20 Νοεμβρίου 2024

[στο Νότιο Υμηττό, 19.11.2024]

Εικόνες από την όμορφη διαδρομή, στο Νότιο Υμηττό: τέλος οδού Πριγκιποννήσων – ρέμα Βαρελά – κορυφή Μαυροβουνίου είχανε παρουσιαστεί τον Απρίλη τού 2024
Το πρωινό τής 19ης Νοέμβρη 2024 ακολούθησα την ίδια διαδρομή, αλλά φτάνοντας στην κορυφή τού Μαυροβουνίου συνέχισα στο μονοπάτι τής κορυφογραμμής, κατεβαίνοντας μέχρι τα «Τρία Δάκτυλα» (ή «Τρείς Πέτρες»), στη θέση 37°54’00’’N 23°47’25’’E, στα 500 περίπου μ. υψ..
Από εκεί το μονοπάτι διακλαδίζεται σε δύο:
(1) σε αυτό που κατεβαίνει βόρεια και συναντά το μονοπάτι που ξεκινά από Τερψιθέα και ανεβαίνει Τρύπια Σπηλιά και Διάσελο Σταυρού (το διάσελο βόρειου και νότιου Υμηττού) και
(2) σε αυτό που συνεχίζει δυτικά / νοτιοδυτικά. Αυτό το δεύτερο διακλαδίζεται λίγο μετά σε 
(2α) ένα που βγαίνει κοντά στο τέλος τής οδού Πριγκιποννήσων, περί τα 170 μ. από το χώρο που ξεκινάει το μονοπάτι που ακολουθεί το ρέμα Βαρελά (σ.σ. το σημείο που ξεκίνησα) και 
(2β) ένα άλλο που βγαίνει λίγο παραπάνω, πίσω από μια ράχη, στην οδό Λήμνου.
Κανονικά θα έπρεπε, από τα «Τρία Δάκτυλα» να συνεχίσω στο (2α). Όμως επειδή στην περιοχή που το μονοπάτι αυτό συναντά την οδό Πριγκιποννήσων υπάρχουνε αρκετές στάνες με κατσίκια μέχρι και μικρό χοιροστάσιο (σ.σ. μάλιστα περνώντας από εκεί με το αυτοκίνητο, λίγο μετά την ανατολή τού ήλιου, τέσσερα πέντε μικρά γουρουνάκια τριγύριζαν έξω από τον περιφραγμένο χώρο τού χοιροστάσιου ενώ κατά μήκος τής οδού Πριγκιποννήσων υπάρχουν αρκετά αδέσποτα σκυλιά) και εφόσον είχα αποφασίσει να μην επιστρέψω από την κορυφή τού Μαυροβουνίου, μέσω τού μονοπατιού που είχα ανέβει, κατέβηκα την πλαγιά κάθετα προς το μονοπάτι. Δεν ήταν δύσκολο, αλλά απαιτούσε την προσοχή που πρέπει να δείχνει κανείς όταν κινείται εκτός μονοπατιού ανάμεσα σε σχετικά πυκνή βλάστηση (σ.σ. πουρναριών και νεαρών πεύκων σε δάσος που αναγεννιέται από τη φωτιά που είχε κάψει την ευρύτερη περιοχή πριν 13 με 14 χρόνια) σε κακοτράχαλο πετρώδες έδαφος.           

Η διαδρομή την οποία ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:






















Στην επόμενη, μεταξύ άλλων, στο βάθος διακρίνονται από αριστερά προς τα δυτικά οι ορεινοί όγκοι Γερανείων, Πατέρα και Κιθαιρώνα.


















Στην επόμενη, μεταξύ άλλων, στο βάθος διακρίνονται από αριστερά προς τα δυτικά οι ορεινοί όγκοι Μερέντας, Πάνειου όρους και Ολύμπου Αττικής.


















Από το λιθοσωρό…


















…(σ.σ. η κορυφή τού Μαυροβουνίου είναι λίγες δεκάδες μέτρα ανατολικότερα, μεταξύ της μικρής κολόνας ΓΥΣ και του ανωτέρω λιθοσωρού) ξεκινά το μονοπάτι στην κορυφογραμμή προς τα δυτικά.
Στην επόμενη μεταξύ άλλων διακρίνεται η περιοχή «Τρία Δάκτυλα».


















---



















Στις τρεις επόμενες διακρίνεται ένα «εν τη γενέσει» σπηλαιοβάραθρο, βάθους «σήμερα» λίγο πάνω από 1 μ., κάτω από τα «Τρία Δάκτυλα». Ξεχωρίσει στην είσοδό του μια πέτρα χαλαζία. Ίσως μετά από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στη θέση αυτή υπάρχει ένα σπηλαιοβάραθρο πολλών δεκάδων μέτρων.

























Τα «Τρία Δάκτυλα»:              



















Για το ρέμα Βαρελά:

19 Νοεμβρίου 2024

All the letters I can write [Emily Dickinson]


Απ’ όσα γράμματα θα μπορούσα να γράψω
Κανένα δεν είναι τόσο δίκαιο όσο αυτό –
Βελούδινες συλλαβές –
Πολυτελείς προτάσεις,
Βάθη ρουμπινένια, αστράγγιστα,
Χείλη, Γοφοί, για Σένα –
Παίξε το όπως το Κολιμπρί –
Και μόνο ρούφηξε – εμένα –


All the letters I can write
Are not fair as this –
Syllables of Velvet –
Sentences of Plush,
Depths of Ruby, undrained,
Hid, Lip, for Thee –
Play it were a Hummingbird –
And just sipped – me –

334
      
Το ποίημα αυτό, ένα διαφορετικό για το ύφος γραφής τής Emily Dickinson, περιλαμβανότανε στο γράμμα που είχε στείλε στην ξαδέλφη της Eudokia Flynt, μετά την επίσκεψη, της Flynt, το 1862 (όπως αναφέρεται εδώ). 
To ποίημα βεβαίως αναφέρεται στη δύναμη τής γραφής και στα μονοπάτια τής φαντασίας που μπορεί να ανοίξει αλλά με τρόπο που ξεχειλίζει από ερωτισμό. Το Κολιμπρί, στο ποίημα, είναι η ξαδέλφη της και της ζητά να ρουφήξει το γράμμα της, όπως το κολιμπρί ρουφά τούς χυμούς βαθιά από ένα άνθος, αλλά τελικά και αυτήν (το «– εμένα –» στην κατακλείδα). Βέβαια η Dickinson πέρασε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τής ζωής της σε ένα σπίτι, ταυτισμένη με τη γραφή της, οπότε κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι αυτό το «– εμένα –» δεν σημαίνει παρά πως επεσήμαινε εμφατικά στην ξαδέλφη της ότι αυτό το γράμμα που της έστειλε, το τόσο δίκαιο όσο κανένα, δεν είναι ένα γράμμα τής Emily αλλά η ίδια η ποιήτρια Emily. Κατά την άποψή μου όμως αν θέλεις να συμπιέσεις ή βγάλεις τον ερωτισμό από το ποίημα αυτό, το ακρωτηριάζεις θανάσιμα.

18 Νοεμβρίου 2024

[στην Πάρνηθα , 17.11.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολούθησα το πρωινό τής Κυριακής 17ης Νοέμβρη 2024, στην Πάρνηθα και συγκεκριμένα κατά μήκος τού δασικού χωματόδρομου, ο οποίος ανεβαίνει την βαριά πληγωμένη από τη φωτιά τού περσινού καλοκαιριού (μήπως θα πρέπει να τα λέμε εφεξής κακοκαίρια;) ρεματιά Αγ. Γεωργίου (Κεραμιδιού). 
Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

























Εικόνες από την υπόψη ρεματιά έχουνε παρουσιαστεί και άλλες φορές* αλλά στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από δύο ενδιαφέροντα σημεία από τα οποία δεν είχανε παρουσιαστεί παλαιότερα. 

Ο καιρός ήτανε βροχερός και η νέφωση χαμηλή:



























Ό,τι απέμεινε από την πινακίδα που έδειχνε το μονοπάτι για τον Αγ. Γεώργιο Κεραμιδίου:























O Αγ. Γεώργιος Κεραμιδίου:


























Γυρίζοντας ακολούθησα το σύντομο μονοπάτι δίπλα στο χωματόδρομο. Στη θέση 38°08’10’’N 23°41’36’’E, υπάρχει μια παλιά ξερολιθιά που υποστηρίζει έναν επιπεδοποιημένο χώρο. Ίσως να πρόκειται για κάποιο από τα αρχαία λείψανα για τα οποία γίνεται αναφορά στην ιστοσελίδα: parnitha.net/ [«Αρχαία Μνημεία: …Ανάμεσα στις βουνοκορφές Ζώνια και Κεραμίδι, ανατολικά του ποταμού Γκούρα, σημειώνονται λείψανα θεμελίων…».] (Η βουνοκορφή Ζώνια είναι αυτή που σήμερα λέμε «Κυράς», υψ. 1.160 μ. με το πυροφυλάκιο στην κορυφή της. Με το τοπωνύμιο Ζώνια εμφανίζεται και στο χάρτη των Ernst Curtius και Johann Kaupert.)



















Κατεβαίνοντας πρόσεξα πως στη θέση 38°08’24’’N 23°42’35’’E, σε κακοτράχαλη επικλινή πλαγιά, στις νοτιοδυτικές παρυφές τού ορεινού όγκου Αέρας, περί τα 100 μ. υψ. πάνω από το χωματόδρομο, υπάρχει μια σπηλιά, την οποία προσέγγισα. Δεν υπάρχει μονοπάτι και απαιτείται αρκετή προσοχή. Κατεβαίνοντας βγήκα πιο ανατολικά γιατί ακολούθησα ένα πέρασμα κατσικιών με σκοπό να κατέβω μέσω λιγότερο επικλινούς διαδρομής. Η σπηλιά χρησιμοποιείται περιστασιακά ως στάνη. Έχει βάθος πάνω από 6 μ., είσοδο με ύψος πάνω από 2,5 μ. και πλάτος περί τα 4 μ., ελαφρά καπνισμένη οροφή και υποτυπώδη διάκοσμο. Δεν διέκρινα ενεργές σταγονορροές (ίσως να οφείλεται στην ανομβρία των τελευταίων μηνών).



























*Ενδεικτικά:

17 Νοεμβρίου 2024

πολιτισμένη ανάκριση [Περικλής Κοροβέσης]

«Άκουσε, παιδί μου. Η Ασφάλεια δεν βυζαίνει το δάχτυλά της. Δεν σε πιάσαμε αμέσως, για να δεις την καλοσύνη μας. Το τι έχεις κάνει από την ημέρα της Επαναστάσεως είναι γνωστά στας αρχάς. Δεν έχεις κάνει και λίγα πράγματα. Τα ξέρουμε όλα. Λοιπόν, σαν καλό παιδί, πες τα. Άντε, θα περάσεις καλά. Σκέψου ένα πράγμα μόνο: η Ασφάλεια για τους κακούς είναι Νταχάου και για τους ειλικρινείς Παράδεισος. Πρόσεξε, δεν εξετάζουμε την ενοχή σου, που είναι αποδεδειγμένη, αλλά την ειλικρίνειά σου, που θα καθορίσει τη δική μας συμπεριφορά. Σκέψου: Νταχάου ή Παράδεισος. Εγώ, παρόλο που δεν 'ξηγήθηκες εντάξει στο σπίτι, είμαι έτοιμος να σε συγχωρέσω».
Φοβόμουνα. Αισθανόμουνα τον ιδρώτα να τρέχει στην πλάτη μου. Είχα ακούσει καθαρά τη λέξη «Νταχάου» δυο φορές. Βρισκόμουνα στην Ασφάλεια, σ' αυτόν τον μυθικό τόπο, που τόσα και τόσα είχανε γίνει. Όμως, ακόμα κι αυτή την ύστατη στιγμή, είχα μια κρυφή ελπίδα πως ίσως να 'ναι λόγια. Πιο καθαρά, σκέφτηκα πως μπορούσε και να την γλίτωνα.
Απάντησα πως, έτσι γενικά που ρωτάει, δεν με διευκολύνει καθόλου. Του δήλωσα πως δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω τίποτα και, αν μπορούσα να κάνω κάτι, θα το έκανα. Μόλις τέλειωσα αυτή τη φράση, ζεματίστηκα. Ωραία τα κατάφερα. Μέσα στα πρώτα τρία λεπτά είχα αρχίσει τις δικαιολογίες. Ντράπηκα, σιχάθηκα. Το καλό που βγήκε ήτανε πως τώρα είχα αρχίσει να ηρεμώ. Φάνηκε ικανοποιημένος.
«Ναι, παιδί μου, καλά έκανες μια που παραδέχτηκες, λοιπόν, πως ανήκεις στο Πατριωτικό Μέτωπο... και καλά έκανες που δεν το αρνήθηκες γιατί ξέρεις τι έγινε; η ηγεσία τον Μετώπου μας έχει δώσει πλήρη σχεδιαγράμματα, βέβαια, και η όλη διάρθρωση έχει διαλυθεί. Λοιπόν, θέλω να μου πεις όχι την καθοδήγηση – την ξέρουμε – αλλά τα ονόματα των ανθρώπων που είχες επαφή. Κατάλαβες; Αυτούς που έβλεπες. Άντε, λοιπόν, να τελειώνουμε γρήγορα».
Διευκρίνισα πως δεν έχω παραδεχτεί τίποτα. Αυτές είναι δικές του εικασίες, που δεν πρέπει να γίνουν υποχρεωτικά δεκτές. Τσαντίστηκε και άρχισε ένας διάλογος. Τον παραθέτω αυτούσιο.
«Τι ξέρεις για το Πατριωτικό Μέτωπο;»
«Είναι μια οργάνωση που έγινε μετά την 21η Απριλίου και "θέτει εμπόδια εις το έργον της Κυβερνήσεως"».
«Από πού τα ξέρεις αυτά;»
«Από τον Κωνσταντόπουλο».
«Πού κάθεται;»
«Τον Σάββα Κωνσταντόπουλο, τον διευθυντή τον Ελεύθερου Κόσμου. Η φράση που χρησιμοποίησα είναι δικιά του».
«Ασιχτίρι, πουσταράδες, όλοι τα ίδια λέτε. Βλέπω το 'χεις μάθει το μάθημα καλά».
«Δεν καταλαβαίνω».
«Μην κάνεις τον μαλάκα τώρα. Ποιοι άλλοι ήτανε στην εφημερίδα;» 
«Ποια εφημερίδα;»
«Ξέρεις, οι μαλάκες εδώ δεν περνάνε καλά. Εννοώ την εφημερίδα του Μετώπου».
«Δεν την είδα ποτέ».
«Εγώ δούλεμα δεν σηκώνω. Πού την έδινες την εφημερίδα;» 
«Δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάτε».
«Ποιος έμενε σπίτι σου;»
«Η γυναίκα μου».
«Εκτός από τη γυναίκα σου».
«Εγώ φυσικά».
«Κοίταξε, ρε πουσταριό... για τις βόμβες που έβαζες δεν σου λέω τίποτα. Για να δεις πόσο εντάξει είμαι. Σ' τη χαρίζω εδώ, για να μην σε ντουφεκίσουν. Διαλέγω τα πιο ελαφριά. Άσε, λοιπόν, τις εξυπνάδες και πες μου. Ποιοι δουλεύουνε για σας στο θέατρο».
«Νομίζω πως κάνετε λάθος. Δεν καταλαβαίνω για τι με ρωτάτε». 
«Θα καταλάβεις. Αυτούς τους ξέρεις;» Είπε μερικά ονόματα. 
«Είναι όλοι άγνωστοι».
«Αυτοί λένε πως σε ξέρουν».
«Δεν ξέρω».
Εδώ περίπου τέλειωσε αυτός ο διάλογος. Έγινε έξω φρενών. Με βλαστήμησε. Μου είπε ένα «Θα το μετανιώσεις!», χτύπησε την πόρτα και έφυγε. Έμεινα μόνος. Ήμουνα ακόμα φοβισμένος, αλλά λιγάκι κάλμος. Δεν ήτανε και τόσο τρομεροί. Ανοίγει πάλι η πόρτα. Μια κεφάλα γίγαντα προβάλλει Με ρωτάει αν είμαι μόνος κι έρχεται άγρια καταπάνω μου. Ενστικτωδώς κάνω μια κίνηση άμυνας.
«Θα βρούμε και κανένα μπελά», μουρμουρίζει ο γίγαντας και κολλάει τη φάτσα τον πάνω μου. 
«Πες τα, ρε μαλάκα! Τα ξέρουνε όλα, θα σε σακατέψουνε στο ξύλο, θα σε δώσουνε στους τρελούς να σε ρημάξουν. Εγώ στα λέω για το καλό σου. Εγώ που σ' τα λέω τώρα, ξέρεις πως μπορώ να βρω τον μπελά μου;»
Πριν προλάβω να αντιδράσω, έφυγε. Και πριν προλάβω να εξηγήσω το φαινόμενο του «καλού» συμβουλάτορα, ανοίγει η πόρτα με κλοτσιά και μπαίνει δεύτερος τύπος αγριεμένος. Φωνές ακούγονται από το βάθος.
«Πιάστε τον τρελό. Ο τρελός Θα σκοτώσει τον κρατούμενο». 
Ο τρελός αρπάζει την καρέκλα. Λέει:
«Ρε πούστη, εσύ δεν ήσουνα που τον Δεκέμβρη σκότωσες τον πατέρα μου και του έβγαλες τα μάτια και τα 'παιζες κομπολόι; Α, ρε πούστη, τι έχεις να πάθεις τώρα που έπεσες στα χέρια μου».
 Τα πράγματα άρχιζαν να γίνονται σοβαρά. Σηκώθηκα από την καρέκλα και οπισθοχώρησα ως τη γωνιά του καλοριφέρ. Ο τρελός με την καρέκλα πλησίαζε σαν θηριοδαμαστής. Πρόσεξα πως χαμογελούσε. Μου φάνηκε λίγο σαν θέατρο. Με την καρέκλα προτεταμένη, με χτύπησε καμιά δυο φορές. Επανέλαβε τα ίδια λόγια. Τα χτυπήματα ήτανε συγκρατημένα. Το μάτι του χαμογελαστό. Πείστηκα ότι έκανε θέατρο. «Τη δουλειά μας», σκέφτηκα.
Ακολουθεί δεύτερη πράξη. Μπαίνουν μέσα διάφοροι χαφιέδες και αρπάζουν τον «τρελό». Κάποιος με ρωτάει αν είμαι ακόμα ζωντανός, άλλος προσθέτει:
«Τυχερός είσαι που δεν σε πέταξε από το παράθυρο».
Τώρα πια ο τρελός ωρύεται: «Αφήστε με να πάρω το αίμα μου πίσω τώρα που τον πέτυχα».
Τον καθησυχάζουν πως δεν μπορεί, δεν μπορεί να 'μουν εγώ, δεδομένου ότι το σαράντα τέσσερα  ήμουν πολύ μικρός. Ο τρελός ανένδοτος ζητάει εκδίκηση και αδιαφορεί για τα λογικά επιχειρήματα. Κι εγώ να μην ήμουνα, έχω κομμουνιστική φάτσα και θα πληρώσω. Τα «Μήτσο μου, κάτσε φρόνιμα!» που του λέγανε, δεν είχανε καμιά επίδραση. 
Ακολουθεί η εμφάνιση του Σπανού. Λέει ένα «Φρόνιμα παιδιά!» και τα παιδιά, επικεφαλής του τρελού, απαντάνε «Μάλιστα, κύριε προϊστάμενε» και βγαίνουν ήσυχα, σχεδόν πολιτισμένα, σαν ηθοποιοί που έχουν υποκλιθεί στο κοινό και χάνονται στις κουίντες.
Δεύτερος διάλογος:
«Λοιπόν, πώς πάμε; Άλλαξες γνώμη;»
«Μα δεν διατύπωσα καμιά γνώμη».
«Δεν θα ξαναρχίσουμε τα ίδια. Γυρίζω από την ανάκριση του άλλου. Μας τα 'πε όλα για σένα. Θα τον φέρουμε μπροστά σου να τα πει και να σε κάνει ρεζίλι».
Ο κ. Σπανός έλεγε ένα χοντρά ψέμα. Χάρηκα που το άκουσα. Ο φίλος μου ποτέ δεν είχε σχέση με την πολιτική. Είχα να τον δω σχεδόν πριν από το πραξικόπημα. Εντελώς τυχαία βρέθηκε σπίτι μου.
 «Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση, κύριε ανακριτά. Και εγώ μπορώ να παραδεχτώ πως η γη είναι τετράγωνη. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αλήθεια».
«Η γη είναι ό,τι μ' αρέσει, ρε παλιοπούστη. Και για να τελειώνουμε, είσαι ρε κομμουνιστής;»
«Είμαι το πανίσχυρο Βιμ».
«Είσαι κουμμούνα, ρε πούστη! Εκατό τόνους κομμουνιστικά βιβλία είχες σπίτι σου, και κάθομαι εγώ και σ' ακούω».
Άρχισε να με χτυπάει με μπουνιές, καθόμουνα ακίνητος και τον κοίταζα. Είχε κάτι χεράκια πολύ κοντά, σαν νάνου. Μετά μ' έπιασε από τα μαλλιά κι άρχισε να με χτυπάει στ' αυτιά με την κόψη της παλάμης. Έμενα ακίνητος. Ευτυχώς που άνοιξε η μύτη μου. Είχανε ματώσει και τα δόντια μου. Ήτανε καλό αυτό. Λερώθηκαν τα χέρια του και, έτσι όπως χτύπαγε, υπήρχε κίνδυνος να πιτσιλιστεί. Σταμάτησε, λέγοντας πως αν τον είχα λερώσει, θα το πλήρωνα ακριβά. Έφυγε. Πάλι μόνος. Το πουκάμισό μου είχε γίνει κατακόκκινο. Το στόμα γεμάτο αίμα. Στην πραγματικότητα δεν είχα πονέσει. Άλλα αισθήματα κυριαρχούσαν. Μια παρήγορη σκέψη: αν το ξύλο σταμάταγε εδώ, θα 'μουνα τυχερός. Κάτι παραπάνω κι από τυχερός. Ξαναγύρισε. Ευτυχώς, δεν τον είχα λερώσει. Ήτανε ήρεμος. Σχεδόν χαρούμενος. Με κοίταζε χωρίς να μιλάει. Κάθισε στο γραφείο και εξακολουθούσε να με κοιτάζει. Του μίλησα εγώ, διαμαρτυρήθηκα, που να πάρει ο διάολος, σ' έναν τόνο κόσμιο. Αρκέστηκα να του πω πως δεν μ' έβρισκε σύμφωνο αυτός ο τρόπος ανακρίσεως, γιατί ήταν απάνθρωπος. Κάτι για τα δικαιώματα τον ανθρώπου.
Γέλασε και μου είπε: «Άκουσε, παιδί μου. Υπάρχουνε δύο τρόποι ανακρίσεως: ο πολιτισμένος και ο επιστημονικός».
«Ποιος είναι ο πολιτισμένος;»
«Αυτός που κάνουμε τώρα.»
«Και ο επιστημονικός;»
«Αυτός που θα ακολουθήσει.» 


Το κεφάλαιο «πολιτισμένη ανάκριση» από το βιβλίο Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση για το οποίο έγραψαν:

«Αυτό το βιβλίο περιέχει μια από τις μεγαλύτερες σε ένταση και λιτότητα αφηγήσεις ενός ανθρώπου που πέρασε από βασανιστήρια. Κάτι ανάλογο έχει να γραφεί εδώ και πολύ καιρό». Guardian

«Ο τρόπος περιγραφής αυτής της εμπειρίας είναι λαμπρότατος». Sunday Times

«Οι Ανθρωποφύλακες είναι κάτι παραπάνω από ντοκουμέντο. Ο συγγραφέας τους, διαθέτοντας γνήσιο συγγραφικό ταλέντο, πείθει πολύ πιο αποτελεσματικά απ όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί για τη μη μεταβιβάσιμη εμπειρία του υπέρτατου πόνου». New Statsman

«Κατά κάποιον τρόπο είναι κρίμα που αυτό το βιβλίο είναι ένα καθαρό πολιτικό ντοκουμέντο, γιατί είναι ένα θαυμάσιο δείγμα περιγραφικής γραφής από μόνο του. Θυμίζει άμεσα τον Κέσλερ στο Darkness at Noon, όσον αφορά το θέμα του και τον Τ. Ε. Λόρενς στο Mint, όσον αφορά την ανεπτυγμένη αίσθηση της αμεσότητας». Huddersfield Daily Examiner

«Ο Κοροβέσης γράφει εξαιρετικά καλά. Οι Ανθρωποφύλακες είναι ένα από τα κλασικά βιβλία με θέμα την ανάκριση». Times

«Από την εποχή της «Ανάκρισης» τον Αλέγκ και της «Ομολογίας» του Λόντον είχαμε να διαβάσουμε κάτι τόσο συγκλονιστικό. Ο συγγραφέας του ας δεχθεί τις ευχαριστίες μας». Monde

16 Νοεμβρίου 2024

μόνος [André Spire, μετ. Μέμος Γεωργίου]


μόνος 

Είναι πολλοί που με λυπούνται:
«Νάτος – λένε – που παίρνει το μπαστούνι του
και βγαίνει μόνος.
Μας αποφεύγει. Δείτε τι παράξενα είν’ τα μάτια του,
δεν έχει μήτε ένα βιβλίο μαζί. Τάχα τι κάνει;
Είναι κακός; Επαναστάτης; Μην είν’ άρρωστος;’»

Μόνος, όμορφε δρόμε κάτασπρε,
μες στις πλαγιές σου που είναι όλο χορτάρια και λουλούδια,
πάνω στις πέτρες σου που τόσα ξέρουν και διηγούνται.

Μόνος, δάσος πυκνό με τις γαλάζιες ελατόφλουδες,
με τον αγέρα σου που ξέρει και μιλάει σ’ όλα τα δέντρα
και τα μερμήγκια σου που αργά, σε πένθιμη πομπή,
σέρνουν τα μικρά σώματα των σκαραβαίων.

Μόνος, με σας λιβάδια ποτισμένα από ήλιο,
γεμάτα θόρυβο, φωνές κι όρθια κεφάλια.

Μόνος, μαζί σας, έντομα, γεράκια, πεταλούδες,
βράχια, πηγές, χαράδρες, βάτα, σύγνεφα,
κορφές, ομίχλες, κάμποι, μυρωδιές,
ζέστη και χάος και τάξη κι αταξία,
μόνος, μες στους διαλόγους που τ’ αντίπαλά σας στόματα
δεν παύουν να μιλάνε.

Μόνος, με το μπαστούνι μου και με την κούρασή μου,
μόνος, με τη σιωπή μου, τους κροτάφους που χτυπάνε, με τη ζάλη μου
και τον περήφανο ίδρωτα που πάνω μου κολλάει.

Πηγή:

15 Νοεμβρίου 2024

All hushed and still within the house [Emily Bronte]

 
All hushed and still within the house;
   Without, all wind and driving rain;
But something whispers to my mind,
   Wrought up in rain and wailing wind:
Never again? Why not again? Never again;
   Memory has power as well as wind.

But the hearts that once adored me
   Have long forgot their vow;
And the friends that mustered round me,
   Have all forsaken now.

'T was in a dream revealed to me,
   But not a dream of sleep;
A dream of watchful agony,
   Of guilt that would not weep.


Ακίνητα όλα και σιωπηλά μέσα στο σπίτι·
   Χωρίς ανέμους ισχυρούς και δυνατή βροχή·
Αλλά κάτι στο μυαλό μου ψιθυρίζει,
   Στη βροχή καρφωμένο και στο θρηνητικό αγέρα:
Ποτέ ξανά; Γιατί όχι πάλι; Ποτέ ξανά·
   Η δύναμη τής μνήμης τού ανέμου μοιάζει.

Αλλά οι καρδιές που με λατρέψαν κάποτε
   Από καιρό τούς όρκους τους ξεχάσαν· 
Κι οι φίλοι που γύρω μου σα σμάρι,
   Μ’ έχουνε τώρα απαρνηθεί.

Σ’ όνειρο μού φανερώθηκε·
   Αλλά καθώς κοιμόμουν όχι·
Σ’ όνειρο άγρυπνης αγωνίας,
   Από τύψεις που σε δάκρυα δεν ξεσπούν.  


Πηγή: Emily Bronte - The Complete Works - Vol.1 Poems

14 Νοεμβρίου 2024

Δύο χαϊκού τού Nick Virgilio


at the open grave 
mingling with the priest's prayer: 
honking of wild geese

ανοιχτός τάφος –
ψαλμοί μαζί με κλαγγές 
αγριόχηνων


flag-covered coffin: 
the shadow of the bugler 
slips into the grave

με τη σημαία
η σκιά τού σαλπιγκτή 
γλιστρά στον τάφο


Πηγή: terebess.hu. 

Για τον σπουδαίο ραδιοφωνικό παραγωγό και ποιητή haiku, Nick Virgilio: haikupedia.org. 

13 Νοεμβρίου 2024

Οι μέρες και οι νύχτες μου [Μιχάλης Γκανάς, 08.11.1944 - 12.11.2024]

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΥ

Οι μέρες κι οι νύχτες μου
κι όλος ο χρόνος που πέρασε.

Αφημένος εδώ
ένα τίποτε ή ένα σημάδι
κάτω από το γλόμπο του ήλιου.
Καίει το σκοτάδι αθόρυβα
καταναλώνει τα δέντρα και τη φυλή μου.

Όλα τούτα
προστίθενται κάπου ή αφαιρούνται;

12 Νοεμβρίου 2024

"αρχή χειμώνα" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"αρχή χειμώνα"

η αμυγδαλιά φέρνει τ' άνθη της
σαν μια υπόσχεση φαντάζει η αγάπη
μα εύκολο να μην ξεχνάς την ομορφιά
όπως στέκει το λίγο χιόνι στα κλαδιά της

ονειρική εποχή, τον χρόνο ακολουθεί η καλοτυχία...  

11 Νοεμβρίου 2024

[στη θέση Γκιώνα τού όρους Πατέρας, 10.11.2024]

Πριν από 5,5 μήνες είχανε παρουσιαστεί εικόνες από τη διαδρομή προς την κορυφή Καλιακούδα τού όρους Πατέρας, από το εικονοστάσι «Κοίμηση Θεοτόκου», δίπλα στο δρόμο Πόρτο Γερμενό – Ψάθα, στο πέρασμα «Μάλια Ψάθα».
Το πρωινό τής 10ης Νοέμβρη 2024 ακολουθήσαμε την ίδια σχεδόν διαδρομή αλλά με παράκαμψη και ενδιάμεσο σταθμό στη θέση Γκιώνα και συγκεκριμένα στην προεξοχή βράχου με την ομορφότερη θέα, από κάθε άλλο σημείο τού όρους Πατέρας και όχι μόνο, προς το βορειοανατολικό κορινθιακό κόλπο και συγκεκριμένα τη χερσόνησο τού Μύτικα, το Πόρτο Γερμενό και τον όρμο μπροστά του, την Ψάθα με το Αλεποχώρι με τον όρμο μπροστά τους, τις Αλκυονίδες νήσους στο βάθος, στα βόρεια: τις νοτιοδυτικές πλαγιές τού Κιθαιρώνα μέχρι πέρα τον ορεινό όγκο Κορομπίλι, στη Βοιωτία, πάνω από τον κλειστό όρμο Δόμβραινας και στα νότια: τις βορειοδυτικές πλαγιές των Γερανείων ορέων κ.λπ.
Στο παρόν θα παρουσιαστούνε λίγες εικόνες από τη διαδρομή, αλλά κυρίως από σημεία που δεν έχουν ήδη παρουσιαστεί (βλέπε προηγούμενο link).

Προτού τις εικόνες εκτιμώ ότι πρέπει να δοθούνε κάποιες πληροφορίες – διευκρινίσεις.
-Η διαδρομή είναι γενικά βατή εκτός από την περιοχή στην κακοτράχαλη δυτική πλαγιά τού ορεινού όγκου με υψ. 880 μ. (βλέπε την τρίτη από τις εικόνες κατωτέρω) καθώς και το πέρασμα προς την περιοχή Γκιώνα. Εκεί τα περάσματα (δεν υπάρχουνε σημάδια και συντηρούνται από τα κατσίκια) λόγω σαθρού χαρχαλώδους επικλινούς εδάφους παρουσιάζουν αρκετή δυσκολία και απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή.
-ο αρχαίος πύργος στη θέση 38°07’47’’N 23°13’44’’E, δίπλα στο μονοπάτι, λίγο μετά το ξεκίνημα τής διαδρομής (βλέπε προηγούμενο link) είναι ο «Γκούρι». Το επισημαίνω γιατί στο topoguide σαν θέση τού αρχαίου πύργου «Γκούρι» σημειώνεται άλλη, νοτιοδυτικά τής ανωτέρω, δίπλα σε περιοχή με πάνω από 5 με 6 μεγάλες λειτουργικές στάνες, η μια δίπλα στην άλλη, άρα θέσης προσεγγίσιμης μόνο παρουσία των κτηνοτρόφων. Για τη θέση αυτή, δίπλα στις στάνες, ο έντυπος χάρτης τής Ανάβασης καθώς και ένα βιβλίο για την ευρύτερη περιοχή τής Μεγαρίδας, από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής, δεν αναφέρουνε τίποτα ενώ, επιπλέον, σημειώνουνε τον αρχαίο πύργο «Γκούρι» στη θέση με τις συντεταγμένες που αναφέρθηκαν ανωτέρω.
-νοτιοανατολικά τής θέσης, με την προεξοχή βράχου, Γκιώνα, που βρίσκεται στα 794 μ. υψ., σε ένα ξέφωτο χαμηλότερα, στα 680 μ., ο χάρτης τής Ανάβασης αναφέρει την ύπαρξη αρχαίου πύργου. Για αυτόν τον πύργο όμως στο topoguide αλλά και στο προηγούμενα αναφερθέν βιβλίο δεν αναφέρεται κάτι. Λόγω της πυκνής βλάστησης, προς τα εκεί, δεν κατεβήκαμε – εξάλλου σκοπεύαμε να πάμε και στην κορυφή Καλιακούδα, στα 916 μ., και κρίναμε ως καλύτερο να κρατήσουμε δυνάμεις – αλλά περνώντας παραπάνω δεν είδαμε κάτι. Εάν υπάρχει, που μάλλον όχι, θα είναι τα θεμέλια μέχρι μια δυο σειρές από τη λιθοδομή του στα όρια τής πυκνής βλάστησης.  
-τα τοπωνύμια Γκιώνα και Καλιακούδα είναι ευρύτερα γνωστά από τα ομώνυμα όρη τής Στερεάς Ελλάδας: αφενός το Ασέληνο όρος των αρχαίων ελλήνων, τη Γκιώνα, που βρίσκεται στο νομό Φωκίδας, το 5ο ψηλότερο στον ελλαδικό χώρο και το μόνο πάνω από τα 2.500 μ. (2.510 για την ακρίβεια) νότια τού Ολύμπου
αφετέρου την Καλιακούδα στα νότια τού νομού Ευρυτανίας, στα 2.101 μ. υψ., ιδιαίτερα γνωστή για το περίφημο φαράγγι «Πανταβρέχει».

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:


Από το εικονοστάσι «Κοίμηση Θεοτόκου» ξεκινάνε δύο παράλληλα μονοπάτια. Στις 25 Μάη 2024 είχα ακολουθήσει το βορειότερο. Την 10η Νοέμβρη 2024 ακολουθήσαμε το νοτιότερο, το οποίο ήτανε παλαιότερα χωματόδρομος. Μάλιστα στα νότια του υποστηρίζεται σε όλο του σχεδόν το μήκος από ξερολιθιά. Στην αρχή του ξεχωρίζει μια παλιά δεξαμενή νερού σε φυσική αβαθή σπηλιά (υποθέτω και υπόσκαφα διαμορφωμένη):



















Το μονοπάτι πια (όπως αναφέρθηκε) αυτό ενώνεται λίγο παραπάνω με το άλλο και συνεχίζουν ως ένα. Στην επόμενη ξεχωρίζει ο λόφος, με υψ. 880 μ., όπου, όπως αναφέρθηκε, η διαδρομή δυσκολεύει πολύ ενώ δεξιά του διακρίνεται το ψηλότερο σημείο τής περιοχής Γκιώνα.


















Λίγο πριν η διαδρομή αρχίσει να ανεβαίνει στο λόφο ακολουθήσαμε πορεία, εκτός μονοπατιού που απαιτούσε προσοχή, προς τη Γκιώνα.


















-στην επόμενη στο βάθος ο Σαρωνικός κόλπος και η νήσος Σαλαμίνα:


















-στην επόμενη η περιοχή Γκιώνα με την προεξοχή βράχου που κατευθυνόμασταν:


















H θέα από την προεξοχή βράχου στη θέση Γκιώνα υπέροχη!

















Κατόπιν κινηθήκαμε κατ’ εκτίμηση προς την κορυφογραμμή (χοντρικά στη διεύθυνση Α-Δ) που βρίσκεται η κορυφή Καλιακούδα…


















…και καταλήξαμε σε αυτήν:


















Επιστρέψαμε ακολουθώντας διαδρομή προς τα πίσω χωρίς να περάσουμε από τη Γκιώνα.