Η ΛΟΡΕ-ΛΑΫ
Στ’ αλήθεια τι συμβαίνει δεν το ξέρω,
Και τι με κάνει τόσο λυπημένο.
Δεν βγαίνει από το νου μου κι υποφέρω,
Αυτό το παραμύθι απ’ το χρόνο ξεχασμένο.
Ο αγέρας είναι δροσερός και σκοτεινιάζει,
Κυλάει ο Ρήνος ήρεμος και μοιάζει
Ν’ αστράφτει του βουνού η κορυφή του,
Στο δείλι όταν ο ήλιος κρύβει τη μορφή του.
Μία πανέμορφη αγνή κοπέλα στέκει τώρα
Εκεί επάνω με τη θαυμαστή θωριά της.
Το ολόχρυσο το κόσμημά της από ώρα
Λάμπει κι αυτή χτενίζει τα χρυσά μαλλιά της.
Με χτένα χρυσαφένια τα χτενίζει
Και τραγουδάει ένα τραγούδι στην ευδία.
Είναι μια εξαίσια μαγική που σφύζει
Από τη βία της ψυχής της μελωδία.
Ένας βαρκάρης στη μικρή του λέμβο
Το ακούει με καημό και λαχταρίζει.
Δεν βλέπει εκεί τους άγριους βράχους,
Μονάχα τα ψηλά αντικρίζει.
Θαρρώ, το κύμα καταπίνει
Στο τέλος το βαρκάρη και το σκάφος.
Αυτό το προκαλεί η δίνη
Του τραγουδιού της Λορε-Λάϋ και το δικό της πάθος.
DIE LORE-LEY
Ich weiß nicht was soll es bedeuten,
Dass ich so traurig bin;
Ein Märchen aus alten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt
Im Abendsonnenschein.
Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar;
Ihr goldnes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar.
Sie kämmt es mit goldenem Kamme
Und singt ein Lied dabei;
Das hat eine wundersame,
Gewaltige Melodei.
Den Schiffer im kleinen Schiffe
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur hinauf in die Höh.
Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit ihrem Singen
Die Lore-Ley getan.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου