[στην κορυφή Παλαιοβούνα, στον Ελικώνα, 11.05.2025]

Το τοπωνύμιο Παλαιοβούνα ή Παλιοβούνα συναντιέται σε τρία (εκ όσων γνωρίζω) ελληνικά βουνά: Στα Γεράνεια όρη (είναι η ευρύτερη πεπλατυσμένη κορυφή, που φτάνει στα 1.052 μ. υψ. ανατολικά τής κορυφής Πίντιζα, 1.032 μ., πάνω από το Λουτράκι), στο όρος Κλόκοβα ή Παλαιοβούνα (μεγ. υψ. 1.038 μ.) στη νοτιοδυτική Αιτωλοακαρνανία και στο όρος Ελικώνας στο οποίο είναι η ψηλότερη κορυφή του, στα 1.747 μ. υψ.

Όλες οι ανωτέρω περιοχές / κορυφές συνδέονται με πολύ όμορφες διαδρομές.

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη διαδρομή από το χωριό Αγ. Άννα Βοιωτίας [ξεκινήσαμε από το τέλος τού ασφαλτόδρομου, που οδηγεί στο μονοπάτι (αρχικά χωματόδρομο) που ανεβαίνει στην Παλαιοβούνα] στα 726 μ. υψ., μέχρι την υπόψη κορυφή διασχίζοντας μια από τις ωραιότερες ορειβατικές διαδρομές στον ελλαδικό χώρο.

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikipamia:

Λίγα στοιχεία για τη διαδρομή:

H διαδρομή ξεπερνά τα 5,5 με 6 ίσως χλμ μήκος και φτάνει τα 1.021 μ. συνολική υψομετρική διαφορά. Έχει διαρκή ανηφορική πορεία, αρχικά με λίγη κλίση που σταδιακά αυξάνεται μέχρι λίγο πριν τις πληγωμένες από τα παλιά μεταλλεία βωξίτη νότιες παρυφές τής κορυφής Παλαιοβούνα, κάπου στα 1.450 με 1.500 περίπου μ. υψ. Εκεί για λίγες εκατοντάδες μέτρα κινείται περίπου στο ίδιο ύψος, αλλά πιάνοντας τις τελευταίες εκατοντάδες μέτρα ανεβαίνει προς την κορυφή με έντονη κλίση. Τα ζικ ζακ τού σηματοδοτημένου μονοπατιού βοηθούν. Στα πρώτα 3,5 με 4 χλμ κινείται σε ένα υπέροχο ολοζώντανο ελατοδάσος με λιγοστές διάσπαρτες δρύες και άλλα δέντρα ενώ μετά σε αλπικό τοπίο. Σε κάποια σημεία πεσμένα δέντρα διακόπτουνε τη ροή τού μονοπατιού αλλά οι παρακάμψεις είναι σύντομες και ευκρινείς.

Στην κορυφή βρίσκεται πεσμένη κεραία, πρόσφατα τοποθετημένη με λιγοστά στηρίγματα (σ.σ. εκεί ο αέρας πιάνει και πάνω από 10 μποφόρ…) με τμήματά της, και δυστυχώς και από συσσωρευτές, να έχουνε σκορπιστεί σε μεγάλη απόσταση στην πλαγιά.

Ανεβαίνοντας η συννεφιά μάς προστάτευε από τον ήλιο αλλά μας περιόριζε την απίστευτη θέα όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ευτυχώς κατεβαίνοντας κινηθήκαμε για λίγο νότια και όντας κάτω από τα σύννεφα, σε ένα σημείο νότια τού κύριου μονοπατιού, απολαύσαμε τη θέα προς τον όρμο τής Δόμβραινας, τις Αλκυονίδες νήσους, τα Γεράνεια όρη σε όλο τους το μήκος μέχρι απέναντι τα παράλια τής Κορινθίας (βλέπε κατωτέρω το τελευταίο video και την 3η από το τέλος εικόνα). Τέλος να σημειώσουμε ότι η κορυφή Παλαιοβούνα βρίσκεται στα νοτιοανατολικά χείλη μιας εντυπωσιακής δολίνης μες στην οποία έχουνε σχηματιστεί τέσσερις μικρότερες.

Χρειαστήκαμε 3 ώρες και 35 λ. για να ανεβούμε και σχεδόν 3 ώρες να κατεβούμε με όλες τις στάσεις και τις παρακάμψεις στην επιστροφή. 

Ακολουθούν εικόνες από τη διαδρομή:

Η κορυφή Παλιοβούνα

---

η

Στο βάθος ο Ζαγαράς (Αρχαίος Ελικώνας)

---

Πίσω από την κορυφή η μεγάλη δολίνη

Κάτω διακρίνεται το χωριό Αγία Άννα

Αριστερά διακρίνεται ο ορεινός όγκος Κορομπίλι, που
σχηματίζει το ανατολικό άκρο τού όρμου τής Δόμβραινας  

Η δικιά σου κοντινή Αμερική [Γιάννης Αγγέλακας]

Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΟΝΤΙΝΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Όταν κρυώνω κι αρρωσταίνω ψάχνω εσένα

Θα ’θελα να ‘μουν ο πιο κακός σου γιος

Να σου γκρινιάζω πως εδώ δεν ζει κανένας

Να σ’ αγκαλιάζω κι ύστερα να σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει

Για τη δικιά σου κοντινή Αμερική

Με μια πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη

Θέλω να τρέξω κατά κει

 Όταν ξυπνάω τρομαγμένος βλέπω εσένα

Μια γνώριμη σκιά στον ουρανό

Με πλησιάζεις με λόγια ιδρωμένα

Με νανουρίζεις μα εγώ κλαίω και σου ζητώ

Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει

Για τη δικιά σου κοντινή Αμερική

Με μια πληγή κι ένα περίστροφο στην τσέπη

Θέλω να τρέξω κατά κει

Graffiti

Το παρακάτω graffiti είναι ένα από τα ωραιότερα στην Αθήνα. Βρίσκεται στο 76ο Δημ. Σχολείο Αθηνών, απέναντι από τον Σ.Σ. Πετραλώνων, και καλύπτει ολόκληρο το δυτικό τοίχο τού Σχολείου. Δυστυχώς δεν υπάρχει γωνία να το φωτογραφήσει κανείς. Στην παρακάτω εικόνα έχει γίνει επεξεργασία προοπτικής αφού λήφθηκε από κάτω και υπό γωνία. Η κολόνα τού φωτισμού βρίσκεται ακριβώς μπροστά του στο άκρο τού πεζοδρομίου. 

       

Τα Τετράστιχα ν.38-39-40-41 (Quatrain XXXVIII-XXXIX-XL-XLI) από το Diwan τού Abu al-Ala al-Maarri

XXXVIII

I have imagined that our welfare is

      Required to rise triumphant from defeat;

      And so the musk, which as the more you beat,

Gives ever more delightful fragrancies.

Έχω φανταστεί πως η ευημερία μας είναι απαραίτητη 

Για να σηκωθούμε θριαμβευτικά από τη συντριβή·

Κι έτσι ο ιβίσκος, που όσο περισσότερο τον χτυπάς, 

Δίνει ακόμα πιο ευχάριστα αρώματα.

XXXIX

For as a gate of sorrow-land unbars

      The region of unfaltering delight,

      So may you gather from the fields of night

That harvest of diviner thought, the stars.

Γιατί όπως η πύλη τής θλιβερής γης ξαμπαρώνει

Την περιοχή τής σταθερής χαράς,

Έτσι μπορείς από τα νυχτερινά πεδία να συλλέξεις

Εκείνη τη συγκομιδή των σκέψεων τού δημιουργού, τα αστέρια.

XL

Send into banishment whatever blows

      Across the waves of your tempestuous heart;

      Let every wish save Allah's wish depart,

And you will have ineffable repose.

Εξοστράκισε οτιδήποτε φυσά

Κατά μήκος των κυμάτων τής ταραγμένης σου καρδιάς·

Άφησε να φύγει κάθε επιθυμία που συντηρεί τις επιθυμίες τού Θεού,

Και θα βρεις ανείπωτη ηρεμία.   

XLI

My faith it is that all the wanton pack

      Of living shall be--hush, poor heart!--withdrawn,

      As even to the camel comes a dawn

Without a burden for his wounded back.

 

Η πίστη μου είναι ότι όλη η ακόλαστη αγέλη

Των ζωντανών – σιωπηλά, καημένη καρδιά! – θα αποσυρθεί,

Όπως έρχεται στην καμήλα μια αυγή

Χωρίς φορτία για την πληγωμένη της πλάτη.

Πηγή: gutenberg.org. 

[στον Υμηττό, 08.05.2025]

Κατ’ αρχάς να διευκρινίσω ότι, εδώ και καιρό, εικόνες από διαδρομές που έχω ακολουθήσει και αφορούνε τα περιαστικά βουνά τού λεκανοπεδίου τής Αθήνας: κυρίως τον Υμηττό, το Αιγάλεω και το Ποικίλο όρος, αλλά και την Πεντέλη και την Πάρνηθα, παρουσιάζονται μόνον εφόσον περιέχουνε πράγματα που δεν έχουνε ήδη  παρουσιαστεί στο παρόν ιστολόγιο.

Το πρωινό τής 8ης Μάη 2025, ακολούθησα την πολύ εύκολη, κυκλική, διαδρομή, στον Υμηττό, με αφετηρία και κατάληξη το χώρο πάρκινγκ, λίγες δεκάδες μέτρα βορειότερα τής Μονής Καισαριανής, η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Πρόκειται για διαδρομή από την οποία έχουνε παρουσιαστεί κατ’ επανάληψη εικόνες πλην ενός σημείου, στη θέση 37°57’53’’N 23°48’19’’E, στη στροφή τού μονοπατιού που φεύγει βόρεια από την Καλοπούλα προς τη θέση «Θέα» [σ.σ. θέση «Θέα»: το σημείο που ξεκινά ο χωματόδρομος (υπάρχει και μπάρα), που κινείται πάνω από την Καλοπούλα και τη Μονή Καισαριανής και κατευθύνεται προς τους Κουταλάδες].

Στην υπόψη θέση είχα από καιρό δει ερείπια μικρών κτισμάτων ενώ ο χώρος είχε διαμορφωθεί με αναβαθμίδες και σκαλάκια, αλλά δεν είχα σταθεί ιδιαίτερα.

Το ανωτέρω πρωινό περνώντας αποφάσισα να δω λίγο το χώρο και...

...αυτό που φαίνεται είναι ότι τα κτίσματα (στις εικόνες διακρίνονται τρία) δεν ήτανε χώροι κατοίκισης, αφού είναι πολύ μικρά, ούτε στάνες ή στρούγκες, αφού είναι πολύ πιο προσεγμένες και μικρότερες κατασκευές από τις παλιές πέτρινες στάνες και στρούγκες, αλλά μάλλον χώροι αποθήκευσης εργαλείων και προσωρινής παραμονής εργατών. Δίπλα στα ερείπια διακρίνεται μια πλατιά λακκούβα…

…η οποία θα μπορούσε να είναι σκεπασμένη με χώματα παλιά είσοδος στοάς που ανοίχτηκε από μεταλλωρύχους. Ας μην ξεχνάμε ότι στον Υμηττό εκτός από τα πολλά διάσπαρτα λατομεία πέτρας αλλά και μαρμάρου λειτουργήσανε, μέχρι τα μέσα τού 20ου αιώνα, και μεταλλεία σιδήρου μέχρι μολύβδου. Ειδικά στους Κουταλάδες διακρίνονται λατομεία, ασβεστοκάμινα και μεταλλεία ενίοτε το ένα δίπλα στο άλλο!

Αν πράγματι η εν λόγω λακκούβα ήτανε παλιά είσοδος μεταλλείου, τότε αφενός δεν θα ήταν η μόνη αφετέρου τα ανωτέρω ερείπια θα ήτανε χώροι που θα χρησιμοποιούσαν οι μεταλλωρύχοι για αποθήκευση των εργαλείων τους κ.λπ.

Ακολουθούνε λίγες εικόνες από το ζεστό μαγιάτικο πρωινό, στον Υμηττό, με τις μεγάλες κατακόκκινες παπαρούνες να βροντοφωνάζουνε την Άνοιξη!

Μια ανοιχτή τσιμεντένια δεξαμενή νερού, παρά
μια τεχνητή λιμνούλα, με βρόμικά λιμνάζοντα νερά.

Νομίζω πώς αυτή είναι η καλύτερη
δυνατή θέα προς τους Κουταλάδες.

    

Immortality [Clare Harner Lyon]

Τον Δεκέμβρη τού 1934, δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «The Gypsy» [σ.σ. Το εν λόγω τριμηνιαίο ποιητικό περιοδικό εκδιδότανε στο Cincinnati τού Ohio, USA, από τη δημοσιογράφο George Elliston, από το 1925 έως το 1937] το ποίημα «Immortality» τής αμερικανίδας δημοσιογράφου και ποιήτριας Clare Harner Lyon (1909 – 1977).

Το ποίημα είναι συγκλονιστικό και θεωρείται ως το κορυφαίο της έργο:

Immortality 

    Do not stand

          By my grave, and weep.

     I am not there, 

          I do not sleep—

I am the thousand winds that blow

I am the diamond glints in snow

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle, autumn rain.

As you awake with morning’s hush,

I am the swift, up-flinging rush

Of quiet birds in circling flight,

I am the day transcending night.

     Do not stand

          By my grave, and cry –

     I am not there,

          I did not die.

   

Την ίδια περίπου εποχή, κυκλοφορεί ανώνυμα και γίνεται ευρέως γνωστό, το παρακάτω ποίημα:

Do not stand at my grave and weep,

I am not there; I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die.

Με μια απλή ανάγνωση είναι σαφές ότι αποκλείεται να γραφτήκανε χωρίς ο ένας από τους δύο δημιουργούς να μην είχε διαβάσει το ποίημα τού άλλου πριν γράψει το δικό του, στην ουσία αντιγράψει το πρωτότυπο.

Στο 3ο Τεύχος, του 2023, του λογοτεχνικού περιοδικού «Αντίλογος», ο κριτικός Νίκος Λάζαρης, παρουσιάζει την ανωτέρω (2η) ποιητική εκδοχή και σημειώνει πως πρόκειται για έργο τής αμερικανίδας Mary Elizabeth Frye (1905-2004), η οποία, σύμφωνα με φήμες, το έγραψε το 1933, σε ηλικία 28 ετών, αρχικά σε μια χάρτινη σακούλα σούπερ μάρκετ ενώ μόλις τη δεκαετία τού 1990 είπε ότι είναι δικό της. Αρχικά η δήλωσή της αμφισβητήθηκε, αλλά ο Abigail Van Burren, μετά από έρευνες που έκανε, ισχυρίστηκε ότι πράγματι ήταν αυθεντικό έργο τής Mary Elizabeth Frye. Αξίζει να τονιστεί ότι η εν λόγω χαρακτηρίστηκε ως ποιήτρια ενός ποιήματος αφού ό,τι άλλο έγραψε ήτανε πολύ υποδεέστερο τού επίμαχου.

Στον αντίποδα, στην ιστοσελίδα τής wikipedia, διαβάζουμε πως η εκδοχή τής Mary Elizabeth Frye είναι η πιο γνωστή από τις διάφορες εκδοχές που ανά καιρούς γίνανε γνωστές, ως προϊόντα λογοκλοπής τού αρχικού ποιήματος τής Clare Harner Lyon.

Πέρα από το αυστηρά τυπικό μέρος, που δικαιώνει την Clare Harner Lyon αφού αυτή δημοσίευσε επίσημα πρώτη το ποίημα «Immortality», κατά την άποψή μου η συγκεκριμένη δημιουργός δικαιούται και στην ουσία την πατρότητα τού έργου, ως προς το περιεχόμενο και αυτό για τρεις λόγους:

-η  Mary Elizabeth Frye εμφανίστηκε πολλές δεκαετίες μετά και μάλιστα μετά το θάνατο τής Clare Harner Lyon.

-η Mary Elizabeth Frye μετά από το επίμαχο, πραγματικά υπέροχο, ποίημα «της» δεν έγραψε τίποτα απολύτως άξιο λόγου.

-όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα family-friend-poems, το 1932 σε ηλικία 31 ετών παθαίνει ο αδελφός τής Clare Harner Lyon. Στα μάτια μου, το υπέροχο αυτό ποίημα, δεν είναι παρά ένα τρομακτικής έντασης ποιητικό ξέσπασμα τής δημιουργού μπρος στο τραγικό γεγονός τού θανάτου τού αδελφού της και της ανθρώπινης αδυναμίας της να το αποδεχθεί.

Κλείνω με μια απόδοσή του στα ελληνικά:

Αθανασία

      Μην στέκεσαι

           Στον τάφο μου κι οδύρεσαι.

      Δεν είμαι εκεί,

           Δεν κοιμάμαι –

Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν

Είμαι οι διαμαντένιες λάμψεις στο χιόνι

Είμαι το ηλιόφως στα ώριμα σιτηρά,

Είμαι η ήπια, φθινοπωρινή βροχή.

Καθώς ξυπνάς στη σιγαλιά τού πρωινού,

Είμαι η γρήγορη, προς τα πάνω φούρια

Των ήσυχων πουλιών σε πέταγμα κυκλοτερές,

Είμαι η μέρα που ξεπερνά τη νύχτα.

      Μην στέκεσαι

          Στον τάφο μου και κλαις –

      Δεν είμαι εκεί,

          Δεν έχω πεθάνει.   

Haiku (2) [Jack Kerouac]

The flowers don’t seem 

          to mind 

the stupid May sunshine

Για τον ανόητο

Ήλιο τού Μάη

Τα άνθη δεν νοιάζονται   

May grass – 

          Nothing much 

To do

Χλόη Μαΐου –

Τίποτα ιδιαίτερο

Έχεις να κάνεις*

*Η απόδοση ακολούθησε την ασάφεια τού πρωτότυπου ως προς το αν βλέποντας την φρέσκια μαγιάτικη χλόη «δεν έχεις κάτι να κάνεις» είτε ως προς τη χλόη (σ.σ. δηλαδή να την περιποιηθείς) είτε γιατί σε τράβηξε τόσο έντονα να την κοιτάζεις που ό,τι άλλο είχες να κάνεις ήρθε σε δεύτερη μοίρα.      

Πηγή: terebess.hu. 

The sweetest Heresy received [Emily Dickinson]

The Sweetest Heresy received

That Man and Woman know –

Each Other's Convert –

Though the Faith accommodate but Two –

The Churches are so frequent –

The Ritual – so small –

The Grace so unavoidable –

To fail – Is Infidel –

387

Η πιο Γλυκιά Αίρεση, κοινώς αποδεκτή,

Που ο Άντρας και η Γυναίκα ξέρουν –

Του Άλλου η Μεταστροφή –

Ωστόσο η Πίστη χωράει μόνον Δύο –

Οι Εκκλησίες είναι τόσο συχνές –

Το Τελετουργικό – τόσο απλό –

Η Χάρη τόσο αναπόφευκτη –

Να αποτύχεις – είναι απιστία –

[στην Πεντέλη, 03.05.2025]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από μια υπέροχη κυκλική διαδρομή στο κομμάτι τής Πεντέλης που δεν κάηκε από την περσινή λαίλαπα, η οποία ξεκίνησε από το Βαρνάβα και έφτασε μέχρι την Αττική Οδό, κατακαίγοντας στο ενδιάμεσο μεταξύ άλλων τους ορεινούς όγκους Σκάρπας, Αγριλικίου, Διονυσοβουνίου και όλο το κεντρικό και ανατολικό μέρος τής Πεντέλης.

Η διαδρομή την οποία ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκίνησα από το τέλος τής οδού Βοσπόρου ακολουθώντας το χωματόδρομο που βγάζει στο παλιό λατομείο «Αλούλα», στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα εξαιρετικό Ανοιχτό Μουσείο Λατομικής Τέχνης, εικόνες από το οποίο έχουνε παρουσιαστεί πριν 9,5 χρόνια στο παρόν ιστολόγιο.

Από εκεί ακολούθησα το όμορφο μονοπάτι που βγάζει στο λατομείο στη θέση «Σωληνάρι».

Ακολουθούν εικόνες από:

-το ανωτέρω μονοπάτι:

-την Πηγή «Σωληνάρι»:

-λίγα μέτρα παραπέρα την παλιά κρήνη:

---

-το λατομείο στη θέση «Σωληνάρι», από το οποίο είχανε παρουσιαστεί εικόνες, 9 χρόνια πριν, μια μέρα που η συννεφιά είχε καλύψει το μέρος. Αυτή τη φορά το τοπίο ήταν ηλιόλουστο και το ίδιο μαγευτικό. [Πολλοί θα διαφωνήσουνε με την αιρετική άποψή μου, αλλά εκτιμώ ότι αν, αν…, σταματήσουνε να καίνε το Πεντελικό όρος, η βλάστηση όπως θα επεκτείνεται άναρχα στους υπολειμματικούς χώρους των λατομείων και τα ερειπωμένα, σχεδόν γκρεμισμένα, κτίρια των λατόμων, θα προσφέρει μαγικές εικόνες πρωτόγνωρης ομορφιάς.]: