδιο τής Στυμφαλίας, η ομώνυμη λίμνη τού οποίου έχει πνιγεί στα καλάμια – και αυτό βέβαια έχει συνέπειες στο οικοσύστημα τής λίμνης αφού εμποδίζεται ο ηλιακό φως να φτάσει στην επιφάνειά της και το Απέλαυρον όρος:

      

















H κορυφή Σκίπιζα, όπου υπάρχουνε πεσμένα και κατεστραμμένα τμήματα μετεωρολογικού σταθμού:






















-στην επόμενη διακρίνονται από αριστερά, οι δυτικότερες κορυφές τού Ολίγυρτου: Χιονότρυπα, αυτή πάνω από την περιοχή Σπηλιά στα 1.786 μ. και Γκριμπίνι, δεξιά το Μαυροβούνι και στο βάθος τα Αροάνια όρη:














---

























-τέλος, στην επόμενη, μπροστά από το οροπέδιο Στρυμφαλίας, διακρίνεται ο κατάφυτος με έλατα λόφος, στα 1.526 μ. από τον οποίο (βλέπε προηγούμενο link για τον Ολίγυρτο) είχανε παρουσιαστεί εικόνες ενός αχαρτογράφητου αρχαίου περιτειχισμένου οικισμού (κατά πάσα πιθανότητα στα μεσαιωνικά χρόνια και κάστρο) όπου υπάρχει και τμήμα τείχους των μυκηναϊκών χρόνων:
























Χρειαστήκαμε περί τις 2 ώρες και 35 λεπτά για να ανεβούμε και 1 ώρα και 15 λεπτά για να κατεβούμε με τις απαραίτητες στάσεις για ανάσες. 

04 Νοεμβρίου 2024

Το όνομα της είναι Ahoo Daryaei ...

Το όνομα της είναι Ahoo Daryaei και αυτό που σου θύμισε (ή θα έπρεπε να σου θυμίσει αν δεν έχεις πνιγεί στις δικές σου πολιτικές και θρησκευτικές ιδεοληψίες) είναι το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Η φοιτήτρια επαναστάτρια Ahoo Daryaei έζησε αυτή την ώρα ελευθερίας, και μάλιστα μες στο πλήθος που κοιτούσε αμήχανα – είτε αποδοκίμαζε την πράξη της είτε συμφωνούσε μέσα του βουβά – ξέροντας ότι  το θεοκρατικό φασιστικό καθεστώς δεν θα την ανεχτεί. Για αυτήν, αυτή η ώρα, ήτανε ασύγκριτα πολύ περισσότερα από μια ζωή που δεν ήθελε. Το μετά, τα βασανιστήρια που την περιμένουν, το ήξερε αλλά αυτό που θέλανε για αυτήν οι φασίστες μουλάδες του θεοκρατικού καθεστώτος ήτανε πολύ χειρότερο. Ίσως μεταξύ άλλων πούνε ότι πρόκειται για μια τρελή. Τρελούς δε λέγανε και λένε όλους τους πραγματικούς επαναστάτες; Το όνομα της είναι Ahoo Daryaei και της αξίζει κάθε τιμή και δόξα! 

Η εικόνα από το διαδίκτυο

 











 

Πέντε χαϊκού τού Mohammad Azim Khan

Ο Mohammad Azim Khan γεννήθηκε το 1951 στο Peshawar τού Πακιστάν όπου και σήμερα ζει. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο τού Peshawar και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος Master στην αγγλική λογοτεχνία και τα οικονομικά. Ποιήματά του, χαϊκού και τάνκα, έχουνε δημοσιευτεί σε κορυφαία λογοτεχνικά περιοδικά.  


green stones ...
the moss conquers
the mountain

πράσινες πέτρες…
τα βρύα κατακτούνε
τη βουνοπλαγιά


broken home*
the child slips
out of the crack

διαλυμένο σπίτι*
το παιδί γλιστρά
από τη ρωγμή


dark night
the sea swallowing
the silver sand

σκοτεινή νύχτα –
ασημί άμμος
τη ρουφά η θάλασσα


canyon walls
the eagle drags
its shadow

τείχη φαραγγιού
ένας αετός
τραβάει τη σκιά του


ancient castle ...
the smiling portrait
cobwebbed

αρχαίο κάστρο –
ιστός αράχνης
χαμόγελο στην πύλη



*ο όρος αναφέρεται σε διαλυμένη οικογένεια

02 Νοεμβρίου 2024

Δύο ποιήματα τού Γιώργου Βέη

                   
                    ΦΩΤΟΓΕΝΕΙΑ            

Το ήξερε από την πρώτη κιόλας στιγμή
ότι θα τον αγκάλιαζε με εκείνα
τ΄ αμέτρητα χέρια της
μα δεν μπορούσε βέβαια 
να υπολογίσει τα πάντα με ακρίβεια
όσα  δηλαδή θα συνέβαιναν αμέσως μετά
ναι, όλες τις πολύτιμες μέρες και νύχτες
όπως δικαίως θα τις αποκαλούσε στο μέλλον

αλλά πρόλαβε όμως να γράψει εγκαίρως
για την εκπλήρωση
ενός προ πολλού υπεσχημένου Αυγούστου
μαζί της
εκεί που όλα έδειχναν αποτελειωμένα
στη μεγάλη, αμυδρά φωτισμένη 
λεωφόρο των επιθυμιών.


                                      
                   ΧΩΡΙΣ ΤΡΟΜΟ

Την κοίταξε όπως τότε
σαν να ήταν η πρώτη φορά
διότι ξέρει ότι είναι η ίδια πάντα φωνή
το ίδιο ακριβώς πρόσωπο
κι ας δείχνει σήμερα
πως πρόκειται για μιαν άλλη
επιμένοντας να του λέει
ότι τίποτα δεν της ανήκει πια
ότι όλα τα έχει πάρει ο εχθρός της
ο άφαντος που είναι όμως παντού 
σ΄ όλο το σώμα της τώρα
όπως η αλήθεια φαίνεται στην οθόνη
ενώ του δείχνει το μπλουτζίν 
δεν την στενεύει πια
κάθε μισή ώρα χάνει βάρος

αλλά εκείνος ξέρει ότι όλα θ΄ αλλάξουν
την βλέπει να έρχεται ήδη κοντά του
αργά τη νύχτα στο μπαρ σύντροφο
να κάτσει δίπλα του ξανά
θα την λένε πάλι Ελένη
και θα είναι η χαρά των μηρών της
ένας απλός άνθρωπος
που ονειρεύεται είναι
που γράφει συχνά τα μεσημέρια
για την ευφράδεια των μαστών της
για τη ζωή, όπως πρέπει να είναι
και γι΄ αυτό θα την δει σε λίγες μέρες
να βγαίνει πρώτη φορά απ΄ το θάλαμο
χωρίς τρόμο.


Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον ποιητή Γιώργο Βέη για την τιμή να μου στείλει τα ανωτέρω ποιήματά του να παρουσιαστούνε στο παρόν ιστολόγιο!

01 Νοεμβρίου 2024

Μην κοιμάσαι αγάπη μου [Mahmoud Darwish]

O παλαιστίνιος Mahmud Darwish, 13.03.1941 – 09.08.2008, ήτανε πολυβραβευμένος συγγραφέας και ποιητής και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των παλαιστίνιων. Είναι ο συγγραφέας τής Παλαιστινιακής Διακήρυξης Ανεξαρτησίας.  
Το κατωτέρω ποίημα από την Ανθολογία τού Σταύρου Στ. Σταφυλάκη: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ποιητές της Αμερικής – Ασίας – Αφρικής – Ωκεανίας – τόμος Α.   


Μην κοιμάσαι αγάπη μου

Μην κοιμάσαι, αγάπη μου…
Όταν η σελήνη πάει να κοιμηθεί,
σπασμένος καθρέφτης,
η σκιά μεγαλώνει ανάμεσα μας
Πεθαίνει τ’ όνειρο.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.
Πέρα από το παράθυρο
ο κόσμος απλώνεται λαμπρός.
Σαν κοιμηθείς
τα ρόδα μαραίνονται.
Μένουν δίχως πειθώ, δίχως θέρμη.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου
Σαν κοιμηθείς
τα πουλιά πέφτουν στην άβυσσο
τα ματόκλαδα σου γίνονται αγκάθια.
Η φωνή σου είναι γλυκό φιλί
χορδή κιθάρας
κλαδί ελιάς που κλαίει
εξόριστο πάνω σ’ ένα βράχο
ψάχνοντας τις ρίζες του
Ήλιος και βροχή.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου
Τα πουλιά αυτοκτονούν
το φεγγάρι βυθίζεται κι’ αυτό
στο ύπνο του•
σπασμένος καθρέφτης
η σκιά πίνει την καταισχύνη μας
κρύβουμε την ψυχή μας.
Όταν το φεγγάρι πάει να κοιμηθεί
ο ερωτάς μας σαπίζει.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.
Οι πληγές μας παράσημα
τα χέρια μας στο σκοτάδι
είναι ένα αηδόνι που κλαίει
πάνω σε μια Χορδή...

31 Οκτωβρίου 2024

[στον Υμηττό, 30.10.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη σύντομη διαδρομή, την οποία ακολούθησα, το πρωινό τής 30ης Οκτώβρη 2024, στον Υμηττό, βόρεια και ανατολικά τής Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα. Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia…
























…και είχα αρκετά χρόνια να την κάνω. Από λίγο μετά τη φωτιά τού 2015, τα σημάδια τής οποίας σβήνουνε με το χρόνο, αλλά η βλάστηση δεν επανήλθε όπως ήταν. Νεαρά πεύκα, στο συγκεκριμένο κομμάτι τού δυτικού Υμηττού, είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Από δέντρα κυριαρχούνε τα πουρνάρια και κατά τόπους οι αγριελιές ενώ δίπλα στη μονή Καρέα έχουνε φυτευτεί κυπαρίσσια, τα οποία δείχνουν αρκετά ταλαιπωρημένα από τις συνθήκες τού καλοκαιριού που πέρασε. Στο πετρώδες, κυρίως επικλινές και κατά τόπους κακοτράχαλο έως βατό μόνο για αναρριχητές, όμορφο, τοπίο τα σημάδια των παλιών, μικρών λατομείων και ιδίως των επιπεδοποιημένων με σμίλευση των βράχων, εδαφών αρχίζουνε και ενσωματώνονται σε αυτό (σ.σ. οι μεγάλοι υπολειμματικοί χώροι λατομείων θα χρειαστούνε πολλές χιλιάδες χρόνια για να αλλοιωθούνε προς το φυσικότερο) ενώ τα ερειπωμένα / μισογκρεμισμένα πέτρινα, από ξερολιθιά, κτίσματα των λατόμων δείχνουνε πια απόλυτα εναρμονισμένα μαζί του και ενίοτε χρησιμοποιούνται ως ολιγόωρα υπαίθρια καταλύματα ορεινών πεζοπόρων. Όπως και οι παλιές πέτρινες στρούγκες. Οι δρόμοι και τα μονοπάτια λιθαγωγίας, συντηρημένα, είναι ενταγμένα στο δίκτυο μονοπατιών και κάθε διαδρομή είναι μια απόλαυση.




































Στις θέσεις: 
37°56’32’’N 23°46’56’’E…





…και 37°56’32’’N 23°46’52’’E…


…υπάρχουνε δύο τεχνητές λακκούβες, εκ των οποίων η πρώτη είναι ή πολύ παλιά δεξαμενή ή καμίνι για κάρβουνα ενώ η δεύτερη καμίνι για κάρβουνα. Να πρόκειται για ασβεστοκάμινα, για το πρώτο αποκλείεται ενώ για το δεύτερο είναι απίθανο.