Το πρώτο ποίημα από το East Coker τού Τ.S. Eliot σε μετ. Γιάννη Υφαντή.

East Coker

I

Στην αρχή μου είναι το τέλος μου. Στη σειρά

Σπίτια σηκώνονται και πέφτουν, θρυματίζονται, επεκτείνονται,

Μετακινούνται, καταστρέφονται, ανακτίζονται ή στη θέση τους

Είναι έν’ ανοιχτό χωράφι, ή μια φάμπρικα, ή μια διάβαση.

Πέτρα παλιά σε κτίριο νέο, ξύλο παλιό σε νέες φωτιές

Παλιές φωτιές σε στάχτες κ’ οι στάχτες προς τη γη

Που είναι ήδη σάρκα, προβιά και κόπρανα,

Κόκκαλο από άνθρωπο και χτήνος, καλαμποκιά και φύλλο.

Σπίτια ζουν και πεθαίνουν: είναι ένας καιρός για χτίσιμο

Καιρός ζωής καιρός παραγωγής,

Καιρός να σπάσει ο άνεμος το τζάμι που χαλάρωσε

Να τρανταχτεί το φάτνωμα εκεί, όπου ο αρουραίος τριποδίζει

Και να σειστεί ο κουρελιασμένος τάπητας

             Που ‘χ’ υφανθεί με σιωπηλό ένα ρητό.

Στην αρχή μου είναι το τέλος μον. Τώρα το φως πέφτει

Στο πλάτος του ανοιχτού αγρού, αφήνοντας, το βαθύ δρόμο

Κλεισμένο από βάντες σκοτεινό στο απόγιομα,

Όπου ακουμπάς στον όχτο σαν περνά ένα φορτηγό

Κι ο δρόμος επιμένει στην κατεύθυνση

Προς το χωριό, στην ηλεκτρική θέρμη

Υπνωτισμένο. Το φως πνιχτό στη χλια ομίχλη απορροφήθηκε

Δίχως να επιστραφεί απ’ τη γκρίζα πέτρα.

Ο ύπνος της ντάλιας στην άδεια σιωπή.

Περίμενε την πρώιμη κουκουβάγια.

Αν δεν πλησιάσεις πολύ, αν δεν πλησιάσεις πολύ

Μπορείς κάποια μεσάνυχτα του θέρους, ν’ ακούσεις

Τη μουσική, του σιγανού αυλού και του μικρού ταμπούρλου

Και να τους δεις που να χορεύουν γύρω απ’ τη φωτιά

Την τελετουργική. Του άντρα και της γυναίκας η συνάφεια

Μες το χορό, δηλώνοντας συντροφικότητα —

Ένα μυστήριο αξιόπρεπο κι αρμόζον.

Δύο και δύο, σύζευξη αναγκαία

Πιασμένοι από τα χέρια ή τα μπράτσα

Που ‘ναι ενδεικτικό της συμφωνίας. Γύρω και γύρω απ’ τη φωτιά

Πηδώντας μες τις φλόγες ή πιασμένοι κύκλο,

Χοντρόπρεπα σεμνοί μ’ αγροίκο γέλιο, σηκώνοντας

Βαριά ποδάρια σε ποδήματα τραχιά,

Ποδάρια από γη, από χώμα παχύ,

Στης εξοχής το γλέντι σηκωμένα,

Γλέντι από κείνους που όταν μακριά κάτω απ’ τη γη

Θρέφαν το αραβοσίτι. Προσέχοντας το χρόνο

Κρατώντας το ρυθμό μες το χορό τους

Όπως και στη ζωή τους μες τις ζώσες εποχές

Μες τον καιρό των εποχών και των αστερισμών

Μες τον καιρό του θέρου και του αρμέγματος

Καιρό του ζευγαρώματος του άντρα και της γυναίκας

Και κείνου των χτηνών. Πόδια σηκώνονται και πέφτουν

Τρώγοντας, πίνοντας. Κοπριά και θάνατος.

Φαίνεται η αυγή και μι' άλλη μέρα

Τοιμάζει για ζέστα και για σιωπή.

Έξω στη θάλασσα ο αγέρας της αυγής

Ζαρώνει και γλιστρά. Εγώ είμ’ εδώ

Ή εκεί ή αλλού. Στην αρχή μου.

Πηγή:  Δοκιμασία – περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού - Τεύχη 8-9 (1974).