[Χαροκόπου, Καλλιθέα, 16.02.2021 07.22]
Όπως το Λευκό, όταν απάνεμα, σιωπηρά, πέφτει κει που πέρασες, κει που στάθηκες. Σε μια Φωταψία εκτυφλωτική. Στα κλάσματα τού χρόνου εκείνα, μη μετρήσιμα, που οι μόνες εικόνες έσωθεν πηγάζουν. Μετά τίποτα ή ποιος ξέρει; Τα ίχνη, και αν, στη μνήμη ενός συνόλου μικρού και μιας αλυσίδας ελάχιστων κρίκων. Μετά τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου