XLII
If there should be some truth in what they teach
Of unrelenting Munkar and Nakir,
Before whose throne all buried men appear--
Then give me to the vultures, I beseech.
Αν είναι να υπάρχει ίχνος αλήθειας στις διδαχές
Για τους άκαμπτους Μοuνκάρ και Νακίρ,
Μπροστά στους οποίους όλοι οι θαμμένοι εμφανίζονται,
Τότε σας εκλιπαρώ δώστε με στους γύπες.
* Σύμφωνα με το ισλάμ ο Monkar και ο Kakyr, منكر ونكير, (σ.σ. συγκεκριμένα αναφορά για αυτούς δεν γίνεται στο Κοράνι αλλά στο al-Tirmidhi), είναι δύο άγγελοι που, μετά τον θάνατο κάποιου, πηγαίνουνε στον τάφο του και τον ανακρίνουνε για να δοκιμάσουνε την πίστη του και να κρίνουνε τις πράξεις του κατά τη διάρκεια της ζωής του.
XLIII
Some yellow sand all hunger shall assuage
And for my thirst no cloud has need to roll,
And ah! the drooping bird which is my soul
No longer shall be imprisoned in the cage.
Λίγη άμμος κίτρινη κι όλη μου η πείνα θα κατευναστεί
Και για τη δίψα μου σύννεφο να κυλήσει δεν θα χρειαστεί,
Και αχ, το πεσμένοι πουλί, που ‘ν’ η ψυχή μου
Δεν θα ‘ναι πια στο κλουβί φυλακισμένο.
XLIV
Life is a flame that flickers in the wind,
A bird that crouches in the fowler's net--
Nor may between her flutterings forget
That hour the dreams of youth were unconfined.
Η ζωή ‘ναι μια φλόγα που στον άνεμο τρεμοπαίζει,
Ένα πουλί που μαζεύεται στου πτηνοθήρα το δίχτυ –
Ούτε μπορεί να ξεχάσει, στα απελπισμένα της φτερουγίσματα ανάμεσα,
Τις στιγμές τής νιότης που τα όνειρα λεύτερα πετούσαν.
XLV
There was a time when I was fain to guess
The riddles of our life, when I would soar
Against the cruel secrets of the door,
So that I fell to deeper loneliness.
Ήταν κάποτε που να μαντέψω λαχταρούσα
Της ζωής τα αινίγματα, όταν να πετάξω μπορούσα
Κόντρα στα σκληρά τής πόρτας μυστικά,
Ώστε τη βαθύτερη μοναξιά να νιώθω.
Πηγή: gutenberg.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου