XXXVIII
I have imagined that our welfare is
Required to rise triumphant from defeat;
And so the musk, which as the more you beat,
Gives ever more delightful fragrancies.
Έχω φανταστεί πως η ευημερία μας είναι απαραίτητη
Για να σηκωθούμε θριαμβευτικά από τη συντριβή·
Κι έτσι ο ιβίσκος, που όσο περισσότερο τον χτυπάς,
Δίνει ακόμα πιο ευχάριστα αρώματα.
XXXIX
For as a gate of sorrow-land unbars
The region of unfaltering delight,
So may you gather from the fields of night
That harvest of diviner thought, the stars.
Γιατί όπως η πύλη τής θλιβερής γης ξαμπαρώνει
Την περιοχή τής σταθερής χαράς,
Έτσι μπορείς από τα νυχτερινά πεδία να συλλέξεις
Εκείνη τη συγκομιδή των σκέψεων τού δημιουργού, τα αστέρια.
XL
Send into banishment whatever blows
Across the waves of your tempestuous heart;
Let every wish save Allah's wish depart,
And you will have ineffable repose.
Εξοστράκισε οτιδήποτε φυσά
Κατά μήκος των κυμάτων τής ταραγμένης σου καρδιάς·
Άφησε να φύγει κάθε επιθυμία που συντηρεί τις επιθυμίες τού Θεού,
Και θα βρεις ανείπωτη ηρεμία.
XLI
My faith it is that all the wanton pack
Of living shall be--hush, poor heart!--withdrawn,
As even to the camel comes a dawn
Without a burden for his wounded back.
Η πίστη μου είναι ότι όλη η ακόλαστη αγέλη
Των ζωντανών – σιωπηλά, καημένη καρδιά! – θα αποσυρθεί,
Όπως έρχεται στην καμήλα μια αυγή
Χωρίς φορτία για την πληγωμένη της πλάτη.
Πηγή: gutenberg.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου