Περπατώντας καθώς φεύγει το Φθινόπωρο
(μετ. Γιώτα Λαγουδάκου - απόδοση ποιημάτων Βασίλης Καλαμαράς)
Του φθινοπώρου η βροχή χάνεται στο σκοτεινιασμένο δάσος
Στον άνεμο του πρωινού σηκώνει η κοιλάδα το βλέμμα παγωμένα
Βαριά πέφτουν οι καρποί της καστανιάς
Και ανοίγουν και γελούν νοτισμένοι και γεώδεις
Στην ζωή μου έχει το φθινόπωρο κατοικήσει
Φύλλα ξερά κομματιασμένα, από τον άνεμο πάνε κι έρχονται
Και τινάζει το κάθε κλαδί - αλήθεια, που είναι ο καρπός;
Ανθοφορούσα αγάπη, και ο καρπός ήταν πόνος.
Πίστη ανθοφορούσα, και ο καρπός μίσος ήταν.
Τα δικά μου ιδανικά σαν φύλλα ξερά ο άνεμος
Τα σκορπίζει
Γελώ - τι να κάνω - μαζί του, και ακόμη στις θύελλες
Αντιστέκομαι.
Τι ήτο δι’ εμέ ο καρπός; Ποιος ήταν ο σκοπός μου!
Ανθοφορούσα και η ανθοφορία ήταν ο σκοπός.
Τώρα γνωρίζω την φθορά
Και ο μαρασμός ήταν ο σκοπός μου, τίποτε άλλο
Περατοί ήταν οι σκοποί και εντός της καρδιάς μου
Κυκλοφορούσαν.
Ο Θεός ζει εντός μου, εντός μου πεθαίνει, ο Θεός
Στα στήθη μου λυπάται, αυτός είναι ο σκοπός μου - μου αρκεί.
Δρόμος χωρίς επιστροφή, άνθη άνευ καρπών
Άπαντα, άπαντα είναι μόνον ονόματα.
Στον άνεμο του πρωινού σηκώνει το βλέμμα η κοιλάδα παγωμένα
Βαριά, πέφτουν οι καρποί της καστανιάς
Και γελώ δυνατά και ολόφωτα. Μαζί της γελώ.
---------------------------------------------
από το βιβλίο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου