Στὸ κοῖλο τοῦ Διονύσου
Στὸ κοῖλο τοῦ Διονύσου
σφυρίζει
ὁ
θάνατος
καὶ οἱ μέρες καθὼς φεύγουνε
ξεχνᾶνε
τὴν ὕπαρξη, τὴν ἀγάπη, τὴ θέληση
Στὸ βωμό της ἡ Ἀθήνα
τοὺς γνέφει μὲ φευγαλέα ὄνειρα
τὴν ὥρα ποὺ
Ἀθηνᾶ καὶ Διόνυσος παλεύουν ἐπάνω μου
μὲ ἄνισα ὄπλα·
Μάχη
ποὺ
μὲ
διαμελίζει
Ἕνας εὐτυχισμένος ἥλιος μὲ ἀγκαλιάζει
βάλσαμο
νὰ
προσφέρει
Μὰ ὄχι σήμερα
Σήμερα
στρώνομαι χαλὶ
στὸ
πλακόστρωτο
Σήμερα
γίνομαι ἕνα
μὲ
τὸν
κόσμο
καὶ ὁ θάνατος πότε μὲ νικᾶ
καὶ πότε τὸν νικάω
στὸ κοῖλο τῆς πατρίδας θέατρο.
………
Στὸ κοῖλο τῆς πατρίδας θέατρο
πέθανα
ἀνύποπτα
τὴ
μέρα
τοῦ κορεσμοῦ
ἀνάμεσα σὲ ἀγάλματα βέβηλων
Γελοῦσαν σὰν μ’ ἔβλεπαν
νὰ παλεύω
στὴ στιγμὴ νὰ βρεθῶ
Ἀπὸ ἑδώλιο σὲ ἑδώλιο ἄλλαζαν
ὄψεις
κάποτε
φαίνονταν πὼς
ἔκλαιγαν
Μὰ ἐγὼ τὴν εἶδα τὴ μετάθεση
τὸ βάψιμο, τὴ φθοροποιὸ ἀγκαλιὰ
τὴ μεταστροφὴ τῆς μοναξιᾶς σὲ ἀπόλαυση
Ἔτσι πέθανα πλήρης
κάτω
ἀπὸ τὸ Βράχο μὲ τὰ χιλιάδες βλέμματα
ἐπάνω μου.
(από την ποιητική συλλογή "Σημεία Μνήμης" της σειράς των Λογοτεχνικών Σημειωμάτων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου