Μιλώ πια λίγο…
Μιλώ πια λίγο για τα παλιά
Κάποιες λέξεις
τις άφησα να υποφέρουν πνιγμένες
στις ρίζες της πέτρας
κι ας πονά μια γυναίκα βδομάδες μέσα στο χρόνο
που χωνεύει τις κραυγές τους
κι ύστερα
ο ύπνος της τόσο γυμνός
Μιλώ όλο και πιο λίγο
στη γη που κρατά τον αγκώνα μου
ολωσδιόλου χαμένο
και τη βάζω να σκοτώνει
τις κόκκινες κινήσεις
στην άκρη του ματιού
της κόρης
Θα μιλάω λιγότερο μιλώντας
για το παιδί
που πέθανε πάνω στο χιόνι
και για τ' αηδόνι
που ράβει πέτρα πέτρα
ένα ποτάμι με νερό
γιατί ακόμα
πατώ λυγμούς
στις λέξεις που αγάπησα
Μια νύχτα.
Εσένα πως σε λένε;
είπε η φωνή
κουβαλώντας ήλιο
από μαύρο αίμα
Πως λεν τα μάτια σου
θάλασσα
ή φωτιά;
Πες μου αλήθεια
πως σε λένε
νύχτα μου χθεσινή…
από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Κατσίρη "ΖΟΖΕΤ Αθώο Μαύρο" (εκδ. Λιβάνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου