[«στην Κόψη», στην Πάρνηθα, 22.10.2023]

Η Πάρνηθα, ακόμα και τώρα, μετά τις καταστροφικές φωτιές τού 2021 και 2023, οι οποίες κατάκαψαν όλες τις βορειοανατολικές-ανατολικές-νοτιοανατολικές-νότιες-νοτιοδυτικές πλαγιές της, μέχρι τα 1.000 περίπου μ. υψόμετρο, από βόρεια τη Σφενδάλη (Μαλακάσα) μέχρι νοτιοδυτικά τούς χώρους των λατομείων πάνω από τον Ασπρόπυργο, αφήνοντας μια μικρή μονάχα ζώνη πρασίνου μεταξύ του ρέματος τής Αγ. Τριάδας και του μονοπατιού «στην Κόψη» (σ.σ. μεταξύ τους βρίσκεται το μονοπάτι «Σκαλάκια», το οποίο ανεβαίνει παράλληλα με το τελεφερίκ και η ρεματιά «Χούνη») έχει εξαιρετικές διαδρομές για ορεινή πεζοπορία και αναρριχητικά πεδία καθώς και πορεία σε via ferrata (το περίφημο Άρμα, για το οποίο όμως, λόγω της φετινής φωτιάς δεν γνωρίζω αν είναι προσεγγίσιμο ή αν έχει ελεγχθεί η στατικότητα των βράχων).

Οι περισσότερες πεζοπορικές της διαδρομές είναι γενικά εύκολες και χάνονται μες στο όμορφο δάσος, αλλά υπάρχουνε και τρεις που είναι πιο απαιτητικές: Το μονοπάτι «Σκαλάκια» με την έντονη κλίση (κατά τόπους μάλιστα έχουνε τοποθετηθεί και βοηθητικά σίδερα), το μονοπάτι που κατεβαίνει στο ρέμα «Κελάδωνας» και περνά από το Σπήλαιο Πανός και το πιο απαιτητικό όλων, το μονοπάτι «στην Κόψη».

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε στο μονοπάτι «στην Κόψη», το οποίο ξεκινά από το σημείο που η οδός Βέροιας συνεχίζει ως οδός Ημαθίας, στους Θρακομακεδόνες, και το οποίο ανεβαίνει παράλληλα με το χείλος τού γκρεμού, στο ανατολικό όριο των απόκρημνων / κατά τόπους ορθοπλαγιών τής ρεματιάς Χούνη. Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Το μονοπάτι κινείται σε έντονα επικλινές πετρώδες έδαφος, προσφέρει υπέροχη θέα (η οποία λόγω της χαμηλής νέφωσης τού πρωινού τής 22ας Οκτώβρη 2023 μάγευε)  ενώ σε πολλά σημεία πρόκειται για πέρασμα πάνω από κακοτράχαλα βράχια:

Είναι σηματοδοτημένο με μπλε σημεία, αλλά αργότερα διακρίνονται και κόκκινα σημεία. Γενικά τα μπλε και τα κόκκινα σημεία ανεβαίνουνε μαζί αλλά, σε κάποια σημεία, τα μπλε οδηγούνε σε αναρριχητικά πεδία, στο όριο του γκρεμού, όπου μάλιστα αφενός δεν υπάρχει βοήθεια σχοινιών ή μεταλλικών στηριγμάτων αφετέρου ο αναρριχητής είναι πλήρως εκτεθειμένος σε κενό ύψους πολλών δεκάδων μέτρων.

Εμείς ακολουθήσαμε τα κόκκινα σημάδια (σ.σ. προσωπικά, δεδομένης της απουσίας τεχνητών μεταλλικών στηριγμάτων ή συρματόσκοινων στα επίμαχα σημεία, δεν θα επέλεγα τα εν λόγω περάσματα ακόμα και αν διέθετα αναρριχητική εμπειρία) μέχρι την κορυφή «Φλαμπουράκι».

Επιστρέψαμε μέσω του μονοπατιού που κατεβαίνει ανατολικά προς τους Θρακομακεδόνες και περνά από τη σπηλιά «Κιούση» (βλέπε εικόνες από τη διαδρομή στο αμέσως προηγούμενο link). Συγκριτικά με πέρσι (στο τμήμα από το «Φλαμπουράκι» μέχρι που συναντά το άλλο μονοπάτι, που έρχεται από «Μόλα», «Μεσσιανό Νερό» και Πηγή «Κορομηλιά», αρχικά ως δασικός χωματόδρομος και κατόπιν ως μονοπάτι, προς Θρακομακεδόνες) έχουνε πέσει και άλλοι, πολλοί, καμένοι κορμοί καθιστώντας κατά τόπους πολύ προβληματική την πορεία. Είναι σαφώς προτιμότερο να επιστρέψει κανείς είτε μέσω του ίδιου μονοπατιού που ανέβηκε είτε να συνεχίσει προς «Φλαμπούρι» και να κατέβει τη «Χούνη».