Δέκα "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης.

Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;

Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;

Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας. 

Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να 'χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να 'χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι... Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό. 

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.  

Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες,  τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης

Πηγή: efsyn.gr.

------------------------

Και όταν καταλάβαμε ότι δεν ήτανε παιδιά από κάποιο σχολείο ειδικής αγωγής, αρχίσαμε να βρίζουμε. Ποιοι; Εμείς οι (αυτοπροσδιορισμένοι ως) απόγονοι και αποκλειστικοί κληρονόμοι μοναδικών και ανυπέρβλητων να μην καταλάβουμε τίποτα παρά αφού είχε τελειώσει η παράσταση; 

Βρίζαμε. Για ντροπή και προσβολή και τέτοια. Για κωλόπαιδα και γελοία υποκείμενα και τέτοια. Για τι κάνει η αστυνομία, ο εισαγγελέας και τέτοια. 

Και μετά, όταν διαβάσαμε το κείμενο που στείλανε στην εφημερίδα, τα βρίσαμε περισσότερο. Ίσως που κοπέλες γαρ δεν φορούσανε 12ποντες γόβες και φούστα μέχρι που χωρίζουνε τα σκέλια. Κι αν ακόμη το διαβάσαμε, το βαφτίσαμε ανθελληνικό και προδοτικό …άσε που μπορεί να είναι πράκτορες του Σόρος… Ίσως επειδή το γράψανε σε άψογα ελληνικά και ‘μεις έχουμε εθιστεί στα κακοποιημένα ελληναράδικα ελληνικά και τα greekglish. Ίσως γιατί δεν αφήσανε ούτε ένα τζαμάκι τής βιτρίνας μας και ας είναι μες στο μαγαζί άδεια τα ράφια. Και βρίσαμε χειρότερα γιατί ούτε μπογιές είχανε πετάξει ούτε ξύλο είχανε ρίξει ούτε καν είχανε φωνάξει. Απλά πέρασαν. Ξεχαρβαλωμένα. Και μας αναγκάσανε στην αρχή και να χειροκροτήσουμε! Είπαμε θα ‘ναι από κάποιο σχολείο ειδικής αγωγής. Αλλά… Ακούς εκεί να μην σπάσουν ούτε μια βιτρίνα, να μην κάψουν ούτε μια σημαία, να μην χτυπήσουνε κανέναν; Να μην εκστομίσουν έστω μια βρισιά; Και αυτό μας χάλασε χειρότερα. Μας γκρέμισε το βολικό στερεότυπο τού μπαχαλάκια. Κάτι είπαν όμως. Για να το ακούσουμε. … αν μπορούμε… Να το ακούσουμε προσεκτικά και μετά να το κρίνουμε.

Εντάξει στα νιάτα μας που κάναμε τα πάντα για να λουφάρουμε ή να μην υπηρετήσουμε δεν είχαμε μυαλό. Τώρα όμως (νομίζουμε ότι) έχουμε! Και ας μην καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει αυτό το συγκλονιστικό: “Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.”