Εικόνες από τη Μαυρηνόρα Κερατέας είχαμε παρουσιάσει και πριν 2 βδομάδες. Στο παρόν ακολουθήσαμε μια διαδρομή κατά μήκος δασικού χωματόδρομου στις νότιες πλαγιές της, από τις παιδικές κατασκηνώσεις στον οικισμό Διόνυσο Κερατέας μέχρι τα όρια μιας περιτειχισμένης έκτασης με ένα μισοτελειωμένο κτίσμα, όπου ο δασικός χωματόδρομος φτάνει στο ανατολικό της όριο.
Η διαδρομή σημειώνεται στο χάρτη από τη wikimapia που προηγείται των εικόνων.
Η θέα προς την Κακιά Θάλασσα και τις πλησίον της βραχώδεις ακτές είναι υπέροχη. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην περιοχή τής Κακιάς Θάλασσας υπάρχει μια δολίνη στις νότιες όχθες τής ρεματιάς που βγαίνει στην ακτή.
Το ανατολικό όριο τού δασικού χωματόδρομου πρακτικά είναι τα όρια μιας αχανούς ιδιωτικής περιτειχισμένης έκτασης, στην οποία υπάρχει ένα ημιτελές κτίσμα, που υποθέτω επρόκειτο να γίνει υπερπολυτελής κατοικία, αλλά δείχνει να εγκαταλείφθηκε (*) ενώ κατοικείται ένα μικρό της μέρος. Θα άξιζε να επισκεφτούμε τη σπηλιά με την εντυπωσιακή είσοδο (βλέπε τη δεύτερη από τις εικόνες που ακολουθούν), αλλά η πρόσβαση από κάτω εμποδίζεται από το τείχος και φράκτες ενώ από πάνω μάλλον το κατέβασμα δείχνει προβληματικό (δεν υπάρχει μονοπάτι και το έδαφος είναι κατά τόπους πολύ επικληνές και σαθρό) εκτός αν επιχειρηθεί από κατάλληλα εξοπλισμένη έμπειρη ομάδα.
Επιστρέφοντας έκανα μια μικρή παράκαμψη στα όρια μιας βραχώδους προεξοχής. Στο δυτικό της άκρο υπάρχει πέρασμα να κατέβεις που οδηγεί σε ένα χώρο με αβαθείς σπηλιές και βραχοσκεπή όπου με πέτρες και τούβλα κάποιος/οι ερημίτης/ες έχτισε/αν μια μικρή κατοικία, η οποία δείχνει να κατοικούνταν μέχρι πρόσφατα.
(*) Η εικόνα αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να θυμίσουμε εν τάχει ότι ο νεοελληνικός μας πολιτισμός δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό εκείνων, τον πολιτισμό των οποίων μάς αρέσει να λέμε ότι κληρονομήσαμε. Το θέμα δεν έχει να κάνει με DNA ή ανακατέματα φυλών κ.λπ. αλλά με τη ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ. Οι αρχαίοι Έλληνες, με την εξαίρεση τού Πλάτωνα, η φιλοσοφία τού οποίου ήταν άσχετη με την ελληνική φιλοσοφία και στάση ζωής και ανασκευάστηκε πλήρως από τον Αριστοτέλη, ήτανε μονιστές και αγαπούσαν αυτή τη ζωή, την οποία θεωρούσανε μοναδική και ανεπανάληπτη. Μέχρι την πρώτη μεγάλη αλλοίωση τού τρόπου ζωής τους, που βεβαίως διέφερε από πόλη σε πόλη, την οποία προκάλεσε η μακεδονική κατάκτηση, στα πολιτικά τους συστήματα δεν περιλαμβανόταν η κληρονομική βασιλεία (την οποία εγκατέλειψαν από τα προϊστορικά χρόνια) – θεσμό τον οποίο ακόμα και σήμερα νοσταλγούνε αφύσικα πολλοί στην Ελλάδα. Ο πλουτισμός και ο πλούτος ήταν μεν θεμιτά αλλά ο πλούσιος επέστρεφε σημαντικό μέρος των εσόδων του ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΕΙ Ή / Ή ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΈΝΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ (στην αρχαία Αθήνα οι πολύ πλούσιοι υποχρεωνόντουσαν να προσφέρουν στην πόλη και να συντηρούν από μια τριήρη). Ένα τρίτο έχει να κάνει με τα κτίρια. Οι αρχαίοι Έλληνες κατασκευάζανε περίτεχνα δημόσια κτίρια, αλλά τα σπίτια τους ήταν τόσο όσο. Αυτό, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Δημήτρης Καμπούρογλου στο έργο του «Το Ριζόκαστρο» (το οποίο έχουμε παρουσιάσει ολόκληρο στο παρόν ιστολόγιο), ήτανε κάτι που διατηρήθηκε και στα μεσαιωνικά χρόνια. Ουσιαστικά μες στον 20 αι. και μετά γεμίσαμε οικίες, ακόμα και από ανθρώπους που στερούνταν τα πάντα για να εξασφαλίσουνε τους πόρους, όπου τα μόνα που δεν χωρούν είναι η αμετροέπεια και η ματαιοδοξία τού νεοέλληνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου