All hushed and still within the house;
Without, all wind and driving rain;
But something whispers to my mind,
Wrought up in rain and wailing wind:
Never again? Why not again? Never again;
Memory has power as well as wind.
But the hearts that once adored me
Have long forgot their vow;
And the friends that mustered round me,
Have all forsaken now.
'T was in a dream revealed to me,
But not a dream of sleep;
A dream of watchful agony,
Of guilt that would not weep.
Ακίνητα όλα και σιωπηλά μέσα στο σπίτι·
Χωρίς ανέμους ισχυρούς και δυνατή βροχή·
Αλλά κάτι στο μυαλό μου ψιθυρίζει,
Στη βροχή καρφωμένο και στο θρηνητικό αγέρα:
Ποτέ ξανά; Γιατί όχι πάλι; Ποτέ ξανά·
Η δύναμη τής μνήμης τού ανέμου μοιάζει.
Αλλά οι καρδιές που με λατρέψαν κάποτε
Από καιρό τούς όρκους τους ξεχάσαν·
Κι οι φίλοι που γύρω μου σα σμάρι,
Μ’ έχουνε τώρα απαρνηθεί.
Σ’ όνειρο μού φανερώθηκε·
Αλλά καθώς κοιμόμουν όχι·
Σ’ όνειρο άγρυπνης αγωνίας,
Από τύψεις που σε δάκρυα δεν ξεσπούν.
Πηγή: Emily Bronte - The Complete Works - Vol.1 Poems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου