Το Ανάγλυφο των Λέξεων [Ελένη Κοφτερού]

ΤΟ ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
                                 ('Eρχεται καταιγίδα μου είπες πρέπει να σ’ αφήσω...) 

Σήμερα θα μιλήσουμε για τη λέξη "καταιγίδα":

H “καταιγίδα" αιωρείται
περίκλειστη στο αμφοίκιλό της σχήμα
(όπως  αιμοσφαίριο ερυθρό
με επιφάνειες κόκκινες  γυαλιστερές )  
κουβαλώντας τη μεγαλοπρέπεια
της κυριολεξίας της
ανάμεσα σε  πανηγυρισμούς 
και τυμπανοκρουσίες
θα πει το ποίημα της μια  ανάρμοστη βροχή 
καθώς θα προχωρά προς τη μεριά της λήθης 
η "καταιγίδα" του έρωτα
που είχε   ανάγλυφο του «μαγικού βουνού»
με δοξασμένες επιφάνειες τραχιές
φαράγγια βάθους ανεπίτρεπτου
και ένα κελάρυσμα ορμητικό 
-χιλιάδες καταρράκτες- 
αδύνατον να υπονομεύσει  
το μεγαλείο του ανάγλυφου

κι έπειτα μες στην τάξη μπαίνει
διεκδικώντας τη σειρά της
του πόνου η «καταιγίδα»
πλατιά  επιφάνεια ανθεκτική μα σμιλεμένη
όπως οι ξεχασμένες  γκρίζες πέτρες
-η αιχμηρή τους άκρη γδέρνει
πάντα  άβουλο το χώμα-
σκυφτή και δήθεν ντροπαλή
το μάθημα σπιλώνει
με πιρουέτες γρήγορες
τις άλλες «καταιγίδες» αποκεφαλίζει

κι εγώ κλείνω τα μάτια μου
από την τάξη φεύγω
το ξέρω αυτό το μάθημα 
απ’ έξω κι ανακατωτά…

από της ανομβρίας το επίπεδο  ανάγλυφο
απ’ της σιωπής τα άνυδρα κοιλώματα
τις  άλλες «καταιγίδες» 
ακόμη και ακέφαλες
πάντα θ' ακολουθώ