Δύο ποιήματα του Paul Celan [μετ. Χρήστος Γ. Λάζος]

ΨΑΛΜΟΣ

Κανένας δεν μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό,
κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας.
Κανένας.

Δόξα σοι ο Κανένας.
Για την αγάπη σου θέλουμε
ανθίσει.
Σ’ εσέναν
απέναντι.

Ένα Τίποτα
ήμαστε, είμαστε, για πάντα
θα μείνουμε, που ανθίζει:
του Τίποτα, του
Κανενός το ρόδο.

Με
το στύλο φως ψυχής,
το στήμονα έρημο ουρανού,
τη στεφάνη κόκκινη
από τη λέξη πορφύρα, που τραγουδούσαμε
πάνω, ώ πάνω
απ’ τ’ αγκάθι.



ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

Μια λέξη,
που για χάρη της σ’ έχασα:
η λέξη
ποτέ.

Ήταν,
και κάπου κάπου το θυμόσουν κι εσύ,
ήταν
μια ελευθερία.
Κολυμπούσαμε.

Ξέρεις ακόμα, πως τραγουδούσα;
Με το φωτόδεντρο τραγουδούσα, με το τιμόνι.
Κολυμπούσαμε.

Ξέρεις ακόμα, πως κολυμπούσες;
Ανοιχτή ήσουν μπροστά μου,
ξαπλωμένη μπροστά μου, ξαπλωμένη
μπροστά
στην προ-
εξοχή της ψυχής μου.
Κολυμπούσα και για τους δυο μας. Δεν κολυμπούσα.
Το φωτόδεντρο κολυμπούσε.

Κολυμπούσε; Γιατί ήταν
βάλτος τριγύρω. Ήταν το ατέλειωτο τέλμα.
Μαύρο κι ατέλειωτο, έτσι κρεμόταν,
Έτσι κρεμόταν προς τον κόσμο.

Ξέρεις ακόμα, πως τραγουδούσα;

Αυτή -
ώ αυτή η παρεκτροπή.

Ποτέ. Προς τον κόσμο. Δεν τραγουδούσα. Ανοιχτή
ήσουν μπροστά μου, ξαπλωμένη μπροστά
στην ψυχή που ταξίδευε.


---------------------------------


από τη συλλογή "Του Κανενός Το Ρόδο"