Οι εγκαταστάσεις των παλιών ορυχείων Φυρέ ή Φιρέ βρίσκονται στον βόρειο Υμηττό, 350 μ. νότια τής Ι.Μ. Αγίου Ιωάννη τού Κυνηγού.
Η πρόσβαση στο εσωτερικό τους είναι πολύ εύκολη αλλά, όπως σε κάθε σπήλαιο ή ορυχείο (ιδιαίτερα σε αυτά ως πιο επιρρεπή σε κατάρρευση) θα πρέπει να μην γίνεται από μεμονωμένα άτομα και ένα τουλάχιστον εξ αυτών να είναι έμπειρο. Επίσης πάντα να υπάρχει άτομο έξω σε αναμονή.
Ακολουθούν φωτογραφίες από τέσσερις από τις εισόδους (η πρώτη συναντάται περί τα 50 μ. προτού τις υπόλοιπες), ένα πλυντήριο μεταλλευμάτων και τα ερείπια των κτιριακών εγκαταστάσεων τα οποία βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τις υπόλοιπες τρεις εισόδους, από όλες όσες ληφθήκανε φωτογραφίες.
Εντύπωση (αλλά ίσως και όχι δυστυχώς) προκαλούν τα σκουπίδια που έχουνε ριχτεί σε κάποιες εισόδους (όπως στην κατακόρυφη είσοδο τής έκτης φωτογραφίας)
Ως επίλογο παραθέτουμε την πολύ σημαντική ιστορική μαρτυρία τού Πάνου Δόβα (Φλεβάρης 2019) για την ιστορία των ορυχείων Φυρέ ή Φιρέ όπως υπάρχει στα σχόλια τής ανάρτησης: fysiolatres.gr.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή του Άη Γιάννη (όπως τον λέγαμε τότε) και διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής μου γνωρίζω αρκετά σχετικά με το μεταλλείο. Ξεκίνησε πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν μεταλλείο μολύβδου και ανήκε αρχικά στις επιχειρήσεις Ηλιοπούλου. Στο εγκαταλελειμμένο, τότε, μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη ζούσαν οι οικογένειες των μεταλλωρύχων Βήχου και Αργυρίου, με τα παιδιά τους είμασταν φίλοι και τους επισκεπτόμαστε συχνά. Αυτά κατά την δεκαετία των ’50. Είχαμε μάλιστα και γείτονα ένα μεταλλειολόγο που εργάστηκε για αρκετό διάστημα εκεί. Θυμάμαι ότι ο φίλος μου, μακαρίτης εδώ και πολλά χρόνια, Γιάννη Βήχος μας είχε δείξει και το βαθύτερο πηγάδι του μεταλλείου, λίγο πιό πάνω από βασικές εγκαταστάσεις, με βάθος 110 μέτρων, πιθανώς εξαερισμού. Το μεταλλείο σταμάτησε να λειτουργεί για ένα διάστημα, περί τα τέλη της δεκαετίας των ’50, αν δεν κάνω λάθος, και ξεκίνησε πάλι ύστερα από λίγα χρόνια με σύγχρονο εξοπλισμό (σπαστήρες κλπ.), για να σταματήσει οριστικά ύστερα από λίγα χρόνια, χωρίς να θυμάμαι πότε. Η επόμενη χρήση του ήταν εντελώς διαφορετική : O Αλέκος Καρταζάς, καθηγητής μας των Γαλλικών, ασχολήθηκε με την παραγωγή μανιταριών τα οποία καλλιεργούσε σε ειδικά τελάρα που εγκαθιστούσε στις γαλαρίες… Δεν θυμάμαι πόσο καιρό διήρκεσε αυτή η δραστηριότητα. Τα παιδιά των οικογενειών Βήχου και Αργυρίου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή κοντά στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου