Οι λέξεις [ΦΚ]

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Ι
Τιμωρημένες σήμερα
Οι λέξεις, που γέννησαν
Αυτό το ποίημα.
ΙΙ
Ακόμη κι αν φωνάξεις
Δεν θα τις διορθώσεις
Τις λέξεις που σου φέρθηκαν
Απότομα,
Σαν έγινε αυτή η μελωδία.
ΙΙΙ
Αθώα παιδιά, αθώες ψυχές
Οι λέξεις των ποιημάτων σου,
Που βρήκαν ένα δρόμο.
IV
Θα βγάλω λόγο
Στους φιλότεχνους,
Κι ας μη μετέχουν
Στην τελετουργία
Της γνώσης.
V
Συντρίμμια μέσα μου η αγάπη σου
Και ποιος θα την αναστυλώσει;
Ίσως δεν γίνει κάτι τέτοιο
Αλλά  παραδοθεί το αίσθημα
Στο φοβερό μηδέν.
VI
Μείνε σοφή, αγαπημένη
Ως το τέλος,
Αλλά μην καταστρέφεις
Των αετών τα καταφύγια.
VII
Θα μας γεμίσει φως η αύρα,
Αυτή που έρχεται απ’ το πέλαγος
Και σελαγίζει τα σπαρτά των αισθημάτων.
VIII
Ερειπιώνας στα ενδότερα της ύπαρξης
Η ερωτική πλευρά της δόξας,
Θα γίνει ένας τυφώνας  άγριος,
Που θα αποτελειώσει 
Της σωτηρίας το εκλεκτό θεμέλιο.
IX
Θα παραδώσω στη φθορά
Το ωραίο ποιητικό σου χρώμα.
X
Μη στοχαστείς μόνο την έρημο
Την ώρα που θα δεις το χωρισμό μας.
Γίνε πουλί και πέταξε ψηλά,
Σε μέρη, όπου δεν έχει αερικά
Ή νεράιδες.
XI
Σκληρή καρδιά δεν ήταν 
Η καρδιά σου.
Είχες πονέσει και γι’ αυτό
Ανέμιζες πανί,
Που σε ωθούσε προς το φως
Και προς την άγρια φύση.
Τώρα φαντάζεις στιχουργός
Της πιο λεπτής ποιητικής φωνής.
XII
Δεν φώναζες, αλλά πονούσες
Σαν ένα περιστέρι αγιωτικό.
Έσβησε τ’ όνειρό σου και ζητούσες
Να σου απαλύνει την οδύνη
Της ψυχής σου το τραγούδι το παλιό.