NORMA (Opera)
Compositore: Vincenzo Bellini (1801 – 1835)
Aria: Casta Diva
Librettista: Giuseppe Felice Romani (1788 - 1865)
Casta Diva, che inargenti
queste sacre antiche piante,
a noi volgi il bel sembiante
senza nube e senza vel.
Tempra, o Diva,
tempra tu de’ cori ardenti
tempra ancora lo zelo audace,
spargi in terra quella pace
che regnar tu fai nel ciel.
Fine al rito
e il sacro bosco
sia disgombro dai profani.
Quando il Nume irato e fosco,
chiegga il sangue dei Romani.
Dal Druidico delubro
La mia voce tuonerà.
Cadrà; punirlo io posso.
Ma, punirlo, il cor non sa.
Ah! bello a me ritorna
Del fido amor primiero;
E contro il mondo intiero
difesa a te sarò.
Ah! bello a me ritorna
Del raggio tuo sereno,
e vita nel tuo seno,
e patria e cielo avrò.
Ah, riedi ancora qual eri allora,
quando il cor ti diedi allora,
ah, riedi a me.
Νόρμα
Αγνή Θεά
Αγνή Θεά, που ασήμωσες
Αυτά τα ιερά αρχαία σπαρτά,
Στρέψε σε μας το ωραίο
Πρόσωπό σου
Χωρίς τα νέφη και χωρίς το πέπλο το δικό σου.
Δυνάμωσε, ω Θεά,
Δυνάμωσε τις φλογερές καρδιές
Δυνάμωσε και τον αυθάδη ζήλο,
Και σκόρπισε πάνω στη γη την ιερή γαλήνη
Να βασιλέψει κάν’ τηνε στα ουράνια πάντα εκείνη.
Το τέλος στη λατρεία
και το δάσος το ιερό
ας γίνει δίχως βέβηλους.
Σαν το Πνεύμα ζοφερό και οργισμένο,
Ζήτα και συ το αίμα των Ρωμαίων.
Μες απ’ το παραλήρημα του Δρυίδη
Θε να βροντήξει η φωνή μου.
Θα πέσει. Να τιμωρήσω εγώ μπορώ.
Αλλά, για να τον τιμωρήσει, η καρδιά δεν ξέρει.
Αχ! όμορφη που μου επιστρέφει
Η αρχέγονη αγάπη απ’ τον πιστό.
Κι ενάντια στον κόσμο όλο εγώ
Θα σε υπερασπιστώ.
Αχ! όμορφη που μου επιστρέφει
Η αχτίδα σου η γαλήνια,
Και η ζωή στα σπλάχνα σου,
Και θάχω και πατρίδα και παράδεισο.
Αχ, κρατείς ακόμα αυτό που ήσουν τότε,
Σαν την καρδιά που τότε σού έδωσα,
Αχ, δωσ’ τηνε ξανά σε μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου