Chanson d'automne [Paul Verlaine, μετ. ΦΚ]

Chanson d'automne

Les sanglots longs
Des violons
              De l’automne
Blessent mon cœur
D’une langueur
              Monotone.

Tout suffocant
Et blême, quand
               Sonne l'heure,
Je me souviens
Des jours anciens
               Et je pleure

Et je m'en vais
Au vent mauvais
                Qui m'emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
                Feuille morte.

(Recueil : Poèmes saturniens / Paysages tristes v 1866)



Τραγούδι του Φθινοπώρου

Βιολιών μακρόσυρτοι λυγμοί
Του φθινοπώρου
Πληγώνουν την καρδιά μου με μιαν ατονία βαριά.

Πολύ υποφέρω κι είν’ χλωμό το πρόσωπό μου,
Όταν σημαίνει η ώρα
Τρέχουν τα δάκρυα των ματιών μου,
Η μνήμη μου με κυριεύει
Από παλιές ημέρες, πού έχουν στα βάθη της ψυχής μου σβήσει πια.

Και φεύγω με τον άνεμο που όλο ουρλιάζει
Μου παρασέρνει την ψυχή
Που σαν φύλλο νεκρό 
Εδώ κι εκεί στενάζει.

(Συλλογή : Κρόνεια  Ποιήματα /Θλιμμένα τοπία – 1866)