Ποιητική

[Χαλάνδρι, 10.11.2014, 13.09]

Τις ανέκαθεν εποχές των θερισμών, των στο όνομα κάποιων από τα χρώματα, των επιλεγμένων από τους υβριστές: τους αυτοανακηρυγμένους σχεδιαστές της ζωής, αυτούς  που τους ματώσανε, τους πετσοκόψανε και τους στοιβάξανε, αυτούς  που ενώ περιμένανε να καούν ακούγοντας κραυγές, μυρίζοντας καμένες σάρκες ανθρώπων και βλέποντας στάχτες κομματιασμένων συντρόφων τους, μπορέσανε, γιατί για κάποιο "καπρίτσιο της τύχης" που ποτέ δεν απουσιάζει! βγήκαν από το σχεδιασμό, να αρθρώσουνε ή να μεταφέρουνε λέξεις, μα γιατί άλλο θα φύονταν ο λόγος; Γιατί άλλο από τις χαμένες ζωές και τις αλλοιωμένες ψυχές που στοιβαχτήκανε κομματιασμένες άδικα; 

Φυσικά, ακόμη κι όταν (το) φωνάζουνε, οι λογιστές των λέξεων μιλούνε για κατακτήσεις και πρωτοπορίες μικρών κλειστών συνόλων λέξεων και ανθρώπων αποκομμένων από το εν γίγνεσθαι είναι. Όπως ο Ronald και η Margaret που το 80 φτιάξανε το χρήμα να λογοδοτεί μονάχα στον εαυτό του και τριάντα πέντε χρόνια τώρα χτίζονται πιο βαθιά και πιο πλατιά τα τείχη της βαρβαρότητας.