Ελένη Κοφτερού - Δυο Ποιήματα

Κατοικίδιος Φόβος

Παρόλο που τις θάλασσες 
φοβόμουν
στα πλοία λαχταρούσα 
να κρατάω το τιμόνι.
(Αδύνατον όπως καταλαβαίνετε
έτσι το φόβο 
μοναχά κρατούσα)
συνήθισε και έμεινε μαζί μου στη στεριά 
σαν κατοικίδιο εξημερωμένο
αστειευόμενος 
καμιά φορά 
βγάζει τα νύχια του 
για να τρομάξει τις λέξεις 
που σαν άμπωτη 
τραβιούνται στο χαρτί
κι αυτές οι άμοιρες
πεθαίνουν από συγκοπή
"στερούνται χιούμορ" 
αποφαίνονται οι γνωστοί...



Βελόνας Βεβαιότητες

Αυτό το μικροσκοπικό κεντρί
το δίχως δηλητήριο
που δένει μʼ όρκους άδολης στοργής
εγγόνια μακρινά μεταξοσκώληκα
και βαμβακιού τους λειασμένους απογόνους
Κοιτάξτε πώς ακκίζεται!
το πρώτο γάλα στα χρωματιστά κουμπιά καθώς χαρίζει
εξαίσια βεβαιότητα «που κρέμεται από μια κλωστή» 
τους στερεώνει
μοίρα τραχιά ή μεταξένια
άραγε ποιος γνωρίζει;
Κι όλο κεντά δική της
μιαν «Οδύσσεια»
επάνω σε καμβάδες ξεπεσμένους
υφάσματα ορφανά.
Για ένα μόνο είναι βέβαιη.
Ποτέ της «δούρεια δαχτυλήθρα»
δε θα προσκυνήσει
είναι ηδονή ανείπωτη
να νιώθει τις σταγόνες
κόκκινες ζεστές 
καθώς υπενθυμίζουν στους ανθρώπους
πως δεν είναι παρά 
ισχνές αιμάτινες κλωστές 
στο εργόχειρο της γης
κι όλο φοβούνται 
μην τυχόν βρεθεί κανένα 
ψαλιδάκι ξεχασμένο
στα χέρια ανήλικων αγγέλων...