Diamonds and rust [Joan Baez]

Διαμάντια και σκουριά.

Λοιπόν θα ‘μαι καταραμένη
Να, το φάντασμά σου έρχεται πάλι
Αλλ’ αυτό είναι συνηθισμένο
Απλά το φεγγάρι ολόγιομο είναι
Και συνέβη στο τηλέφωνο να καλέσεις
Κι εγώ να ‘μαι εδώ καθισμένη
Στο τηλέφωνο κρεμασμένη
Μια ακούγοντας φωνή που ήξερα
Δυο έτη πίσω φωτός
Που σε πτώση κατευθείαν οδηγεί

Καθώς τα μάτια σου θυμάμαι
Πιο γαλανά κι από τα αυγά του κοκκινολαίμη ήτανε
Η ποίησή μου ήτανε χάλια είπες
Από πού καλείς;
Από ‘να περίπτερο κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες
Δέκα χρόνια πίσω
Μερικά μανικετόκουμπα σ’ αγόρασα
Κι εσύ μου ‘φερες κάτι
Κι οι δυο μας ξέρουμε τί οι αναμνήσεις μπορούνε να φέρουνε
Πως διαμάντια και σκουριά φέρνουνε (*)

Λοιπόν επάνω ξεπροβάλεις στη σκηνή
Ένας θρύλος ήδη
Με άπλυτη κοψιά
Ένας αυθεντικός αλήτης
Στην αγκαλιά μου παραστρατισμένος
Κι έμεινες εκεί
Προσωρινά στη θάλασσα χαμένος
Η Αγία στο τζάμπα δική σου ήτανε
Ναι το κορίτσι στο μισό κέλυφος επάνω (**)
Απείραχτο να σε κρατήσει

Τώρα να κάθεσαι σε βλέπω
Με φύλλα καφετιά να πέφτουνε τριγύρω
Και στα μαλλιά σου χιόνι
Τώρα χαμογελάς έξω απ’ το παράθυρο
Αυτού του μίζερου ξενοδοχείου
Πάνω απ’ την πλατεία Washington
Οι ανάσες μας λευκά σχηματίζουνε νέφη
Σμίγουνε με τον αέρα και αιωρούνται
Αποκλειστικά για μένανε μιλώντας
Κι οι δυο μας τότε εκεί να ‘χαμε πεθάνει θα μπορούσε  

Τώρα μου λες
Πως δεν για κάτι νοσταλγείς
Τότε πες μου κάτι γι’ αυτό
Εσύ που τόσο είσαι καλός στα λόγια
Και τα πράγματα θολά να τα κρατάς
Γιατί τώρα λίγη απ’ τη θολότητα εκείνη χρειάζομαι
Καθώς όλα μπροστά μου ξαναπερνάμε τόσο καθαρά
Ω! ναι με στοργή σ’ αγάπησα
Και αν διαμάντια και σκουριά μού προσφέρεις
Εγώ έχω ήδη πληρώσει

(*) εννοεί τα δάκρυα και τα σημάδια όταν στεγνώσουνε.

(**) παραπέμπει στον πίνακα «Η Γέννηση της Αφροδίτης» του Sandro Botticelli.



Diamonds and rust
(πηγή πρωτότυπων στίχων: joanbaez.com)

Well I'll be damned 
Here comes your ghost again 
But that's not unusual 
It's just that the moon is full 
And you happened to call 
And here I sit 
Hand on the telephone 
Hearing a voice I'd known 
A couple of light years ago 
Heading straight for a fall

As I remember your eyes 
Were bluer than robin's eggs 
My poetry was lousy you said 
Where are you calling from? 
A booth in the midwest 
Ten years ago 
I bought you some cufflinks 
You brought me something 
We both know what memories can bring 
They bring diamonds and rust

Well you burst on the scene 
Already a legend 
The unwashed phenomenon 
The original vagabond 
You strayed into my arms 
And there you stayed 
Temporarily lost at sea 
The Madonna was yours for free 
Yes the girl on the half-shell 
Would keep you unharmed

Now I see you standing 
With brown leaves falling around 
And snow in your hair 
Now you're smiling out the window 
Of that crummy hotel 
Over Washington Square 
Our breath comes out white clouds 
Mingles and hangs in the air 
Speaking strictly for me 
We both could have died then and there

Now you're telling me 
You're not nostalgic 
Then give me another word for it 
You who are so good with words 
And at keeping things vague 
Because I need some of that vagueness now 
It's all come back too clearly 
Yes I loved you dearly 
And if you're offering me diamonds and rust 
I've already paid

Ακούστε το εδώ