Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 17ης Νοέμβρη 2023, στην ευρύτερη περιοχή τού Τατοΐου, χαμηλά, στις ανατολικές παρυφές τού ορεινού όγκου Ξεροβούνι και η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:
Ξεκίνησα από το σημείο που έχει σημειωθεί με κόκκινο αστέρι, περί τα 880 μ. πριν το κτίριο τού συλλόγου «Φίλοι τού Δάσους» και συγκεκριμένα από εκεί που ξεκινά, ως διακλάδωση στην Τατοΐου, δασικός χωματόδρομος προς την πηγή και εποχική λιμνούλα «Κιθάρα».
Η διαδρομή γίνεται εξολοκλήρου μες στο κατακαμένο πευκοδάσος, στις ανατολικές πλαγιές και παρυφές τής Πάρνηθας, στο οποίο, από μεγάλα δέντρα, εκτός από πεύκα, υπάρχουνε και κυπαρίσσια, κουμαριές, πλατάνια και βελανιδιές. Παρότι περάσανε μόλις δύο χρόνια και τρεις περίπου μήνες, από τη φωτιά, το πευκοδάσος αναγεννιέται και ήδη τα βλαστάρια των πεύκων αγγίζουνε και τους 20 με 30 πόντους ακόμα. Αν προσεχθεί, οι αμέσως επόμενες γενιές θα γνωρίσουνε το πανέμορφο δάσος, που είχαμε την τύχη να περπατήσουμε. Τους δασικούς χωματόδρομους τής περιοχής, τους στολίζουνε παλιά πέτρινα γεφυράκια. Στις εικόνες, που ακολουθούν, παρουσιάζονται όλα όσα συνάντησα στην υπόψη διαδρομή.
Το γεφυράκι πάνω από το ρέμα που κατεβαίνει από την περιοχή «Χήνα», στη θέση 38°09’38’’N 23°46’57’’E:
Η πηγή και η εποχική λιμνούλα «Κιθάρα»:
Το γεφυράκι στη θέση 38°09’48’’N 23°46’31’’E:
Υπέροχη θέα προς τα ανατολικά και την κατσουφιασμένη Πεντέλη:
Το πέταλο πάνω από τη θέση «Χήνα». Στην απέναντι πλαγιά διακρίνεται μια σπηλιά (και έχει σημειωθεί η διαδρομή που ακολούθησα για να την προσεγγίσω από πάνω) ενώ πάνω από το πέταλο υπάρχουν ερείπια παλιού κτιρίου, το οποίο θα σχετιζότανε με τα παλιά ανάκτορα:
Το γεφυράκι λίγο πριν το επόμενο πέταλο, στη θέση 38°09’50’’N 23°46’26’’E:
Το γεφυράκι αμέσως μετά to πέταλο, λίγο πάνω από το προηγούμενο, στη θέση 38°09’51’’N 23°46’24’’E:
Πατημασιές αγριογούρουνου:
Εξαιρετική θέα προς τον ορεινό όγκο «Ξεροβούνι»:
Η κατωτέρω εικόνα, προς τα βόρεια, πλησιάζοντας το σημείο από όπου άφησα το δασικό χωματόδρομο για να κατέβω προς την προηγούμενη σπηλιά:
Από εδώ κατέβηκα την κακοτράχαλη πλαγιά. Η κατάβαση δυσκολεύεται περαιτέρω από την πυκνή χαμηλή βλάστηση και τα καμένα δέντρα:
Μετά από λίγη ώρα έφτασα στο χώρο
αφενός ενός βραχοσκεπούς με μικρές σπηλίτσες / φωλιές ή κρησφύγετα άγριων ζώων:
αφετέρου τής αβαθούς σπηλιάς, η οποία βρίσκεται στα δυτικά τού βραχοσκεπούς. Στο ανατολικό άκρο τής εισόδου της ξεχωρίζει ένα διαμπερές κοίλωμα:
Από εδώ η κάθοδος στο χωματόδρομο δεν ήταν εύκολη. Κατεβαίνοντας κάποια μονοπάτια ελαφιών (σ.σ. μάλιστα ένα αρσενικό, που πέρασε σχετικά κοντά μου, βοήθησε άθελά του αρκετά) έφτασα στο όριο γκρεμού, στο βάθος τού οποίου κατεβαίνει το ρέμα που περνά από τη θέση «Χήνα» (βλέπε τη δεύτερη εικόνα από αυτές που ακολουθούν):
Από εδώ κινήθηκα δυτικά, προς τα πάνω, κοντά στο όριο τού γκρεμού, σε τελείως ασαφές μονοπάτι (ελαφιών) μέχρι το σημείο που ο γκρεμός σβήνει, στην κοίτη τού ρέματος:
Από εκεί κατέβηκα την κοίτη, οριακά εύκολα, μέχρι που διασταυρώνεται με το δασικό χωματόδρομο, στη θέση «Χήνα» και την πέτρινη γέφυρα. Η άνοδος στο χωματόδρομο αποδείχτηκε πιο πολύπλοκη από όσο περίμενα αφού ήταν εφικτή μόνο σκαρφαλώνοντας τη χωμάτινη όχθη, στα δεξιά, όπως κατεβαίνει κάποιος την κοίτη, του βράχου, στο δεξί μέρος τής εικόνας. Το βασικότερο πρόβλημα είναι πως η πυκνή βλάστηση σε συνδυασμό με τα σωρευμένα, εύκολο να σπάσουν, καμένα κλαδιά και κορμούς, κρύβει τα αρκετά βαθιά κενά μεταξύ των βράχων, ιδιαίτερα επικίνδυνα αν δεν τα προσέξεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου