Final Soliloquy of the Interior Paramour [Stevens Wallace - μετ. στα ελληνικά: Γιώργος Βέης]

(αναδημοσίευση, με την άδεια του κ. Βέη, από το λογοτεχνικό περιοδικό Κουκούτσι που κυκλοφορεί) 

Ο Ύστατος Μονόλογος του Εσωτερικού Εραστή

Άναψε το φως το πρώτο του δειλινού, όπως σ΄ ένα δωμάτιο
Όπου ξεκουραζόμαστε και θέλουμε να πιστεύουμε
Ότι ο κόσμος που φανταζόμαστε είναι το ύψιστο αγαθό.

Αυτό είναι λοιπόν το πιο έξαλλο ραντεβού.
Είναι μέσα σ΄ αυτή τη σκέψη που ησυχάζουμε
Γύρω από ένα πράγμα, μακριά από όλες τις ασημαντότητες:

Μέσα σ΄ ένα μοναδικό πράγμα, ένα σάλι μόνο
Τυλιγμένο γύρω μας σφιχτά, μια κι είμαστε φτωχοί, μια θέρμη,
Ένα φως, μια δύναμη, η επίδραση του θαύματος.

Άρα εδώ ξεχνάμε ο ένας τον άλλο και τον εαυτό μας μαζί.
Νοιώθουμε τη σκοτεινιά μιας τάξης, μιας ολότητας,
Μιας γνώσης, αυτής που κανόνισε το ραντεβού.

Μέσα στο ζωτικό της χώρο, μέσα στο νου.
Λέμε ότι Θεός και φαντασία είναι ένα και το αυτό...
Πόσο ψηλά εκείνο το ύψιστο κερί φωτίζει το σκοτάδι.

Απ'  αυτό το ίδιο το φως, απ΄ αυτόν τον κεντρικό νου
Χτίζουμε ένα σπίτι στον αέρα του απογεύματος
Όπου αρκεί και μόνο το ότι είμαστε μαζί
 

Final Soliloquy of the Interior Paramour

Light the first light of evening, as in a room

In which we rest and, for small reason, think
The wοrld imagined is the ultimate goοd.

This is, therefore, the intensest rendezvous.
It is in that thought that we collect ourselves,
Out of all the indifferences, into οne thing:

Within a siηgle thing, a sιngle shawl
Wrapped tightly round us, since we are poor, a warmth,
A light, a power, the miraculous influence.

Here, nοw, we forget each other and ourselves.
We feel the obscurity of an order, a whole,
A knowledge, that which arranged the rendezvous.

Within its vital boundary, in the mind.
We say God and the imagination are οne ...
How high that highest candle lights the dark.

Out of this same light, out of the central mind,
We make a dwelling in the evening air,
In which being there together is enough.