Κοιμήσου Κέδρε του Νοτιά.

Αν και το πρώτο πρόσωπο, και προφανώς όχι και μοναδικό, που θα σκεφτόταν κάποιος στο θέμα “ποίηση και ρατσισμός” (που είχα σκεφτεί αρχικά για τίτλο) θα ήταν ο Ezra Pound εν τούτοις μεταφέρω αυτούσιο ένα “ποίημα”, μοναχά, από το προσωπικό αρχείο του Μανώλη Δημελλά [πηγή: 24Γράμματα] εκτιμώντας ότι αρκεί.

 Ένα “ποίημα” καταγραφή του θρήνου για την απώλεια, την 6/9/1966, του πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Dr. Hendrik Verwoerd, εμπνευστή του Απαρτχάιντ και τυράννου των Μαύρων της Αφρικής από τον τυραννοκτόνο Δημήτρη Τσαφέντα.

[            Κοιμήσου Κέδρε του Νοτιά.

                Έπεσες Κέδρε, έπεσες;

                ή μήπως ονειρεύομαι;

Σκότος βαθύ επλάκωσε ψυχές χιλιάδες γύρω,

και δάκρυα καυτά αυθόρμητα κυλήσανε απ’ της ψυχής τα βάθη,

στο μήνυμα το τρομερό του άδικου χαμού σου.

Σιγή βαθειά απλώθηκε και μαύρη καταχνιά

στη χώρα που εράντισε το ακριβό σου αίμα.

                Έπεσες Κέδρε, έπεσες;

                ή μήπως ονειρεύομαι;

Ποιος τόλμησε και έκοψε το νήμα της ζωής σου;

Ποιος άνανδρος και ποταπός, έπληξε το κορμί σου;

Ποιος δολοφόνος τόλμησε το χέρι να απλώσει και σένα να σκοτώσει;

…]

  

Η ποίηση ως διαστολή της πραγματικότητας δε μπορεί παρά να είναι και διαστολή της γελοιότητας, όπως εδώ.