Final Soliloquy of the Interior Paramour [Stevens Wallace - Απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Χουλιάρας]

"Ο ρεαλισμός αποτελεί διαφθορά της πραγματικότητας"

"Η ποίηση είναι μια ανακαίνιση της εμπειρίας"

Stevens Wallace

 Τη Δευτέρα, 11 Ιουνίου, ώρα 19:00, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50), ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (Ο.Π.Α.Ν.) του Δήμου Αθηναίων και ο Κύκλος Ποιητών διοργανώνουν μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση του Stevens Wallace

         

Θα μιλήσει ο Γιώργος Χουλιάρας και θα προβληθεί ντοκιμαντέρ για το ζωή και το έργο του αμερικανού ποιητή.

Η εκδήλωση είναι η έκτη της σειράς "Κύκλος στο Κέντρο" 

--------------------------------------------------------------------------------

Final Soliloquy of the Interior Paramour

Light the first light of evening, as in a room

In which we rest and, for small reason, think
The wοrld imagined is the ultimate goοd. 

This is, therefore, the intensest rendezvous.
It is in that thought that we collect ourselves,
Out of all the indifferences, into οne thing:

Within a siηgle thing, a sιngle shawl
Wrapped tightly round us, since we are poor, a warmth,
A light, a power, the miraculous influence.

Here, nοw, we forget each other and ourselves.
We feel the obscurity of an order, a whole,
A knowledge, that which arranged the rendezvous.

Within its vital boundary, in the mind.
We say God and the imagination are οne ...
How high that highest candle lights the dark.

Out of this same light, out of the central mind,
We make a dwelling in the evening air,
In which being there together is enough.

Τελευταίος Μονόλογος του Εσωτερικού Εραστή.

Άναψε το πρώτο φως της βραδιάς, όπως σε ένα δωμάτιο

Όπου αναπαυόμαστε και, έστω, σκέψου πως

Το να φανταστείς τον κόσμο είναι το ύστατο αγαθό.             

Αυτό είναι, επομένως, το πιο σφοδρό ραντεβού.                     

Στη σκέψη αυτή είναι που περισυλλέγουμε τον εαυτό μας,

Έξω από κάθε αδιαφορία, σε ένα πράγμα:

Μέσα σε ένα μόνο πράγμα, μια μόνο εσάρπα                                          

Τυλιγμένη σφιχτά γύρω μας, καθώς είμαστε φτωχοί, μια θαλπωρή,

Ένα φως, μια δύναμη, η θαυματουργή επιρροή.

Εδώ, τώρα, ξεχνούμε ό ένας τον άλλον και τον εαυτό μας.

Νιώθουμε το αδιαλεύκαντο μιας τάξεως, ένα σύνολο,

Μια γνώση, εκείνο που διευθέτησε το ραντεβού.                             

Στα ζωτικά του όρια, μες στο μυαλό.

Λέμε πως ο Θεός και η φαντασία είναι ένα …

Πόσο ψηλά το υψηλότατο αυτό κερί φωτίζει το σκοτάδι.

Από το ίδιο φως, από το κεντρικό μυαλό,

Κάνουμε μια κατοικία στον βραδινό αέρα,

Όπου το να είμαστε εκεί μαζί είναι αρκετό.