The first Day's Night had come [Emily Dickinson]

Η πρώτη Μέρα τής Νύχτας είχε έρθει –

Και ήμουν ευγνώμων που κάτι

Τόσο τρομερό – είχα υπομείνει –

Είπα στην Ψυχή μου να τραγουδήσει –

Είπε πως οι Χορδές της είχανε σπάσει –

Το Τόξο της – στα Συστατικά του Σωματίδια είχε διασπαστεί –

Κι έτσι για να τη γιάνω – μου ‘δωσε δουλειά

Μέχρι κάποιο άλλο Πρωινό –

Και μετά – μια Μέρα τόσο τεράστια

Όσο η Χθεσινή παρόμοια,

Τον τρόμο της ξεδίπλωσε στο πρόσωπό μου –

Μέχρι που μου μπλόκαρε τα μάτια –

Ο Εγκέφαλός μου – άρχισε να γελά –

Μουρμούριζα – σαν ανόητη –

Και παρόλο που ‘ναι χρόνια πίσω – η Μέρα εκείνη –

Ο Εγκέφαλός μου συνεχίζει να γελά – ακόμα.

Και Κάτι περίεργο υπάρχει – μέσα –

Αυτό το άτομο που ήμουν –

Και τώρα Αυτό – τα νιώθω άλλα –

Μήπως είναι Τρέλα – αυτό;

The first Day's Night had come –

And grateful that a thing

So terrible – had been endured –

I told my Soul to sing –

She said her Strings were snapt –

Her Bow – to Atoms blown –

And so to mend her – gave me work

Until another Morn –

And then – a Day as huge

As Yesterdays in pairs,

Unrolled its horror in my face –

Until it blocked my eyes –

My Brain – begun to laugh –

I mumbled – like a fool –

And tho' 'tis Years ago – that Day –

My Brain keeps giggling – still.

And Something's odd – within –

That person that I was –

And this One – do not feel the same –

Could it be Madness – this?

410