[στην πεπλατυσμένη κορυφή τού λόφου Περδικαριά στα Εξαμίλια Κορινθίας 10.09.2020]

Στην επίπεδη / πεπλατυσμένη, με απόκρημνες σε όλο το βόρειο μέρος της άκρες, κορυφή τού λόφου Περδικαριά, που βρίσκεται περί τα 2,3 χλμ. οδικά ανατολικά των Εξαμιλίων και νότια αρχαίου λατομείου πωρόλιθου (βλέπε χάρτη από wikimapia

), 

το εμπόριο τού οποίου υπήρξε σημαντική πηγή πλούτου για την αρχαία Κόρινθο, έχουνε βρεθεί ίχνη μυκηναϊκής οχύρωσης και οικισμού (Κωνσταντίνος Θεοδωρίδης – Μυκηναϊκή Κορινθία, σελ. 50).

H επίσκεψη στο χώρο όμως, το απόγευμα, λίγο πριν τη δύση, υπό έναν έντονα φωτεινό κίτρινο ήλιο, της 10ης Σεπτέμβρη 2020, αποτέλεσε μια πραγματική έκπληξη!

Σε έναν με λίγα ξερά, πρόσφατα κομμένα, κιτρινισμένα χόρτα τόπο, τεσσάρων με πέντε στρεμμάτων, βρισκόντουσαν διάσπαρτα πέτρινα και ορισμένα μαρμάρινα γλυπτά. Έτσι αφημένα, αρμονικά δεμένα με το χώρο, για τον ανυποψίαστο επισκέπτη. Για την έκπληξή του! Ο / η δημιουργός  ή οι δημιουργοί ήταν απόντες την ώρα τής επίσκεψή μου (έτσι κι αλλιώς σκοπεύω να ξαναπάω) και μόνο λίγα ανήσυχα, αλλά φιλόξενα αφού τα έπειθες για τις προθέσεις σου, σκυλιά φυλάγανε το χώρο και κάποια πρόχειρα κτίσματα όπου εκτός των άλλων θα φυλάγονται τα εργαλεία σμίλευσης και πιθανόν θα διαμένουν. Καμία ένδειξη σχετικής εμπορικής δραστηριότητας και μάλιστα, αφού είχα φύγει γοητευμένος από την επίσκεψη, όταν ρώτησα δυο τρεις ντόπιους, μεταξύ αυτών και έναν ηλικιωμένο βοσκό, που έβοσκε το κοπάδι του στις παρυφές τού λόφου, δεν γνώριζε τίποτα! και, όταν του έδειξα τις εικόνες, ένιωσε μεγάλη έκπληξη!

Εμπειρίες όμως, όπως η παρούσα, για μια ακόμη φορά, μας κάνουνε να προβληματιστούμε για την τέχνη. Για την ανάγκη τελικά τα έργα της να είναι ανοιχτά και να επικοινωνούνε με τον άνθρωπο, αλλά και το (φυσικό) περιβάλλον. Να καταφέρουνε να γίνουνε μέρος του αναπόσπαστο. Ας αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαμε ποτέ, χωρίς να νιώσουμε ένα βαθύτατο κενό μέσα μας, να δούμε το βράχο τής Ακρόπολης χωρίς τον Παρθενώνα και τα υπόλοιπα μνημεία. Γιατί αυτό τελικά είναι που κάνει την τέχνη απαραίτητη για τον άνθρωπο. Είναι τα συναισθήματα που του γεννά, οι σκέψεις που τον ωθεί να κάνει και οι δρόμοι που τον υποχρεώνει να ανοίξει. Πολλοί ευαγγελίζονται την ιδέα (εξάλλου τελικά μόνο ιδέα αφύσικη μπορεί να είναι) της τέχνης για την τέχνη, του κλειστού έργου που θα αναφέρεται στον εαυτό του. Ακόμη και αν αυτό ήταν εφικτό, γιατί δεν είναι παρά μια χίμαιρα, μια κενή περιεχομένου φαντασίωση ακόμη και αυτών που ισχυρίζονται ότι το πέτυχαν, μια τέτοια κλειστότητα τι θα προσέφερε στο θεατή της;

Εδώ όλο το φωτογραφικό αφιέρωμα.