[στη ρεματιά «Γκούρα», στον Κιθαιρώνα, 24.03.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη ρεματιά τής «Γκούρας» (σ.σ. η λέξη γκούρα, τοπωνύμιο που έχουμε συναντήσει στην Πάρνηθα, στην ορεινή Κορινθία, στον Κιθαιρώνα κ.λπ., είναι αρβανίτικη και σημαίνει πηγή), που βρίσκεται ανατολικά τού λόφου «Λεστόρι», βόρεια και πάνω από το χωριό Βίλια, στις ανατολικές πλαγιές τού Κιθαιρώνα. Η διαδρομή, εύκολη, περί τα 10 χλμ. μήκους, υψομετρικής διαφοράς 270 μ. και διάρκειας 4 ωρών με τις στάσεις κυρίως στο εκκλησάκι «Παναγία Γκούρας» και τους παλιούς νερόμυλους,  την οποία ακολουθήσαμε έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από τη βρύση / πηγή «Τσίας» και μέχρι του σημείου, που ο δασικός χωματόδρομος διακλαδίζεται στο μονοπάτι που ανεβαίνει προς το καταφύγιο του «Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Ελευσίνας – Βαγγέλης Τσάκος» και σε αυτόν που συνεχίζει στις βορειοδυτικές πλαγιές του λόφου «Λεστόρι», ακολουθήσαμε τη διαδρομή την οποία είχαμε ακολουθήσει πριν δύο βδομάδες.

Εκεί πήραμε για λίγο το δασικό χωματόδρομο, βορειοανατολικά, τον οποίο αφήσαμε για να ανεβούμε στη Λάκκα «Φίχθι», αρχικά ακολουθώντας ένα σύντομο χωματόδρομο μέχρι που καταλήγει σε μια περιοχή με πεσμένα, λιγοστά, σκουριασμένα σίδερα και πλέγματα περίφραξης (μάλλον παλιά στάνη) και στη συνέχεια ένα υποτυπώδες μη σηματοδοτημένο μονοπάτι. Στη Λάκκα «Φίχθι», υπάρχει βάραθρο αλλά στο σημείο που υποδείκνυε ο χάρτης βρήκαμε λίγες πέτρες σκορπισμένες – μάλλον θα το έχουνε σκεπάσει. Η Λάκκα είναι κατασκαμμένη από αγριογούρουνα.:

Από εκεί κατεβήκαμε την πλαγιά, μες στο ελατοδάσος, μέχρι το δασικό χωματόδρομο και κινηθήκαμε ανατολικά.

Στην επόμενη εικόνα, η θέα προς τα βόρεια.:

Σύντομα φτάσαμε στο σημείο που ο δασικός χωματόδρομος στρέφεται νοτιοανατολικά. Εκεί, στα ανάντη τού ρέματος τής «Γκούρας», υπάρχει ένα εικονοστάσι.:

Συνεχίσαμε στο δασικό χωματόδρομο. Να σημειωθεί ότι υπάρχει και μονοπάτι, στην αντίπερα όχθη τής ρεματιάς και πιο χαμηλά προς την κοίτη της. Ακολουθούν εικόνες από την εν λόγω ρεματιά.:

-κάτω από το χωματόδρομο, μια δεξαμενή νερού, που τροφοδοτείται με νερό από πηγή λίγο πάνω από το χωματόδρομο.:

-πολύ κοντά στο εκκλησάκι «Παναγία Γκούρας», ερείπια γκρεμισμένου κτιρίου με ξερολιθιά.:

-το εκκλησάκι τής «Παναγίας Γκούρας», χτισμένο δίπλα σε πηγή, που μέχρι και μετά τα μέσα τού 20ου αι. τροφοδοτούσε με νερό τα Βίλια (κατόπιν τα Βίλια αρχίσανε να τροφοδοτούνται με νερό από το Μόρνο). Στις τρεις τελευταίες από τις κάτωθι εικόνες διακρίνεται τσιμεντένιο κτίσμα, μες στο βράχο, το οποίο θυμίζει πολύ έντονα γερμανικά πολυβολεία πάνω από τη διώρυγα τού ισθμού τής Κορίνθου. Αν σκεφτούμε πώς στα χρόνια τής κατοχής, στα Βίλια, υπήρχε μόνιμα εγκατεστημένη στρατιωτική γερμανική μονάδα και πως η υπόψη πηγή τροφοδοτούσε αποκλειστικά με νερό τα Βίλια, είναι προφανές ότι πρόκειται για γερμανικό φυλάκιο να προστατεύονται οι εγκαταστάσεις συλλογής και μεταφοράς τού νερού στα Βίλια.:

-τα ερείπια των τριών νερόμυλων (χτισμένων με πέτρες και συνεκτικό υλικό με βάση τη λάσπη), κάτω από το εκκλησάκι, σχεδόν σε ευθεία γραμμή, οι οποίοι λειτουργούσανε μέχρι το 1918 με άγνωστη ημερομηνία κατασκευής, αλλά σίγουρα πριν τα μέσα τού 19ου αι. (σ.σ. κατάντη τού ρέματος τής «Γκούρας», προς την είσοδο τού χωριού, υπάρχουν ερείπια άλλων δύο νερόμυλων)

--του πρώτου με τη χαρακτηριστική συκιά:

--και του δεύτερου, όπου διασώζονται, σχετικά καλύτερα από τους άλλους, και τα μέρη τού κτίσματος που βρισκότανε η φτερωτή:

-από τη διαδρομή (το video) κι ένα βραχώδες μέρος, που περνά ο δασικός δρόμος (σ.σ. κατά τόπους σημείο απόθεσης σκουπιδιών…), σχηματίζοντας πέταλο, που περάσαμε φεύγοντας από την περιοχή με το εκκλησάκι και τους μύλους προς τη βρύση / πηγή «Τσίας». Το μοναδικό δέντρο είναι ετοιμόρροπο και τρίζει στον αέρα ενώ (δεν έβγαλα φωτογραφία) κρέμεται, στο χαμηλό κομμένο κλαδί, το δέρμα με το τρίχωμα νεκρής αλεπούς, το σώμα τής οποίας θα φαγώθηκε από κοράκια ή μυρμήγκια. Ασχολίαστο (…)