On this long storm the Rainbow rose [Emily Dickinson]

Ενώ κρατούσε, η μακριά καταιγίδα αυτή, το Ουράνιο Τόξο φάνηκε –

Ενώ το πρωινό είχε προχωρήσει – ο ήλιος –

Τα Σύννεφα – σα ράθυμοι Ελέφαντες –

Οι Ορίζοντες – στρυμωγμένοι –

Τα Πουλιά χαμογελώντας σηκωθήκαν, στις φωλιές τους –

Οι θύελλες – πράγματι – περάσαν –

Αλίμονο, πόσο απρόσεκτα τα μάτια ήτανε –

Σε ποιαν το καλοκαίρι έλαμψε!

Η σιωπηλή τού θανάτου απάθεια –

Χωρίς ξημέρωμα – να σηκωθεί μπορεί –

Οι αργές – του Αρχάγγελου συλλαβές

Να την ξυπνήσουνε πρέπει! 

 

On this long storm the Rainbow rose –

On this late morn –  the sun –

The Clouds –  like listless Elephants –

Horizons –  straggled down –

The Birds rose smiling, in their nests –

The gales –  indeed –  were done –

Alas, how heedless were the eyes –

On whom the summer shone!

The quiet nonchalance of death –

No Daybreak –  can bestir –

The slow –  Archangel's syllables

Must awaken her!

194