I’ve nothing else – to bring, You know [Emily Dickinson]

Κάτι άλλο δεν έχω – να φέρω, Ξέρεις –

Γι΄ αυτό εξακολουθώ να φέρνω Αυτά* –

Ακριβώς όπως η Νύχτα μάς γοητεύει, Αστέρια φέρνοντάς μας

Στα οικεία μας μάτια –

Δεν θα ‘πρεπε, ίσως,  να τ’ αναφέρουμε –

Εκτός κι αν δεν ήρθαν –

Τότε – ίσως, θα μας προβλημάτιζε

Το δρόμο μας να βρούμε για το Σπίτι –

I’ve nothing else – to bring, You know  – 


So I keep bringing These –

Just as the Night keeps fetching Stars


To our familiar eyes  –

Maybe, we shouldn’t mind them  – 


Unless they didn’t come  – 


Then – maybe, it would puzzle us


To find our way Home –

224

* Η Emily Dickinson, σε αυτό το ποιητικό διαμάντι, με τον όρο: «Αυτά» αναφέρεται στα ποιήματα της, αφού η ποίησή της ήταν Αυτό που μας πρόσφερε. Ακολουθεί υπέροχη παρομοίωση τού ποιητή με τη νύχτα (η ποίηση δημιουργείται μες στο μυαλό του σε συνθήκες που είναι σκοτεινές για μας) και των ποιημάτων του με τα αστέρια, τα οποία ως φωτεινά αντικείμενα είναι οικεία στα μάτια μας. Δημιουργήματα τής νύχτας, μας βοηθάνε, όσο τίποτε άλλο, να βρούμε το δρόμο μας, αφού η απουσία τους θα μας άφηνε στο «σκοτάδι» και θα προβληματιζόμασταν να βρούμε το δρόμο μας, το δικό μας δρόμο, για τον προορισμό (μας), το Σπίτι. Το πιο είναι το Σπίτι δεν ορίζεται. Δεν χρειάζεται. Ο ποιητής, με το έργο του, δεν λειτουργεί ως καθοδηγητής να σου υποβάλει το δρόμο, να σε υποχρεώσει να τον ακολουθήσεις. Φωτίζει, με το έργο του, το χώρο ώστε να ψάξεις εσύ να τον βρεις.