Τα μαλλιά σου πάνω από τη θάλασσα [Paul Celan , μετ. Ιωάννα Αβραμίδου]

ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Και τα μαλλιά σου ανεμίζουν πάνω από τη θάλασσα με τον χρυσό τον κέδρο.
Αυτός τα λευκαίνει κι ύστερα εγώ τα βάφω πετρογάλαζα:
το χρώμα της πόλης, όπου με σύραν τελικά στον Νότο…
Με δέσαν με σχοινιά και στο καθένα ένωσαν ένα ιστίο και τα ομιχλώδη τους στόματα φτύναν επάνω μου και τραγουδούσαν:
«Ω, έλα περπατώντας στη θάλασσα!»
Αλλά εγώ, μικρό καραβάκι, έβαψα τα φτερά μου πορφυρά και με ρόγχο φύσηξα την αύρα και ανοίχτηκα στη θάλασσα πριν κοιμηθούν. 
Θα ‘πρεπε κόκκινους να βάψω τους βοστρύχους σου, αλλά μου αρέσουν πετρογάλαζοι:
Ω μάτια της πόλης, όπου με έριξαν και έσυραν στον Νότο!
Με τον χρυσό τον κέδρο πετούν και μαλλιά σου πάνω  από τη θάλασσα.


Από τη συλλογή: Μήκων και Μνήμη