Spleen
Βαριά σκεπάζει καταχνιά τα δάση, τα κιτρινισμένα
Κ’ εμείς καθόμαστε αγκαλιά στα φύλλα τα πεσμένα
Κι’ όλο το δάσος αδειανή λήκυθος μυροφόρα
Σε μύρα ξεθυμαίνεται θαμπά και λιγωμένα
Και να στα τόσα ονείρατα τα λιποθυμισμένα
- Μελαγχολίας σύγνεφα - πλακώνουν τα κοράκια τώρα.
Που από λαχτάρα μέθυσαν και μαύρη επιθυμία
Που ένα κουφάρι θάβρισκαν στα μύρα του θανάτου
Και τώρα που δεν τόβρηκαν μέσα στα χώματά του
Με τις φωνές τις άγριες ξερνούν απελπισιά.
Κι όλα σωπαίνουνε βουβά στην τόση απελπισιά τους
Μόνο απαντούν οι αντίλαλοι βραχνοί σαν κόρακες
Μόνο απαντούν στα βάθη μας θαμπές αμφιβολίες
Σα μυστικά θυμιάματα στους άγνωστους θανάτους.
Πηγή: Ο Νουμάς -Τεύχος 53 (1903)
 |
Spleen
Βαριά σκεπάζει καταχνιά τα δάση, τα κιτρινισμένα
Κ’ εμείς καθόμαστε αγκαλιά στα φύλλα τα πεσμένα
Κι’ όλο το δάσος αδειανή λήκυθος μυροφόρα
Σε μύρα ξεθυμαίνεται θαμπά και λιγωμένα
Και να στα τόσα ονείρατα τα λιποθυμισμένα
- Μελαγχολίας σύγνεφα - πλακώνουν τα κοράκια τώρα.
Που από λαχτάρα μέθυσαν και μαύρη επιθυμία
Που ένα κουφάρι θάβρισκαν στα μύρα του θανάτου
Και τώρα που δεν τόβρηκαν μέσα στα χώματά του
Με τις φωνές τις άγριες ξερνούν απελπισιά.
Κι όλα σωπαίνουνε βουβά στην τόση απελπισιά τους
Μόνο απαντούν οι αντίλαλοι βραχνοί σαν κόρακες
Μόνο απαντούν στα βάθη μας θαμπές αμφιβολίες
Σα μυστικά θυμιάματα στους άγνωστους θανάτους.
Πηγή: Ο Νουμάς -Τεύχος 53 (1903)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου