LXVI
The songs we fashion from our new delight
Are echoes. When the first of men sang out,
He shuddered, hearing not alone the shout
Of hills but of the peoples in the night.
Τα τραγούδια που φτιάχνουμε απ' τις καινούργιες μας χαρές
Είναι αντίλαλοι. Όταν ο πρώτος άνθρωπος τραγούδησε,
Ρίγησε, ακούγοντας όχι μόνον την κραυγή
Των λόφων αλλά και των λαών τη νύχτα.
LXVII
And all the marvels that our eyes behold
Are pictures. There has happened some event
For each of them, and this they represent –
Our lives are like a tale that has been told.
Και όλα τα φαινόμενα που τα μάτια μας αντικρύζουν
Είναι εικόνες. Κάποιο γεγονός σχετίζεται
Με το καθένα από αυτά, και αυτό αναπαριστούν –
Οι ζωές μας είναι σαν μια ιστορία που έχει ειπωθεί.
LXVIII
There is a palace, and the ruined wall
Divides the sand, a very home of tears,
And where love whispered of a thousand years
The silken-footed caterpillars crawl.
Υπάρχει ένα παλάτι, και ο κατεστραμμένος τοίχος
Χωρίζει την άμμο, ένα σπίτι δακρύων ακριβώς,
Και κει που η αγάπη ψιθύριζε για χίλια χρόνια
Οι κάμπιες σέρνονται με τα μεταξωτά τους πόδια.
LXIX
And where the Prince commanded, now the shriek
Of wind is flying through the court of state:
"Here," it proclaims, "there dwelt a potentate
Who could not hear the sobbing of the weak."
Και κει που διέταζε ο Πρίγκιπας, τώρα τα ουρλιαχτά
του ανέμου φυσούν απ’ τo παλάτι τού κράτους μέσα:
«Εδώ», διακηρύσσει, «κατοικούσε ένας ηγεμόνας
που δεν μπορούσε να ακούσει τ’ αναφιλητά των αδύναμων.»
LXX
Beneath our palaces the cornerstone
Is quaking. What of noble we possess,
In love or courage or in tenderness,
Can rise from our infirmities alone.
Κάτω απ’ τα παλάτια μας ο ακρογωνιαίος λίθος
Σείεται. Ό,τι ευγενές έχουμε,
Στην αγάπη ή στο θάρρος ή στην τρυφερότητα,
Μόνον απ’ τις αδυναμίες μας μπορεί ν' ανατείλει.
Πηγή: gutenberg.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου