Ο Αγαπημένος μας [Ελένη Κοφτερού]

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΣ 

Τον αγαπούσαμε κι οι δυο. Ήταν τόσο αξιαγάπητος εξάλλου! Όλοι το έλεγαν αυτό. Ας μην κάνουμε τον κόπο να περιγράψουμε τα προτερήματά του την εξυπνάδα και την τρυφερότητα που τρεφόταν μες στα μάτια του και ζούσε την διαρκή εφηβεία της στα χέρια του. Εμείς δεν αγαπούσαμε τα προφανή όπως όλοι οι άλλοι, εμείς αγαπούσαμε τα ελαττώματά του, μια νευρικότητα που ξεσπούσε σε φλυαρία και μια θλίψη που ντυνόταν άλλοτε χαμόγελα, έπειτα γέλια και κάποτε κάποτε ανεμελιά. Του τηλεφωνήσαμε στο κινητό και του είπαμε δήθεν αδιάφορα ότι πίνουμε ένα ποτό, αν θέλει να έρθει, αν δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει. Θα δω, απάντησε, αν δεν καθίσω να δω τον αγώνα της Εθνικής, θα έρθω. Λυπηθήκαμε φυσικά, αφού ξέραμε πόσο αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Δεν θα έρθει, ανακοινώσαμε συνωμοτικά η μια στην άλλη. Δεν πειράζει, θα περάσουμε όμορφα και χωρίς αυτόν είπαμε ψέματα η μια στην άλλη. Πίνοντας με γρήγορες γουλιές τα μοχίτο μας (τρομάρα μας τα μοχίτο μας έλειπαν, δεν κοιτούσαμε τα χάλια μας) αρχίσαμε να μιλάμε για ταξίδια (αυτή δηλαδή, εγώ υστερώ πολύ σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) για τα παιδιά μας, για ποιήματα και για έρωτες παλιούς και ξεψυχισμένους, από χρόνια θαμμένους με όλες τις τιμές, αλλά εύκολα ανασυρόμενους για κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Κι αν έρθει, ρώτησα εγώ πού θα καθίσει; Ξέχασα να αναφέρω ότι στο μπαρ καθόμαστε η μια απέναντι απ’ την άλλη και δίπλα μας οι τεράστιες παραγεμισμένες με άχρηστα πράγματα τσάντες μας. Ξέρω γω, απάντησε εκείνη αιφνιδιασμένη. Αν καθίσει δίπλα σε μένα, σημαίνει ότι θέλει εσένα της είπα απευθυνόμενη κατευθείαν στα απορημένα μεγάλα -κατά κοινή ομολογία πανέμορφα- μάτια της. Κι αν καθίσει δίπλα σε μένα , σημαίνει ότι θέλει εσένα; Ναι απάντησα με μια σιγουριά που δεν ήξερα από πού την αντλούσα. Σε ποια περιοδικά φθηνής ψυχολογίας τα διάβασες αυτά με ρώτησε. Κατ’ αρχήν καλή μου, ξέρεις καλά ότι δεν διαβάζω τέτοια περιοδικά και κατά τέλος δεν διαβάζω ψυχολογία γενικώς, της απάντησα με στόμφο συνεχίζοντας την ανάλυση της θεωρίας μου: μα θέλει και ρώτημα; όποια αγαπά θα θέλει να την κοιτάζει κι έτσι θα καθίσει απέναντί της. Και γιατί να μην καθίσει δίπλα της, να ποντάρει σ’ ένα τυχαίο άγγιγμα, σε μια λέξη στο αυτί; συνέχισε σαστισμένη.

Εκείνος ήρθε τελικά γεμίζοντας μας χαρά και αλαζονική ευδαιμονία νίκης απέναντι σε μια ολόκληρη εθνική ομάδα. Έντεκα διάσημους καλοπληρωμένους παίκτες, χώρια αυτούς που κάθονταν στον πάγκο, μην μιλήσουμε για αδρεναλίνες και τα συναφή, τα είχε παρατήσει για χάρη μας! 

Κάθισε δίπλα της κι εγώ τον κοίταζα με την ησυχία μου, ψιθυρίζοντας βουβά με το βλέμμα μου (χαμηλωμένο φυσικά) πόσο τον αγαπώ. Ήταν θλιμμένος παρόλα τα συμπτώματα χαράς που είχε. Μιλήσαμε πάλι για ταξίδια, για τα παιδιά μας και για ποιήματα κι εγώ φυσικά όπως και η απέναντι μου ονειρευόμασταν φιλιά χάδια γλυκόλογα και ένδοξα «σ’ αγαπώ» . Σε λίγο άρχισα να αμφιβάλλω για τη θεωρία μου, γιατί όλο και την πλησίαζε, όλο και κάτι ψιθυρίσματα της χάριζε στο όμορφο δεξί αυτί της. Έσκαγα απ’ τη ζήλια μου αλλά έδειχνα πολύ άνετη. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να πάρω την ήττα μου παραμάσχαλα μαζί με την τεράστια τσάντα, να προφασιστώ πονοκέφαλο και να φύγω, εκείνος με μια γρήγορη αναπάντεχη κίνηση ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Γιατί άλλαξες θέση; τον ρώτησα. Φυσούσε από εκεί και φοβήθηκα μην κρυώσω πήρα την απάντηση μαζί με χαμόγελο. (Αχ το λάτρευα το χαμόγελό του! )

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα κι έτσι η απέναντι τον χάιδευε με το βλέμμα της κι εγώ κέρδισα μερικά γελάκια και ψιθυρίσματα στο αυτί γιατί αρχίσαμε να παίζουμε ένα παιχνίδι με λέξεις. 

Ήπιαμε κι άλλο μοχίτο, ζαλιστήκαμε λίγο κι αυτός χαιρόταν την αμηχανία μας, επιβεβαίωνε την γοητεία του. Πριν φύγει μας είπε: «Κορίτσια πάντα χαίρομαι την παρέα σας! Ευτυχώς που με πήρατε γιατί χάλασε η τηλεόραση, ξεσυντονίστηκαν τα κανάλια κι ήταν αδύνατον να δούμε τον αγώνα…»

Η σφαίρα μοιράστηκε στα δυο και μας βρήκε φυσικά και τις δυο, στο μέρος της καρδιάς. Την άλλη μέρα φορέσαμε τα τσιμπιδάκια από ξεχασμένη βόμβα, αγορασμένα από  το πολεμικό μουσείο και πήγαμε στις δουλειές μας με το μυαλό μας κολλημένο σ’ αυτόν. Την αγάπη μας αλώβητη απ’ τις νάρκες των λέξεων...