The Agnostic [Ross Winn]

Ο Αγνωστικιστής

Λέει ο Αγνωστικιστής: Μπορεί να συμβαίνει 

Ο Θεός τον ουρανό πέρα για πέρα να ρυθμίζει

Υποσχέσεις να δίνει και κάθε μέρα και νύχτα

Το Σύμπαν να στολίζει με φως.

Αλλά όμως, ο άγγελος τής βαθύτερης σκοτεινιάς

Της πιο μαύρης μοίρας έχει ρίξει τη σκιά

Πέρα για πέρα στων ανθρώπων τις καρδιές και τα μυαλά,

Τ’ όνομά του Θάνατος: ο ωχρός τού πόνου ιερέας.

Στον κόσμο αυτό, σαν μακρινά εκσφενδονισμένο δόρυ,

Απ’ την αγάπη ο άνθρωπος ωθείται ή της αμφιβολίας τη λαχτάρα•

Τα ασθενικά του μάτια ανοίγει και κραυγάζει,

Ούτε που ξέρει πως το τέλος του (στη ζωή αυτή) είναι να πεθάνει!

Από σάρκες και κόκαλα φυλακισμένη

Η ψυχή μένει ξέχωρη και μοναχική•

Για λίγο μόνο, μεταξύ απόλαυσης και πόνου φτερουγίζει

Και, σαν κερί που η φλόγα του τρεμοπαίζει, στο τίποτα ξαναγυρνά.

Κι από πού έρχεται κάποιος και πού αυτός πηγαίνει,

Κανείς δεν απαντά γιατί κανείς δεν ξέρει.

Όπως μια ανάσα, σε αγωνία, για μια στιγμή φυσά

Και πάει και χάνεται από δω στο ομιχλώδες.

Και του άνθους τ’ άρωμα τού ευωδιαστού τριαντάφυλλου

Που στις αισθήσεις μας αρέσει όταν ο καλοκαιρινός φυσάει αέρας,

Λιγότερο είν’ εφήμερο και φευγαλέο απ΄ αυτό που λέμε ζωή,

Που εκπορεύτηκε απ’ τη σκοτεινιά κι επιζεί αλλά στον αλληλοσπαραγμό.

The Agnostic

Says the Agnostic: "It may be so

Across the sky God sets his bow

Of promise, and each day and night

Gems the Universe with light.

But yet the angel of the darker gloom

Has cast the shadow of a deeper doom

Athwart the human heart and brain,

Whose name is Death, pale priest of pain.

Into this world, like a far flung lance,

Man is thrust by love, or lust perchance;

Opens his feeble eyes and utters a cry,

Nor knows that his end here is to die!

Within its prison of flesh and bone

The soul dwells apart and alone;

Flutters for a brief span 'twixt pleasure and pain,

And, like the snuffed candle, goes out again.

And whence he comes and whither he goes,

Nobody answers—for nobody knows.

Like a breath for a moment he blows in suspense,

And is gone and forgotten in the shadowy hence.

And the scent of the flower of the sweet-smelling rose

That pleases our senses when the summer wind blows,

Is less transient and fleeting than the thing we call life,

That is born out of darkness and survives but by strife.

Πηγή: theanarchistlibrary.org.