Frequently the woods are pink [Emily Dickinson]

Τακτικά το δάσος είναι ροδαλό – 

Τακτικά είναι καφέ

Τακτικά οι λόφοι μένουνε γυμνοί

Πίσω απ’ τη γενέθλιά μου πόλη.

Να φουντώνει συχνά το φύλλωμα των δέντρων

Να παρατηρώ συνήθιζα – 

Και το ίδιο συχνά μια ρωγμή

Κει που συνήθιζε να είναι –

Και η Γη – μου λένε –

Από τον Άξονά της γύρω περιστρέφεται

Υπέροχη Περιστροφή!

Από δώδεκα μόλις να πραγματοποιείται!    

Να σημειώσω πως σύμφωνα με την Susan Kornfeld, η Emily Dickinson, με τη λοξή γραφή στο twelve, στον τελευταίο στίχο, θέλει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στον αριθμό δώδεκα. Αυτό, δεδομένου ότι η Emily Dickinson ήταν ένα βαθύτατα θρησκευόμενο άτομο, σημαίνει πως πέρα από το σαφές υπονοούμενο για τους 12 μήνες, στους οποίους χωρίζεται ένας χρόνος μες στον οποίο, η γη, ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό της και ένα πέρασμα από όλες τις εποχές και στον οποίο συμβαίνουν όλες οι αλλαγές στη φύση, τις οποίες αναφέρει στο ποίημά της, θέλει να δώσει θρησκευτική διάσταση – δώδεκα ήταν οι απόστολοι του Χριστού – στην «Υπέροχη Περιστροφή».

Frequently the woods are pink –

Frequently are brown

Frequently the hills undress

Behind my native town.

Oft a head is crested

I was wont to see –

And as oft a cranny

Where it used to be –

And the Earth – they tell me –

On its Axi turned

Wonderful Rotation!

By but twelve performed!

6