Για το Φώτη.

[πρώην ΣΣ. Κορίνθου, 10.08.2014 08.59]

Για το Φώτη.

Λέω Φώτης γιατί Φώτη νομίζω πως τον λένε. Αλλά κι έτσι να μην είναι το Φώτης ως εύηχο δισύλλαβο καλό είναι και πουλάει για οικείο. Ο Φώτης λοιπόν από μικρός ήθελε, αλλά δεν το ‘λεγε, να γίνει μηχανοδηγός τρένων. Μηχανοδηγός μεν αλλά ίσος μεταξύ ίσων επιβαινόντων. Μεγαλώνοντας όλο και το πάλευε, αλλά δεν το ‘λεγε, και κάθε φορά που περνούσε μπρος απ’ τον καθρέφτη - εννοείται πως πρόσεχε να μην τον βλέπει κανένας - στεκόταν επί ώρες δίνοντας συμβουλές κι εντολές καθώς φαντασιωνόταν εαυτόν μηχανοδηγό. Το τρένο, το πώς θα ‘ταν δηλαδή, δεν τον απασχολούσε. Αυτός παντού θα κατάφερνε να χωρέσει! Εξάλλου με το μελαγχολικό αλλά και αποφασιστικό βλέμμα που του ‘χανε δώσει να φοράει στο βεστιάριο για τους ρόλους που τον θέλανε σε συνδυασμό με την αποδεδειγμένη ρητορική του αναλυτική δεινότητα στην παρουσίαση πραγμάτων που δεν είναι έτσι θα μπορούσε στα σίγουρα να μιλάει πειστικά για ώρες για τη μακέτα τους - που μόνο μακέτα μπορεί να ‘ναι. Αυτής του τελευταίου επιτεύγματος της καπιταλιστικής οικονομίας: της ελληνικής καπιταλιστικής αναπτυξιακής υπερταχείας. Αυτής  που θα διατρέχει καλπάζοντας τη χερσόνησο του Αίμου, τις πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης και τη Ρηνανία για να φτάνει στις Βρυξέλλες και τούμπαλιν. Ήταν καλός ηθοποιός. Τόσο καλός που θα έπειθε ότι πιστεύει ακράδαντα τα λεγόμενά του. Έτσι έγινε και αντιπροχθές όταν, απ’ τη χώρα του απέραντου νεκροταφείου, οι φωνές των υπόλοιπων βαστάζων νεκροκασών που ψάχνανε γι’ αριστερό βαστάζο, τον γδύσανε απ’ την ονειρική στολή του μηχανοδηγού καλώντας τον και πάλι να συνδράμει το έργο τους ως αν ίσος δήμιος μεταξύ ίσων. Αλλά τούτη τη φορά με τα παπούτσια του πρώτου ίσου μεταξύ των ίσων.