Blue Tree [Joumana Haddad]

Μπλε Δέντρο

Όταν τα μάτια σου τη μοναξιά μου συναντούν

Η σιωπή καρπίζει

Κι ο ύπνος γίνεται καταιγίδα.

Οι απαγορευμένες πόρτες ανοίγουν

Και το νερό μαθαίνει πώς να υποφέρει.

Όταν η μοναξιά μου τα μάτια σου συναντά

Πόθος φουντώνει κι εξαπλώνεται

Μερικές φορές σαν μια παλίρροια θρασεία

Ένα κύμα που τρέχει χωρίς σταματημό,

Ή σαν χυμός που πέφτει σταγόνα - σταγόνα

Ένας χυμός που καίει περισσότερο από μαρτύριο

Ξεκίνημα που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Όταν συναντιούνται τα μάτια σου κι η μοναξιά μου

Παραδίνομαι γυμνή σαν τη βροχή

Γενναιόδωρη σαν ονειρεμένο στήθος

Τρυφερή σαν τ’ αμπέλι που στον ήλιο ωριμάζει

Παραδίδομαι ολοκληρωτικά

Μέχρι το δέντρο τής αγάπης σου να γεννηθεί

Τόσο ψηλά κι επαναστατικά

Τόσο επαναστατικά και τόσο δικό μου

Βέλος που στο τόξο επιστρέφει

Μπλε φοίνικας* καρφωμένος στα σύννεφα μου

Ουρανός που μεγαλώνει και τίποτα δεν σταματά.

Blue Tree

When your eyes meet with my solitude

Silence becomes fruit

And sleep turns into storm.

Forbidden doors are opened

And water learns how to suffer.

When my solitude meets with your eyes

Desire rises and spreads

Sometimes like an insolent tide

A wave running without end,

Or like a sap falling drop to drop

A sap more burning than a torment

Beginning that is never completed.

When your eyes and my solitude meet

I surrender naked as the rain

Generous as a dreamt breast

Tender like the vineyard that matures the sun

Multiple I surrender

Until the tree of your love is born

So high and rebellious

So rebellious and so mine

Arrow that returns to the arch

Blue palm nailed in my clouds

Growing sky that nothing would stop.

Πηγή: poemist.com/joumana-haddad 

*Η αγγλική λέξη palm σημαίνει την παλάμη αλλά και το φοίνικα (δέντρο). Η απόδοση ως φοίνικας ταιριάζει με τον τίτλο τού ποιήματος. Η μετάφραση από τα αραβικά στα αγγλικά είναι της ποιήτριας και (υποθέτω) «εκμεταλλεύτηκε» αυτήν την διπλή ερμηνεία επιτρέποντας στον αναγνώστη να επιλέξει αλλά κυρίως να δει το συμβολισμό: Το πώς νοιώθει υπό την επήρεια τού ερωτικού της πάθους – να ψηλώνει αγγίζοντας με τις παλάμες της τα σύννεφα της – εκφρασμένο στον πανύψηλο μέχρι τον ουρανό φοίνικα. Και οι παλάμες της, τα άνω της όρια, δεν αγγίζουν απλά τα σύννεφα αλλά καρφώνονται σε αυτά για να κρατηθούνε ψηλά, όπως και ολόκληρη, και τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό, γίνονται δικά της γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτήν την μαγική διαστολή της μέχρι τον ουρανό.