Χρήστος Ι. Βατουσιος - ''Μια γνωριμια - Tο μυστικό''

Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το ενενηκοστό ένατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, το θεατρικό έργο: "Μια Γνωριμία - Το Μυστικό" του Χρήστου Ι. Βατούσιου.

Οι δυο μεγάλες εποχές των ανθρωπότητας.

Η εκδοτική σειρά Εν Καινώ των 24 Γραμμάτων προχωρεί, έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα στην έκδοση ενός θεατρικού έργου. Η δυσκολία του συγκεκριμένου είδους, η προοπτική της αναγωγής του σε παράσταση που μόνον ενδεχόμενο δεν αποτελεί εν μέσω του μαινόμενου, γηραιού ρεπερτορίου, οι περιοριστικοί κανόνες της συγγραφής που καθιστούν απαιτητική την ολοκλήρωση ενός θεατρικού έργου συνιστούν μερικούς μόνο απ΄τους λόγους για την γενική ανομβρία σε νέα, θεατρικά κείμενα. Αν συνυπολογίσει κανείς την επίκαιρη, εκδοτική τάση που δεν αναγνωρίζει στοιχεία κερδοφορίας στην έκδοση και τη δημοσιοποίηση θεατρικών κειμένων τότε μπορεί να συμπεράνει με ευκολία τους λόγους για την διακριτική αποστροφή των εκδοτικών οίκων απέναντι στα θεατρικά κείμενα νέων δημιουργών. Σε μια πόλη, όπως η Αθήνα, με τόσες σκηνές και τέτοιο παρελθόν θα περίμενε κανείς μια διαρκή ανανέωση του θεατρικού υλικού, πάνω στο οποίο στηρίζεται η εν λόγω παραγωγή. Το θέατρο και η ποίηση προφανώς δεν αφορούν καιρούς δίχως οράματα και έτσι μπορεί άφοβα ο Χρήστος Βατούσιος να ελπίζει πως το υλικό του θ΄ απομείνει ανεξιχνίαστο απ΄ τις παραλλαγές και τις θεατρολογικές επεμβάσεις, διατηρώντας την ένταση και τη δυναμική της πλοκής και των προσώπων του. Η συγγραφή των θεατρικών έργων αποτελεί για την εποχή μας μια συμβολική κιβωτό της θεατρικής παράδοσης του μέλλοντος. Ο Χρήστος Βατούσιος παραχωρεί το υλικό του στο Εν Καινώ αλλά και σ΄ εκείνο το συσσωρευμένο κόπο της λογοτεχνικής δημιουργίας μέσα από την οποία ευελπιστούμε πως θα συμβεί η αναμόρφωση του ελληνικού, θεατρικού ρεπερτορίου, επιτρέποντας στη Σάρα Καίην και στους ψυχογράφους της νέας χιλιετίας να καταθέσουν επιτέλους τον παλμό μιας ολόκληρης εποχής και τις διακριτικές επιρροές τους.

Το έργο που δημοσιεύεται σήμερα απ΄ τις εκδόσεις των 24 Γραμμάτων περιλαμβάνει τρεις πράξεις με διαβαθμισμένη ένταση, ψυχολογικές διακυμάνσεις, καθώς και την εφιαλτική μεταφυσική της εποχής που μαίνεται εκεί έξω σ΄ εξωφρενικούς ρυθμούς. Ο περιορισμένος αριθμός των προσώπων, οι σκηνικοί περιορισμοί, ο δευτερεύων χαρακτήρας όλων των θεατρικών, τεχνικών λεπτομερειών άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη αρχικά και του θεατή σ΄ένα δεύτερο επίπεδο, πολύ πιο βαθύ και πλούσιο σε νοήματα που περιλαμβάνει ως πρωταρχικό του υλικό την ανθρώπινη ψυχή. Ο Χρήστος Βατούσιος, ακολουθώντας την παραδοσιακή συνταγή του ελληνικού δράματος αντλεί από την καθημερινότητα, επιβάλλει την αφαίρεση στο είδος της εμπειρίας και τους φορείς της προκειμένου να δημιουργήσει ένα γνήσιο και αυθεντικό έργο. Ίσως δε η μονοτονία της σκηνογραφίας, καθώς το έργο εξελίσσεται σ΄ ένα σύγχρονο διαμέρισμα μιας πόλης όπως η Αθήνα, ή το Λονδίνο και η Στοκχόλμη ισοδυναμούν με μια πετυχημένη κατεύθυνση του ενδιαφέροντος του κοινού στους ψυχολογικούς και ανθρωπιστικούς παράγοντες που διαμορφώνουν την πλοκή. Ο λιτός και καθημερινός λόγος, οι στιγματισμένοι άνθρωποι που συντηρούν τα περιθώρια και εκφέρουν μια σύγχρονη γλώσσα σ΄ αδιέξοδους χώρους μες στην ίδια αυτή πόλη που τους καθηλώνει, τους τρομοκρατεί και συνθέτει τελικά την ίδια τη μνήμη τους συνιστούν προσόντα του έργου. Ίσως αυτή η απλότητα να μην συνεπάγεται τον εμποτισμό της θεατρικής τέχνης με την ίδια την ποίηση, όμως ο Χρήστος Βατούσιος αναγνωρίζει το σημαδεμένο της προσωπείο στις ανθρώπινες επιλογές και σ΄ εκείνην την προϋπόθεση του θάρρους που αντιμάχεται την κατεστραμμένη μας φαντασία και προσδίδει μια άλλη διάσταση στην ελπίδα πέραν της θηριωδίας. Ο χαμηλός φωτισμός και η απαλή μουσική που συνοδεύουν την εξέλιξη του έργου μεταφέρουν την αισθητική των σύγχρονων, κλειστών χώρων με την αμείωτη ουδετερότητα που εντείνει τα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχολογίας, τονίζοντας στην περίπτωση του Βατούσιου τα ταραχώδη ψυχογραφήματα των καθημερινών ηρώων του.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του έργου και αναγνωρίζοντας τις πολύπλοκες, ψυχικές διακυμάνσεις που το χαρακτηρίζουν δεν μπορώ παρά να επικαλεστώ εκείνο τον θρυλικό πια αφορισμό του Ζαν Ζενέ. Πέρα των ανώνυμων εκείνων τοίχων που πληγώνουν τις καρδιές των ηρώων ολόκληρος ο κόσμος συνιστά ένα πορνείο δίχως τοίχους. Με παρόμοιες ιστορίες, με θρήνους για χαμένες ευκαιρίες και στιγματισμένους βίους το έργο αποκαλύπτει τη μόνη και αναλλοίωτη διάσταση ενός κόσμου που βαθαίνει ακόμη περισσότερο μες στο ρήγμα και την απελπισία, ανατρέφοντας τα παιδιά για τα ψεύδη και τους εικονικούς έρωτες. Ο Ίταλο Καλβίνο είχε πει πως το σώμα είναι βία και έτσι μπορεί κανείς να ιχνηλατήσει τις προσωπογραφίες των ηρώων που βιώνουν πρωτίστως μια βία σωματική. Μ΄ εγκυμοσύνες, θανάτους εμβρύων, σκληρές χειρονομίες και πολλή μοναξιά. Τόση ώστε θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως ήταν μάταια τα όνειρα και οι μεταμορφώσεις των βυθών απ΄ τα εφηβικά, τότε μάτια.

Διαβάζοντας το έργο του Χρήστου Βατούσιου που ισορροπεί ανάμεσα στην ανθρώπινη υπερβολή και τις αποχρώσεις των μικρών και των μεγάλων δραμάτων μιας ιστορίας που δεν καταγράφεται, θυμήθηκα και πάλι την ανεπίστρεπτη πορεία μας. Εκείνη που δεν γυρνά σε καμιά αθωότητα, μ΄ αποζητά διαρκώς τα παιχνίδια της Σφαγής, κατοχυρώνοντας την ανθρώπινη ιστορία σε δυο μεγάλες φάσεις. Προ και μετά της αγίας και καθολικής παιδικής κληρονομιάς μας που διασώζει κάτι ελάχιστο απ΄ αυτόν τον κόσμο και τα οράματά του.

Απόστολος Θηβαίος

Φαύλος Κύκλος (λίγα λόγια για το νέο θεατρικό έργο του Χρ. Βατούσιου) 

Η θεατρική γραφή είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να εστιάσει κανείς στην ουσία μιας ιστορίας. Πιθανόν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο να ήταν και ο πλέον δημοφιλής – αν όχι ο μοναδικός – τρόπος γραφής στην Αρχαία Ελλάδα. Αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τις περιγραφές ή το περιβάλλον, μπαίνοντας στην καρδιά και το βάθος του θέματος, το θεατρικό έργο δίνει συμπυκνωμένα τα νοήματα και αναδεικνύει κυρίως το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει.

Ο Χρήστος Βατούσιος λειτούργησε έτσι ακριβώς στην θεατρική γραφή του, ξεδιπλώνοντας με καθαρότητα τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τα μυστικά και τα ψέματα που βασανίζουν τις ζωές των ηρώων του.

Όσο κι αν « θάβονται» στην ανωνυμία των μεγάλων πόλεων, όσο κι αν κρύβονται σε μια απρόσωπη καθημερινότητα, τα μυστικά και τα ψέματα είναι σαν μαχαίρια που δημιουργούν τις μεγάλες, τις κρυφές κι ανομολόγητες πληγές μας. Κι είναι βέβαιον πως αυτές οι πληγές πονάνε – τόσο τον άνθρωπο που σημαδεύουν όσο και την κοινωνία του, που τις κουβαλάει, τις κάνει ολοένα και πιο οδυνηρές, ενώ παράλληλα τις αναπαράγει συνεχώς.

Σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται εξαιρετικά επιδερμικές κι ο έρωτας είναι πια απλά ένα προϊόν της αγοράς, φαντάζει εύκολο τα μυστικά να μείνουν για πάντα μυστικά και το ψέμα να σκεπαστεί από ένα απλό, ανθρώπινο όνειρο για μια «φυσιολογική» ζωή, που δεν θα την καθορίζει η μυστική πληγή και η κοινωνική υποκρισία. Φαντάζει εύκολο ακόμα και το να κρύψεις – ή να «πληρώσεις» – την ζωτική ανάγκη για αληθινή και βαθύτερη επικοινωνία, για σχέσεις αγάπης και αποδοχής, για κείνο το «μοίρασμα» που είναι και το μοναδικό βάλσαμο για τις πληγές της Ψυχής.

Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κρυφτούμε από τα προσωπικά μας μυστικά.

Η ίδια η ζωή, με τις θεόσταλτες ή τις διαβολικές «συμπτώσεις» της, θα τα φέρει στην επιφάνεια προκαλώντας να έρθουν στο φως. Να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λυτρώσουμε με οποιοδήποτε κόστος.

Ο ερχομός ενός ανθρώπου, η γέννηση ενός παιδιού, είναι πάντα ο καταλύτης.

Το «δημιούργημα» που μας δείχνει πως το θαύμα της ζωής μπορεί να συμβαίνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς να εξετάζει το πως και το γιατί.

Ο απόλυτος «από μηχανής Θεός».

Ένας «θεός» που από την ίδια την ανθρώπινη φύση του, θα σε βάλει μπροστά στην έννοια της «ευθύνης» – και που, ότι κι αν κάνεις, δεν γίνεται να τον κοροϊδέψεις, δεν γίνεται να του κρυφτείς… Δεν μπορείς….!

Με τρόπο αριστοτεχνικά απλό δίνει τα νοήματα στο έργο του ο Χρήστος Βατούσιος.

Αγγίζοντας διακριτικά την βαριά ευθύνη αλλά και την βαθιά αγάπη της μητέρας, που, ακόμα κι αν γίνεται ενοχλητική και τετριμμένη, έχει αναλάβει απόλυτα την όποια ενοχή απέναντι σ’ αυτόν τον «δικό της Θεό». Έχει την ανάγκη να τον προστατέψει από τα ίδια της τα μυστικά και τα ψέματα, ενώ παράλληλα, με την σοφία και την κατανόηση μιας «άλλης διάστασης», γνωρίζει πως αυτό δεν γίνεται και πως η μόνη λύτρωση είναι η αποδοχή και η συγνώμη.

Τα έντονα και απόλυτα συναισθήματα καθορίζουν τις ζωές των δύο νέων ανθρώπων, σκαλίζουν και ματώνουν τις πληγές που δημιούργησε το μυστικό και το ψέμα όπως το έζησαν οι ίδιοι σαν παιδιά.

Το γνωρίζουν, το αναγνωρίζουν και παρ’ όλ’ αυτά έχουν ανάγκη να «προσπαθήσουν». Είναι έτοιμοι να κάνουν ακριβώς τα ίδια «λάθη» διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο – προσδοκώντας να καταφέρουν να τον κλείσουν.

Είναι γεγονός πως η ελπίδα να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται, επιτέλους και κάποτε, οι «φαύλοι κύκλοι» που μαστίζουν την κοινωνία των ανθρώπων, πέφτει πάντα, σαν ευθύνη βαριά, στους ώμους της κάθε νέας γενιάς. Το ζητούμενο είναι αν αυτή η «νέα γενιά» θα καταφέρει να ξεπεράσει το προσωπικό της δράμα, τις αμαρτίες των γονέων και τον συναισθηματικό χείμαρρο που συνεπάγονται.

Αν θα καταφέρει να μην επιτρέψει, σε τίποτα από όλα αυτά, να καθορίσουν την ζωή – ή τον θάνατό της…

Ρένα Κατσάνη, 

Θεατρική συγγραφέας

και πρώην θεατρική παραγωγός

Αγοραίος έρως και εν κράτος πολιτισμός. 

Το έργο ”Μια γνωριμία – Το μυστικό” του Χρήστου Βατούσιου είναι το δεύτερο, μαζί με το “Ελλάς Hotel” της Ρένας Κατσάνη, θεατρικό έργο που εκδόθηκε στα πλαίσια της σειράς “εν καινώ”, του ηλεκτρονικού περιοδικού 24Γράμματα, πάνω στο διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο του αγοραίου έρωτα. Από την αρχή διευκρινίζουμε ότι μιλώντας για αγοραίο έρωτα δε μιλάμε και για εκπόρνευση που είναι κάτι πολύ γενικότερο και φυσικά τον περιλαμβάνει.

[Παρένθεση: Ο αγοραίος έρωτας, και ανεξάρτητα των συναισθηματικών καταστάσεων που σπάνια αλλά υπαρκτά μπορεί να φέρει, είναι η χρησιμοποίηση του σώματος κάποιου ατόμου (στη συντριπτική πλειοψηφία μιας γυναίκας) έναντι συγκεκριμένης αμοιβής, η οποία αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο του ατόμου αυτού (ή / ή και των ατόμων που το υποχρεώνουν) να δεχθεί να χρησιμοποιηθεί το σώμα του από ένα άλλο άτομο (στη συντριπτική πλειοψηφία ενός άντρα) για την εκτόνωση της ερωτικής επιθυμίας του δεύτερου.

Η εκπόρνευση πάλι αφορά κάθε ερωτική συνεύρεση, ακόμη και την υπό μορφής νόμιμου / κοινωνικά αποδεκτού καθεστώτος συμβίωση, όπου το ένα τουλάχιστον των ατόμων συμμετέχει ή ακόμη και αποδέχεται παθητικά να χρησιμοποιηθεί το σώμα του σε ερωτική πράξη αποσκοπώντας φανερά ή κρυφά σε άμεσο ή έμμεσο χρηματικό όφελος και μόνο. Ο αγοραίος έρωτας είναι μια πράξη εκπόρνευσης αλλά το αντίστροφο δεν ισχύει απαραίτητα.

Ο αγοραίος έρωτας μπορεί να είναι ένα μέρος της εκπόρνευσης αλλά σε όλες τις κοινωνίες ανά τον πλανήτη όπου εμφανίστηκαν, εμφανίστηκαν και εμφανίζονται αντάμα.]

Γιατί όμως εμφανίζονται; Και γιατί εμφανίζονται σε τέτοια έκταση (*) και σε τέτοιο βάθος χρόνου στην ιστορία του ανθρώπου; Γιατί το αυτονόητο δικαίωμα, αυτό της ερωτικής ικανοποίησης, σ’ έναν άνθρωπο γίνεται αντικείμενο εμπορίου και μάλιστα εξαιρετικά επικερδούς;

Το θέμα είναι τεράστιο και το παρόν κείμενο δεν σκοπεύει να παρά στο να καταθέσει ο γράφων κάποιες θέσεις του για το θέμα με αφορμή τα ανωτέρω βιβλία της σειράς “εν καινώ”. 

Σε πρώτη φάση ας αναζητήσουμε σε ποιες κοινωνίας το φαινόμενο (ή φαινόμενα) αυτό δεν υπήρχε. Λέμε “δεν υπήρχε” και όχι “δεν υπάρχει” διότι σήμερα δεν υπάρχει κράτος χωρίς το φαινόμενο του αγοραίου έρωτα και της πορνείας γενικότερα. Εξαιρούμε φυσικά τα φονταμενταλιστικά ισλαμικά κράτη και τη Βόρεια Κορέα όπου όποιο άτομο αναζητήσει τον αγοραίο έρωτα καταδικάζεται σε βίαιο θάνατο και επιπλέον, στα πρώτα, οι γυναίκες σε ηλικίες 12-14 χρονών υποχρεώνονται σε γάμους όπου αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα (ενίοτε έχοντας υποστεί κλειτοριδεκτομή για να διασφαλιστεί ο ρόλος τους: του αντικειμένου) κάθε χρήσης από τον άντρα που ούτε επέλεξαν ούτε καν είδαν (το γνώρισαν δεν ισχύει έτσι κι αλλιώς) πριν το γάμο. Εξαιρούμε δηλαδή τα κράτη όπου το άτομο ως άνθρωπος ολοκληρωτικά και απροκάλυπτα δεν υπάρχει για την εξουσία. 

Πηγαίνοντας προς τα πίσω στο χρόνο θα δούμε ότι τελικά το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται οπουδήποτε και οποτεδήποτε υπήρξε και υπάρχει κρατική εξουσία η οποία ασκούσε την εξουσία της στο όνομα κάποιου οικονομικού ή θρησκευτικού -ισμού ή και των δύο. Όπως διαπιστώνει, στο Ανατολικά της Εδέμ, ο John Steinbeck, μελετώντας τις ιστορίες των πόλεων που ίδρυαν οι έποικοι στην Αμερική, οι εκκλησίες και οι οίκοι ανοχής καταφτάνανε μαζί αμέσως μόλις οι νέες πόλεις αποκτούσαν μια σταθερή και αναπτυσσόμενη οικονομική (αγροτική προς όφελος της μεγάλης ιδιοκτησίας αρχικά και αργότερα ταξική καπιταλιστική ) δραστηριότητα.

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και γεννιέται ελεύθερος να αποφασίζει μόνος του με βάση το “αρέσει του” το πώς θα τραφεί (το οποίο δεν αφορά ποσότητες αλλά ελεύθερη επιλογή ειδών τροφής) και το πώς θα αναζητήσει την ερωτική του ικανοποίηση. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μορφών ζωής στον πλανήτη, και χωρίς να είναι το μοναδικό είδος που συμβαίνει αυτό, στον άνθρωπο η ερωτική πράξη δεν είναι μόνο για αναπαραγωγή. Το πλήθος των περιοχών του δέρματος που σχετίζονται με την ερωτική ικανοποίηση και η ανεξάρτητη γόνιμων ημερών της γυναίκας ερωτική διάθεση και ανταπόκριση σε αυτήν συνηγορούν σε αυτό χωρίς αμφισβήτηση. Η κρατική και πάντα ταξική εξουσία δεν θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο (πώς αλλιώς θα συντηρείται;) και προς τούτο θέτει περιορισμούς ακριβώς σε αυτά τα δύο που συνιστούν την ελευθερία του. Και όταν λέμε περιορισμούς δεν μιλάμε για τους ρητά εκπεφρασμένους, αλλά και για τους άλλους που δρουν ομοίως αποτελεσματικά ή και καλύτερα στη μάζα και τους επιβάλλουν έμμεσα, όπως τα σεξιστικά πρότυπα που προπαγανδίζουν τα ΜΜΕ και την ταξική άνοδο τα συναρτούν.

Οι περιορισμοί όμως, όντας αφύσικοι, έρχονται σε αντίθεση με τη φύση του και αυτό είναι ολέθριο για τον διαρκώς καταπιεζόμενο άνθρωπο. Έχοντας γνώση αυτού του αφύσικου, έρχεται η εξουσία και αφενός εκεί που κυριαρχεί ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός η γυναίκα, η οποία έχει πειστεί βίαια ότι μοναδικός σκοπός της είναι η μητρότητα και πως όλα αυτά διευκολύνουν αυτόν το μοναδικό της ρόλο, μετατρέπεται σε άβουλο αντικείμενο του άντρα αφέντη σκεπασμένο και καλυμμένο για να μην προκαλεί τρίτα πρόσωπα ενώ στα υπόλοιπα μέρη δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας οίκων ανοχής της απόκλισης από την κατεστημένη ηθική ώστε να αποφεύγονται οι εκρήξεις από την καταπίεση.

Αυτά όμως δεν γίνονται χωρίς συνέπειες στον άνθρωπο. Ο αγοραίος έρωτας, για να μείνουμε σε αυτόν, δεν είναι ανώδυνος ούτε για αμφότερους που τον αναζητούν (εκδιδόμενο άτομο – πελάτης) ούτε για το άμεσο περιβάλλον τους.

Αυτές ακριβώς τις συνέπειες πραγματεύονται εξαιρετικά επιτυχημένα και πειστικά τα δύο αυτά θεατρικά έργα, κινούμενα φυσικά το καθένα στο δικό του δρόμο και αντανακλώντας το μεν έργο της Ρένας Κατσάνη μια αισιόδοξη άποψη για την εξέλιξη των πραγμάτων, όπου βέβαια η μεταβολή της κοινωνίας δεν αναφέρεται ρητά αλλά η ανάγκη αυτοδιάθεσης και συνειδητοποίησης των ατόμων για να ξεπεραστεί ο αγοραίος έρωτας (άρα και η πορνεία γενικότερα αφού πάνε αντάμα) με τις συνέπειές του την υπονοεί, διότι αλλιώς δεν μπορεί τίποτα να αλλάξει, ενώ αντίθετα αυτό του Χρήστου Βατούσιου μια απαισιόδοξη συνολική άποψη όπου τα άτομα συντρίβονται ανεπίστρεπτα υπό το βάρος των συνεπειών της αφύσικης αυτής κατάστασης σε μια κοινωνία όπου το φαινόμενο θα συντηρείται μαζί της.

(*) Ενδεικτικά στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, κοιτώντας το κυρίαρχο φαινόμενο, οι γυναίκες που αναζητούν να βιοποριστούν μέσω του αγοραίου έρωτα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις υπό το κράτος βίας και εκβιασμών, ανέρχονται σε 25.000 περίπου. Το νούμερο αυτό οδηγεί σε συντριπτικά για την έκταση του φαινομένου συμπεράσματα. Στη χώρα μας των ούτε 11 εκατομμυρίων ανθρώπων οι άντρες ηλικίας άνω των 15 ετών δεν ξεπερνούν τα 4,5 εκατομμύρια. Αν υποθέσουμε ότι κάθε μια από τις 25.000 εκδιδόμενες αναζητά τις μισές μέρες κάθε μήνα πελάτη και πως τις ημέρες αυτές συνευρίσκεται με 10 πελάτες (τα νούμερα είναι πολύ συγκρατημένα), τότε διαπιστώνουμε ότι αντιστοιχούν 3.750.000 επισκέψεις πελατών σε γυναίκες του αγοραίου έρωτα κάθε μήνα! Κι επειδή το πιθανότερο είναι πως δεν υπάρχουν κάποιοι λίγοι που ξημεροβραδιάζονται στους χώρους του αγοραίου έρωτα, αλλά πολλοί που αναζητούν εκεί σε τακτή ή μη βάση ερωτικές εκτονώσεις διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο αφορά μάλλον πολύ μεγάλα ποσοστά αντρών. Τόσο μεγάλα που απαγορεύουν την επί προσωπικού στοχοποίηση, εκτός αν εθελοτυφλούμε μιλώντας για άντρες = γουρούνια και αλλοδαπές ή ημεδαπές γυναίκες που είναι στο αίμα τους να εκδίδονται ανεξάρτητα της οικονομικής κατάστασης που τους οδήγησε σε αυτή την επιλογή ή σε αυτούς που τις υποχρεώνουν να εκδίδονται, αγνοώντας τα ιδεολογικά και ταξικά αίτια του φαινομένου.

Γιώργος Πρίμπας

Μια “γνωριμία” με τα  σκοτάδια της ψυχής  μας, η νέα πρόταση του Χρ. Βατούσιου.

Το 99ο βιβλίο των ηλ. εκδόσεων 24grammata.com είναι το θεατρικό “Μια γνωριμία – Το μυστικό” του Χρήστου Βατούσιου, τον οποίο και υποδεχόμαστε στις εκδόσεις μας.

Ο Χρήστος Βατούσιος, προσωπικός φίλος και τακτικός συνεργάτης του 24grammata.com, δεν είναι ένας περιστασιακός επισκέπτης των Γραμμάτων. Δεν ασχολείται με τα Ωραία Γράμματα από περιέργεια αλλά από καθημερινή ανάγκη. Έχει, ήδη, εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Πεζά και τροχοφόρα”, 2009, “Ρημάτων Τύχη”, 2011, “Νόμιμη Μοίρα”, 2014 καθώς και το Θεατρικό έργο “Η ζωή του Δημήτρη”, 2012, όλα τα προαναφερθέντα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Το “Μια γνωριμία – Το μυστικό” είναι το παρθενικό του εκδοτικό ταξίδι στο 24grammata.com και προσπαθεί να γνωρίσει την τύχη του έργου του στην εποχή του διαδικτύου

Με το “Μια γνωριμία – Το μυστικό” ο Βατούσιος οδηγεί τους θεατές σε εσωτερικές αναζητήσεις. Προσπαθεί να ξετυλίξει τις χιλιάδες εκείνες κλωστούλες που συναποτελούν τον εσωτερικό ιστό της ύπαρξης μας. Ένα έργο-καθρέφτης της μοναξιά μας, μια οδυνηρή καταγραφή της ερημιάς μας (απόσπασμα από το έργο: “Η ζωή, μου έλεγε, είναι ένα τετράδιο που, εάν το γράψεις μόνος σου, δε θα το διαβάσει κανένας”).

Ασχολείται, για άλλη μια φορά, με τον Άνθρωπο, όχι, όμως, με το μάτι του “κοινωνιολόγου” αλλά με το μάτι του Καλλιτέχνη, που αναζητά τη Λύτρωση. Δεν προσπαθεί να συγκαλύψει, ούτε να εξωραΐσει τίποτα. Έχει βαθιά συναίσθηση της τραγικότητας της ζωής και αναζητά τη Λύτρωση, τη δική του αλλά και των θεατών “δι’ ελέου και φόβου”. Αυτή τη Λύτρωση, έννοια συνυφασμένη με την Τέχνη, είναι μόνιμη εμμονή του Βατούσιου σε όλα τα έργα του. Αναζητά με παιδική αφέλεια τους Ανθρώπινους Φόβους του, όχι για να τις “θεραπεύσει” αλλά απλά για να τους υποδείξει. Γι αυτό και η Τέχνη του Βατούσιου είναι εξόχως αποκαλυπτική.

Το “Μια γνωριμία – Το μυστικό” είναι ένα δύσκολο έργο, μια γόνιμη πρόκληση και για τον αναγνώστη αλλά κυρίως για τον θεατή. Χάνεται στο λαβύρινθο των οικογενειακών σχέσεων, τις σχέσεις του ανθρώπου με τους γονείς και ιδίως με τη μητέρα. Ο ρόλος της μητέρας, αν και σκηνικά απούσα, είναι ηγεμονικός σε τούτο το έργο. Εξίσου σημαντικός είναι και ο ρόλος του παιδιού (δε μιλώ για μας/ μιλώ για τα παιδιά μας, αναφέρει στην ποιητική του συλλογή “Νόμιμη Μοίρα”. Παιδιά, γονείς, χαοτική εφηβεία αλλά και απωθημένα ενηλίκων ξεδιπλώνονται στη σκηνή σε μια ταξινομημένη σύγκρουση. Ο Βατούσιος φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις των ενδοοικογενειακών συγκρούσεων αλλά δεν τις προβάλλει με τον τρόπο του ειδήμονα ή του δοκησίσοφου δασκάλου, που θεωρεί ότι κατέχει μια κάποια αλήθεια. Ο Χρήστος Βατούσιος φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιοθρήνητο από τον ίδιο τον νικητή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, γι αυτό και οι ήρωες του είναι πάντα σεμνοί και ηττημένοι

Γιώργος Δαμιανός