GRACIAS A LA VIDA
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me dio dos luceros que cuando los abro
Perfecto distingo el negro del blanco
Y en el alto cielo su fondo estrellado,
Y en las multitudes el hombre que yo amo.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me ha dado el oído, que en todo su ancho
Graba noche y día, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos
Y la voz tan tierna de mi bien amado.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me ha dado el sonido y el abecedario,
Con el las palabras, que pienso y declaro,
Madre, amigo, hermano y luz alumbrando,
La ruta del alma, de que estoy amando.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me ha dado la marcha de mis pies cansados,
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montañas y llanos
Y la casa tuya, tu calle y tu patio.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me dio el corazón y agita su marco,
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro el bueno tan lejos del malo
Cuando miro el fondo de tus ojos claros.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto.
Así yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales, que forman mi canto,
Y el canto de ustedes, que es el mismo canto,
Y el canto de todos, que es mi propio canto.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto.
Πηγή πρωτότυπου: genius.com/Violeta Parra.
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΖΩΗ
Χιλιάνικο ποίημα της Βιολέτα Πάρρα,
τραγουδισμένο από την Τζόαν Μπαέζ
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Δυο μάτια εσύ μου χάρισες, που όταν τα ανοίγω,
Διακρίνω με ακρίβεια το μαύρο από τ’ άσπρο
Και στον πανύψηλο ουρανό το βάθος του με τ’ άστρα.
Στα πλήθη βλέπω εκείνονε που τόσο αγαπάω.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Την ακοή μού χάρισες, που σ’ όλο της το εύρος
Τη μέρα αδράχνει ή τη νυχτιά, τριζόνια, καναρίνια,
Σφυριά, τουρμπίνες, υλακές, βροχές και καταιγίδες
Και τη φωνή την τρυφερή του πολυαγαπημένου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Το αλφαβητάρι μούδωσες, τους ήχους μού χαρίζεις,
Να φτιάχνω λέξεις με το νου κι ευθύς να τις εκφράζω,
Μητέρα, φίλε κι αδελφέ, φως δυνατό που λάμπεις
Στο δρόμο της ψυχής αυτού που τόσο τον λατρεύω.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Των κουρασμένων μου ποδιών το βάδισμα μού δίνεις,
Πόλεις και κάμπους να διαβώ μ’ αυτά ευτυχισμένη,
Αχτές κι ερήμους και βουνά, κοιλάδες και πεδιάδες,
Μέχρι το σπίτι σου εκεί, το δρόμο, την αυλή σου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Γερή καρδιά μου χάρισες και πάλλεται με σένα,
Όταν κοιτάζω τον καρπό του λογικού των όντων,
Όταν κοιτάζω το καλό μακριά από την ασχήμια,
Όταν κοιτάζω το βυθό των φωτεινών ματιών σου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει,
Μου χάρισες το γέλιο μου, το κλάμα μου, το θρήνο.
Έτσι διακρίνω συμφορές από την αίσια μοίρα,
Τα δυο υλικά που φτιάχνουνε το άσμα που σου λέω,
Κι είναι τραγούδι που κι εσύ κι εγώ μαζί θα πούμε,
Κι όλοι οι άνθρωποι στη γη, το ίδιο άσμα είναι.
Σ’ ευχαριστώ πολύ ζωή που τόσα μούχεις δώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου