ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΔΙΚΟΣ ΜΟΥ
Τώρα που μοιάζει ο χρόνος ολόδικός μου
και κανείς δε με καλεί για γεύμα ή για δείπνο
τώρα που μπορώ και μένω να κοιτάζω
πώς σκορπάει ένα σύννεφο και πώς ξεθωριάζει,
πώς βηματίζει στη στέγη ένας γάτος
μες στην απέραντη πολυτέλεια μιας εξερεύνησης, τώρα
που κάθε μέρα με παραμονεύει
το ατέλειωτο τρενάρισμα μιας νύχτας
όπου δεν υπάρχει πια δέλεαρ ούτε και λόγος
να γδυθώ βιαστικά για ν' αναπαυτώ μες
στην αποβλακωτική γλύκα ενός κορμιού που με προσμένει,
τώρα που η πρωία αρχή ποτέ δεν έχει
και σιωπηλή μ' αφήνει στα σχέδιά μου
στις μεταπτώσεις όλες της φωνής, τώρα
επιζητώ ξαφνικά τη φυλακή.
Από τη συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου