Εικόνες από την κορυφή τού Ξεροβουνίου στην Πάρνηθα και το ένα, αυτό που ανεβαίνει από νοτιοδυτικά, από την Πηγή «Κορομηλιά», από τα τρία μονοπάτια, μέσω των οποίων προσεγγίζεται η υπόψη κορυφή έχουνε παρουσιαστεί στο παρόν ιστολόγιο. Τα υπόλοιπα δύο ανεβαίνουν αφενός το ένα από νοτιοανατολικά, από το Τατόι, από την περιοχή «Χήνα», βόρεια της τεχνητής λιμνούλας «Κιθάρα», αλλά, επειδή η φωτιά τού 2021 πέρασε από εκεί και τις νοτιοανατολικές παρυφές τού Ξεροβουνίου, δεν γνωρίζω αν το μονοπάτι είναι βατό προς τα πάνω και δεν είναι κλειστό από πεσμένους καμένους κορμούς, αφετέρου το άλλο από βορειοανατολικά, από τη Λάκκα «Τσαούση» (στην οποία κάποιος φτάνει είτε από την περιοχή «Μακρυχώραφο», βόρεια τού Κατσιμιδίου, είτε από το Τατόι, μέσω του μονοπατιού που έρχεται από την σπηλαιοπηγή «Τσαούση»).
Στο παρόν ανεβήκαμε στην κορυφή Ξεροβουνίου από τη Λάκκα «Τσαούση» ερχόμενοι από την περιοχή «Μακρυχώραφο».
Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:
Ξεκινήσαμε από το δασικό χωματόδρομο, ο οποίος ξεκινά από τη λεωφόρο Τατοΐου, στην περιοχή / λάκκα «Μακρυχώραφο», βόρεια τού λόφου «Κατσιμίδι», στο νοτιοδυτικό άκρο τής Ιπποκράτειου Πολιτείας, στα 400 μ. μετά το χώρο τής ταβέρνας Λάμπρος, και ανεβαίνει προς Λάκκα «Δρίζα» και Λάκκα «Βρόκολι». Περί τα 2,3 χλμ. από το σημείο εκκίνησης, λίγο προτού ο δασικός χωματόδρομος στραφεί βόρεια, συνεχίσαμε αριστερά, στο μονοπάτι (η σχετική πινακίδα έχει καταστραφεί), το οποίο λίγες δεκάδες μέτρα μετά διακλαδίζεται σε ένα που ανεβαίνει παράλληλα στο ρέμα / ποταμό «Χάραδρο» και σε αυτό που ακολουθήσαμε και κατεβαίνει προς Λάκκα «Τσαούση». Το εν λόγω μονοπάτι κινείται σε ένα πυκνό δάσος κυρίως κουμαριών, πεύκων, πουρναριών και χαμηλής βλάστησης.
Λίγα μέτρα μετά που το πήραμε διασταυρωθήκαμε με το ρέμα / ποταμό «Χάραδρο», τον οποίο διασχίσαμε…
…και συνεχίσαμε μέχρι τη Λάκκα «Τσαούση»:
Από εκεί το ανηφορικό μονοπάτι – κατά τόπους κατασκαμμένο από αγριογούρουνα που αφθονούνε στην περιοχή (σ.σ. εφόσον οι πεζοπόροι κινούνται μετά την αυγή μέχρι λίγο πριν τη δύση και δεν φεύγουν από τα μονοπάτια, ώστε να πέσουνε σε καμιά φωλιά τους, δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος) – κινείται σε ένα πιο πυκνό δάσος κουμαριών, βελανιδιών (σ.σ. από τις οποίες τα πεσμένα αυτή την εποχή φύλλα έχουνε δημιουργήσει στο μονοπάτι ένα στρώμα, το οποίο διευκολύνει τη βάδιση), πουρναριών, πεύκων τα οποία σταδιακά αραιώνουνε, κ.λπ. και χαμηλής βλάστησης:
-για την επόμενη εικόνα, της μικρής, διαστάσεων τριών (3) Χ δύο (2) Χ ενάμιση (1,5) μόλις εκατοστών τού μέτρου!, μάζας πρασινάδας, με τις αλλόκοτες μορφές φυτικής ζωής να ζούνε πάνω της, βγαλμένη λες από τις αβύσσους ωκεανών δίπλα σε υποθαλάσσιες πηγές θερμών νερών πλούσιων σε μέταλλα και άλλα στοιχεία ή από κάποιο εξωγήινο κόσμο, αόρατης στους περισσότερους πεζοπόρους (σ.σ. την πρόσεξε ο Χρήστος με τον οποίο πηγαίναμε παρέα), μόνον απέραντος θαυμασμός! και μια θλίψη για έναν πολύπλοκο χαοτικό κόσμο που καταστρέφουμε, στην ουσία αγνοώντας τίς ισορροπίες και τις λειτουργίες του:
Καθώς ανεβαίνουμε σε πιο βραχώδες τοπίο, από δέντρα κυριαρχούν οι κουμαριές ενώ τα έλατα θα εμφανιστούνε λίγο μετά, κοντά πια στην κορυφή:
-στην επόμενη, στην άκρη βραχώδους προεξοχής σε απέναντι ράχη, μια σπηλιά:
-στην επόμενη ένα νεαρό έλατο παίρνει τη θέση τετραγωνισμένα πελεκημένης πέτρας:
---
-στην επόμενη στο κάτω μέρος η Πεντέλη:
-στην επόμενη η μικρή δολίνη ακριβώς κάτω, ανατολικά, από την κορυφή:
---
Επιστρέψαμε μέσω της ίδιας διαδρομής. Ο χρόνος ανόδου, με τις στάσεις για λίγες ανάσες, ήτανε περί τις δυόμιση ώρες και της επιστροφής περί τη μία ώρα και 25 λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου