Remember [Christina Rossetti]

Να με θυμάσαι 

Να με θυμάσαι όταν θα ‘χω φύγει,
     Στη σιωπηλή γη, έχοντας πάει μακριά•
     Όταν απ’ το χέρι πια, να με κρατάς, δεν θα μπορείς,     
Ούτε απ’ του δρόμου να γυρίζω τα μισά σαν έκανα που φεύγω.  
Να με θυμάσαι όταν, μέρα με τη μέρα, δεν θα μπορείς
     Για το μέλλον μας, τα σχέδια σου, να μου λες:  
     Να με θυμάσαι μόνο• Μόνο κατάλαβε
Πως για συμβουλές και προσευχές θα ‘ναι πια αργά. (*)
Όμως, αν θα πρέπει για λίγο να με ξεχάσεις
     Και πάλι με θυμηθείς, να μη σε θλίψει:
     Γι’ αν το σκοτάδι κι η σήψη αφήνουν
     Ένα ίχνος από τις σκέψεις που κάποτε είχα,
Καλύτερα για σένα θα ‘ναι να με ξεχάσεις και να γελάς
     Απ’ το να με θυμάσαι και λυπημένος να ‘σαι.  
 
  

(*) Σύμφωνα με τους προηγούμενους δύο στίχους, η απόδοση τού 8ου στίχου ως: «Πώς να με συμβουλεύεις και για μένα να προσεύχεσαι θα ‘ναι πια αργά.», θα ήταν πιο πιστή στο πρωτότυπο. Επιλέχθηκε όμως μια πιο γενική, που περιλαμβάνει την προηγούμενη αλλά αφήνει και περαιτέρω ερμηνείες.

Remember

Remember me when I am gone away,

         Gone far away into the silent land;

         When you can no more hold me by the hand,

Nor I half turn to go yet turning stay.

Remember me when no more day by day

         You tell me of our future that you plann'd:

         Only remember me; you understand

It will be late to counsel then or pray.

Yet if you should forget me for a while

         And afterwards remember, do not grieve:

         For if the darkness and corruption leave

         A vestige of the thoughts that once I had,

Better by far you should forget and smile

         Than that you should remember and be sad.

Πηγή πρωτότυπου: poetryfoundation.org.