The Street [Octavio Paz]

Ο Δρόμος

Ένας μακρύς και σιωπηλός είναι δρόμος.

Στο σκοτάδι βαδίζω και στραβοπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και κουτουρού πατάω

στις αμίλητες πέτρες και τα ξερά τα φύλλα

και πίσω μου κάποιος επίσης περπατά:

αν σταματήσω, σταματά·

αν τρέξω, τρέχει. Γυρνάω να δω και δεν είναι κανείς.

Κατάμαυρα όλα, αδιέξοδο,

κι όλο στρίβω και στρίβω

μα στον ίδιο δρόμο πάντα καταλήγω

όπου δεν με περιμένει κανείς, κανείς δεν ακολουθεί,

όπου έναν άντρα ακολουθώ που στραβοπατά

και σηκώνεται και λέει όταν με βλέπει: κανείς.   

The Street

It’s a long and silent street.

I walk in the dark and trip and fall

and get up and step blindly

on the mute stones and dry leaves

and someone behind me is also walking:

if I stop, he stops;

if I run, he runs. I turn around: no one.

Everything is black, there is no exit,

and I turn and turn corners

that always lead to the street

where no one waits for me, no one follows,

where I follow a man who trips

and gets up and says when he sees me: no one.

Πηγή: poetrysoup.com.