Θηλυκό
Βρωμάει η αγορά από καρπούς και ανθρώπους σαπισμένους.
Λυσσομανά το πανηγύρι στα αντικνήμια της πόλης, μες σε στοές
πρόστυχες, φωτεινές.
Και εσύ δίνεις μια και ξεκαθαρίζεις το όνειρο, ασάλευτη καθώς στέκεις
στου φωτεινού σηματοδότη το ηλεκτροφόρο νεύμα.
Λούστρινη η τσάντα και η αλυσίδα σκουριασμένη να πληγώνει
κατάσαρκα του ώμου σου την πρύμνη.
Αποχωρίζονται τα χείλη και στάζει ο πόθος ιερός από της σάρκας
τις πορώδεις άκριες.
Μπλέκεις τα χέρια στα υφαντά μαλλιά και μια χορεύτρια μνημονεύω
Σμυρναίικη, παγκόσμια, αλεξανδρινή που είχε στοιχειώσει έφηβο όνειρο.
Ακροβατώ στις άκρες των δακτύλων σου και είναι τα σκέλη σου
τα νότια, βουτηγμένα σ βυθό υδάτινο, αρμυρό.
Του λόγου μου αφέντρα σε ορίζω και καθώς πρέπει σε τιμώ.
Περιτύλιγμα ζωής τα καταρρακτώδη χέρια σου και εγώ κοινωνώ
με γεύση από το κορμί σου.
Γυναίκα του δρόμου
Το υδρόγειο φουστάνι της κεντημένο με θλίψη και λεπτή δαντέλα.
Στυλώνει τα φτενά της δάχτυλα μες στους διαδαλώδεις βοστρύχους.
Σαν το σπασμένο φως της αυγής ροδίζει η λύπη
ριζωμένη στα δασωμένα βλέφαρα
και οι διαβάτες, φτηνοί αρσενοκοίτες των ημερών,
να περιφρονούν τούτη τη γυναίκα του δρόμου,
με τον περήφανο διάκαμο,
να περιφρονούν μονάχα εκείνη που κάποτε υπήρξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου