Η νύχτα [Salvatore Adamo, μετ. ΦΚ]

H Νύχτα

Αν σε ξεχνώ στο φως της μέρας
Περνώ τις νύχτες βλαστημώντας
Και όταν σβήσει η  σελήνη
Έχω άδειο όπλο, μα καρδιά γεμάτη
Νύχτα, τη νύχτα συ μού φαίνεσαι πελώρια
Τα χέρια μου άπλωσα για να σ’ αγγίξω
Συ όμως νιώθεις μιαν αποστροφή
Παίζοντας με τα θάρρετά μου
Η νύχτα, αχ η νύχτα πώς με τρελαίνει
Κι ύστερα πάει, το γέλιο σου σαν σκίζει το σκοτάδι
Δεν ξέρω πλέον πού να ψάξω,
Όταν πια πέσει η σιωπή παντού, 
Τότε επιστρέφει η ελπίδα
Ξανακερδίζεις την αγάπη μου
Τότε αφ’ ενός φευγάτη επιστρέφεις 
Μετά τηλεφωνείς, με μένα
Χωρατεύεις
Κάθε φορά το αίμα μου παγώνει
Το γέλιο σου τότε τελείως σβήνει 
Η νύχτα, αχ η νύχτα πώς με τρελαίνει
Η μέρα τη μορφή σου απορροφάει 
Κα φεύγεις για το πουθενά
Για κείνον που σ’ ένα κλουβί σε κράτησε κλεισμένη
Για κείνον που όλο πάει να με τρελάνει
Η νύχτα, αχ η νύχτα πώς με τρελαίνει.

La nuit

Si je t'oublie pendant le jour
Je passe mes nuits а te maudire
Et quand la lune se retire
J'ai l'arme vide et le cœur lourd
La nuit tu m'apparais immense
Je tends les bras pour te saisir
Mais tu prends un malin plaisir
A te jouer de mes avances
La nuit, je deviens fou, je deviens fou
Et puis ton rire fend le noir
Et je ne sais plus où chercher
Quand tout se tait revient l'espoir
Et je me reprends а t'aimer
Tantôt tu me reviens fugace
Et tu m'appelles pour me narguer
Et chaque fois mon sang se glace
Ton rire vient tout effacer
La nuit, je deviens fou, je deviens fou
Le jour dissipe ton image
Et tu repars je ne sais où,
Vers celui qui te tient en cage
Celui qui va me rendre fou
La nuit je deviens fou, je deviens fou