Πυροβολισμοί
Από τη νύχτα εκείνη, που τον χτύπησα και τον έθαψα στο παλιό μαρμαρογλυφείο, έκανε καιρό να ξανάρθει - ζούσα τότε, για λίγες δεκάρες με μια πόρνη, κι ο άγγελος του χαμού τραγούδαγε μες στο πλυσταριό,
ήταν μια φωλιά κακούργων, τις νύχτες ξυπνούσε η πανάρχαιη τύψη και το πρωί βρίσκαμε πάντα κάποιον κρεμασμένο στην αποθήκη, πίσω απ' το παραβάν είχαν κρύψει τον ασκητή που καιγόταν από αυταπάρνηση, κι η παλιόγρια έβαζε τη χύτρα πάνω στα γόνατά του και μαγείρευε για τους φονιάδες,
«σ' τα έδωσα όλα», έλεγε η βρόμα και μου ‘δειχνε το ψεύτικο χέρι της κρεμασμένο στον τοίχο, «εσύ τι έχεις να δώσεις;»
τότε ακούστηκαν οι πυροβολισμοί από μια παλιά χαμένη εξέγερση, ένα κουτσό σκυλί μ' ακολουθούσε κι ο κυνηγημένος στάθηκε και βγάζοντας το σακάκι του σκέπασε το κεφάλι του Βαπτιστή, γιατί ερχόταν χειμώνας,
«Θεέ μου, σκέφτηκα, ίσως να μην τον έθαψα αρκετά βαθιά, κι όλον αυτόν τον καιρό με προδίνει», νύχτα ξαναπήγα στο ερειπωμένο μαρμαρογλυφείο και τότε τον είδα, είχε γονατίσει και κλαίγοντας μάζευε λίγο χώμα και σκέπαζε
το κρύο της ζωής μου...
από την ποιητική συλλογή: Νυχτερινός Επισκέπτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου